Και ναι και μεν κι αλλά.

‘Οσους αστερίσκους κι αν βάλεις, όσες υποσημειώσεις κι αν προσθέσεις, όσες ενστάσεις κι αν προβάλεις μπορεί και να ‘χεις δίκιο, ακόμα κι ο Βενιζέλος άλλωστε το επεσήμανε. Ξέρεις πού έχεις άδικο; Εκεί που προσπαθείς να με πείσεις για όσα λίγο – πολύ συμφωνούμε, λες κι εγώ δεν ζω σ’ αυτόν τον τόπο, δεν γνωρίζω τι έχει προηγηθεί, δεν ανησυχώ για τις εξελίξεις, δεν αγωνιώ για το μέλλον. Εκεί που πας και πάλι να φορτώσεις με ερωτηματικά κι επιφυλάξεις, με υποψίες και αμφιβολίες μια κατά γενική ομολογία εξαιρετική ενέργεια, χάνεις το δίκιο σου. Εκεί που πας με τη γνωστή ξύλινη και προσχηματική γλώσσα να κρατήσεις αποστάσεις, να διαφοροποιηθείς, να γκρινιάξεις, χάνεις κι εμένα.

Φτηνό, πολύ φτηνό το βρίσκω –ξέρεις– να με θεωρείς τόσο ανόητο κι αφελή. Τόσο φτηνό όσο και το να υποστηρίζεται, ότι όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία 24ωρα, είναι χάριν αποπροσανατολισμού και προπετάσματος καπνού ενόψει νέων δυσβάσταχτων μέτρων. Ζώντας αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα από πρώτο χέρι κι από μέσα, οποιαδήποτε στιγμή με τη φόρα που είχαν πάρει οι εξελίξεις θα μπορούσα ν’ αποπροσανατολιστώ. Φονικό, τσαμπουκάδες, συμπλοκές, σπασίματα εφημερίδων. Χίλια δυο γεγονότα να γεμίζουν ο Ευαγγελάτος, ο Πρετεντέρης κι οι λοιπές ενημερωτικές δυνάμεις, όχι ένα, όχι δύο, αλλά δεκαδύο 48ωρα απευθείας μεταδόσεων, αναλύσεων και «ανταλλαγής απόψεων» μεταξύ μας και δώστου και πάλι απ’ την αρχή.

Μην το υποτιμάς τόσο αυτό που εξελίχτηκε αιφνιδιάζοντας τους πάντες και προπαντός εκείνους που έπρεπε. Μην το μειώνεις δείχνοντας μια μικροψυχία που δεν σου πρέπει στο κάτω κάτω. Παρεκτός κι αν η συντήρηση της έκρυθμης κατάστασης άφηνε περιθώρια νομιμοποίησης και σε άλλες ομάδες, που ο μόνος δρόμος πολιτικής «επικοινωνίας» τους γίνεται με βαριοπούλες, λαδομπογιές και γιαούρτια.

Θυμάμαι –ξέρεις– όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται, κάποιες ανάλογες φωνές τότε που εξαρθρώθηκε η «17 Νοέμβρη». Πάλι το ίδιο ανούσιο μουρμουριτό για δήθεν αποπροσανατολισμούς, σκευωρίες και τα συμπαραμαρτούντα. Μη μου θυμίζεις πάλι και πάλι αυτή την κοντόφθαλμη, καιροσκοπική και μικροκομματική θεώρηση των πολιτικών εξελίξεων. Μονίμως μια καχυποψία συνωμοσίας και μια υπόνοια σκοπιμότητας. Μην με κρατάς ετσιθελικά μέσα στη μιζέρια μιας αέναης αμβισβήτησης κι ενός διαρκούς αντίλογου. Δεν σου ζητάω ούτε ν’ απογειωθώ –πώς θα μπορούσα άλλωστε;– ούτε να πανηγυρίσω, ούτε να ζητωκραυγάσω σημαιοστολίζοντας το μπαλκόνι. Μην με υποτιμάς όμως.

Δεν θα πω τίποτε άλλο. Μακάρι ένα ερώτημα ν' απαντηθεί και μάλιστα τόσο σύντομα και τόσο καίρια. 'Ενα τελευταίο που θα ήθελα είναι μόνο τούτο: Πίσω απ’ αυτή την εξαιρετική εξέλιξη, δεν θα μπω στη διαδικασία να μοιράζω ούτε εύσημα, ούτε επινίκια. Αισθάνομαι ικανοποιημένος, ανακουφισμένος κι αν όλα εξακολουθήσουν να εξελίσσονται με μεθοδικότητα και σύνεση, πιστεύω πως θα μπορέσω ν’ ανακτήσω ένα μέρος από τη χαμένη εμπιστοσύνη μου σε θεσμούς, όργανα και διαδικασίες. Ο δρόμος είναι μπροστά κι είναι δύσκολος, δύσβατος κι επίπονος. Δεν προτίθεμαι να παραγράψω ό,τι διεκδικώ κι ό,τι ζητάω, αλλά δεν θα πάψω να πιστεύω ότι κι όλα δεν είναι ίσωμα.

Με το τσουβάλιασμα των πάντων αδιακρίτως και συλλήβδην δεν πετυχαίνουμε τη συνένωση κι ομογενοποίησή τους, αλλά τουναντίον τη διάλυση και την καταστροφή τους.


Foto: Sadegh Miri