Άτιμο πράγμα αυτή η Ιστορία. Από ‘δω την πιάνεις, από ‘κει την πιάνεις όλο και κάτι θα σου έχει ξεφύγει, όλο και κάποιος άλλος θα την έχει πιάσει διαφορετικά, άσε που, ενώ γράφεται κατά κανόνα απ’ τους νικητές, σε πολλές περιπτώσεις μετά από καιρό ξαναγράφεται, αντιγράφεται ή απλώς ξεγράφεται.Η πιο πολυσυζητημένη πτυχή της είναι ασφαλώς η πολιτική Ιστορία, αυτή όχι μόνο δεν έχει σταθερότητα με το πέρασμα του χρόνου, αλλά ούτε το Θεό της. Γιατί, βλέπετε, οι άνθρωποι, οι σχέσεις και οι καταστάσεις μεταβάλλονται ανάλογα με τις συνθήκες και προσαρμόζονται ανάλογα με τις συγκυρίες. Το σημαντικότερο όμως περιθώριο για να συμβούν οι αλλαγές αυτές είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, οι λαοί, ξεχνούν.
Με το πέρασμα του χρόνου κι όσο απομακρυνόμαστε απ’ τα γεγονότα, η μνήμη –η «ιστορική» λεγόμενη μνήμη– ατονεί, οι πρωταγωνιστές περιθωριοποιούνται κι έτσι, ανάλογα με τη συγκυρία ή τη σκοπιμότητα που υπάρχει, μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να εμφανίσουν τις ιστορικές «αλήθειες» που τους συμφέρουν.
Εκείνο που παρουσιάζει διαχρονικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι η στάση της ίδιας της Ιστορίας απέναντι στη ζωή και τα πράγματα. Η «εκδίκηση της Ιστορίας» –όπως συνηθίζεται να αποκαλείται– είναι συνήθως η δικαίωση όλων εκείνων, που για τη στάση, τη θέση ή τις ιδέες τους, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και για χίλιους δυο λόγους, εσκεμμένα και παραπλανητικά λοιδορήθηκαν, συκοφαντήθηκαν, υποτιμήθηκαν. Στην περίπτωση αυτή κατατάσσεται ο Γιώργος Παπανδρέου, ο σημερινός πρωθυπουργός.
Δεν υπάρχει πολιτικός της νεότερης γενιάς, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που να είχε υποστεί τόσον πολλές επιθέσεις, σχόλια, κριτικές, σάτιρα κ.ο.κ. απ’ αυτόν. «Γιωργάκη» τον ανέβαζαν «Γιωργάκη» τον κατέβαζαν, είχε βλέπετε την «ατυχία» να έχει ως πολιτικό αντίπαλο απέναντί του τον «καταλληλότερο» πρωθυπουργό όλων των εποχών, τον Κώστα Καραμανλή.
Σήμερα από τα χέρια αυτού του «Γιωργάκη» κρέμεται η τύχη της χώρας κι όλων μας, εξαιτίας της πενταετούς «σεμνής και ταπεινής» διακυβέρνησης του τόπου από τον πρώην «καταλληλότερο» και τους υπουργούς του. Η Ιστορία εκδικήθηκε.
Θυμόταν ότι, από το Σεπτέμβριο του 2004, στη Δ.Ε.Θ. ο Γιώργος Παπανδρέου είχε αποκαλέσει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας «κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης»
η οποία «υπονομεύει καθημερινά την αξιοπιστία μας» και «αυτοδυσφημίστηκε στο εξωτερικό, στο ECOFIN, στην Ευρωπαϊκή Ένωση».
Θυμόταν, από την ομιλία στο βήμα του 7ου Συνεδρίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ., το Μάρτη του 2005, ότι η «Η Νέα Δημοκρατία οδηγεί σ’ ένα κατήφορο δίχως τέλος την Ελλάδα» ή το «Ο κ. Καραμανλής είναι μέρος του προβλήματος, και όχι από μηχανής θεός».
Θυμόταν τη σκληρή γλώσσα που χρησιμοποίησε στη Θεσσαλονίκη και πάλι, το Σεπτέμβριο του 2006, καταγγέλλοντας ότι «Οργανωμένες συμμορίες» δρουν στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, κατηγορώντας ταυτόχρονα τον τότε πρωθυπουργό ότι φέρει «προσωπικά» ο ίδιος την ευθύνη γι' αυτές τις «απίστευτες ιστορίες διαφθοράς».
Θυμόταν, παραμονές εκλογών του 2007, μέσα στον όλεθρο που έσπερναν οι φωτιές την αυστηρή προτροπή του προς την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, να δώσει στη δημοσιότητα τα –εφόσον υπάρχουν– στοιχεία για την ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου εμπρησμών και περί «ασύμμετρης απειλής» κατά της χώρας.
Θυμόταν το «Φτάνει πια», που αναφώνησε το Δεκέμβρη του 2008, εν μέσω μιας Αθήνας που είχε αφεθεί στο έλεος των βανδάλων με αφορμή τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η κυβέρνηση, είχε καταγγείλει τότε, «ασχολείται με τα δικά της, ιδιοτελή συμφέροντα, αλλά δεν προστατεύει τη νεολαία, τις περιουσίες, τους πολίτες. Φτάνει πια με αυτή την κυβέρνηση, που δεν κατανοεί τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου, του τόπου, της πατρίδας. Φτάνει πια με αυτή την κυβέρνηση, που το μόνο που εγγυάται είναι ένα χειρότερο αύριο, με συνέχεια της βίας και της αυθαιρεσίας, της ανομίας και της ατιμωρησίας, της ανέχειας».
Θυμόταν την καταγγελία του, μετά το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Βουλής τον Μάιο του 2009, ότι «Μπροστά στην αυτοσυντήρηση της κυβέρνησής του ο κ. Καραμανλής δεν έχει τον παραμικρό φραγμό. Αντί για τη διαφάνεια, την απόδοση ευθυνών όπου αυτές υπάρχουν και την απαλλαγή όσων έχουν κατηγορηθεί άδικα, επέλεξαν την αναγκαστική αδράνεια και τη σιωπή της Βουλής, το σκοτάδι της αδιαφάνειας».
Η Ιστορία εκδικήθηκε, μα δεν χρειάζεται να ξαναγραφτεί. Πρέπει ο Γιώργος Παπανδρέου να θυμάται διαρκώς. Τα λάθη του παρελθόντος ας μείνουν οδυνηρό μεν, αλλά κραυγαλέο συνάμα, παράδειγμα προς αποφυγή.
Επειδή ο λαός ξεχνάει γρήγορα, ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να θυμάται, ότι τα σχέδια που καταστρώνει για το ξεπέρασμα της κρίσης θα τα υποστούν και τα θα εφαρμόσουν άνθρωποι. Όλοι οι Έλληνες. Αυτοί πρώτοι απ’ όλους θα κληθούν να γράψουν τις σελίδες αυτής της ιστορίας, ας είναι, λοιπόν, μια ιστορία γενναιότητας, αλήθειας, δικαιοσύνης και συνέπειας στις αρχές, τις αξίες και τις ιδέες μας.
Δεν υπάρχει πολιτικός της νεότερης γενιάς, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που να είχε υποστεί τόσον πολλές επιθέσεις, σχόλια, κριτικές, σάτιρα κ.ο.κ. απ’ αυτόν. «Γιωργάκη» τον ανέβαζαν «Γιωργάκη» τον κατέβαζαν, είχε βλέπετε την «ατυχία» να έχει ως πολιτικό αντίπαλο απέναντί του τον «καταλληλότερο» πρωθυπουργό όλων των εποχών, τον Κώστα Καραμανλή.
Σήμερα από τα χέρια αυτού του «Γιωργάκη» κρέμεται η τύχη της χώρας κι όλων μας, εξαιτίας της πενταετούς «σεμνής και ταπεινής» διακυβέρνησης του τόπου από τον πρώην «καταλληλότερο» και τους υπουργούς του. Η Ιστορία εκδικήθηκε.
Θυμόταν ότι, από το Σεπτέμβριο του 2004, στη Δ.Ε.Θ. ο Γιώργος Παπανδρέου είχε αποκαλέσει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας «κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης»
η οποία «υπονομεύει καθημερινά την αξιοπιστία μας» και «αυτοδυσφημίστηκε στο εξωτερικό, στο ECOFIN, στην Ευρωπαϊκή Ένωση».
Θυμόταν, από την ομιλία στο βήμα του 7ου Συνεδρίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ., το Μάρτη του 2005, ότι η «Η Νέα Δημοκρατία οδηγεί σ’ ένα κατήφορο δίχως τέλος την Ελλάδα» ή το «Ο κ. Καραμανλής είναι μέρος του προβλήματος, και όχι από μηχανής θεός».
Θυμόταν τη σκληρή γλώσσα που χρησιμοποίησε στη Θεσσαλονίκη και πάλι, το Σεπτέμβριο του 2006, καταγγέλλοντας ότι «Οργανωμένες συμμορίες» δρουν στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, κατηγορώντας ταυτόχρονα τον τότε πρωθυπουργό ότι φέρει «προσωπικά» ο ίδιος την ευθύνη γι' αυτές τις «απίστευτες ιστορίες διαφθοράς».
Θυμόταν, παραμονές εκλογών του 2007, μέσα στον όλεθρο που έσπερναν οι φωτιές την αυστηρή προτροπή του προς την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, να δώσει στη δημοσιότητα τα –εφόσον υπάρχουν– στοιχεία για την ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου εμπρησμών και περί «ασύμμετρης απειλής» κατά της χώρας.
Θυμόταν το «Φτάνει πια», που αναφώνησε το Δεκέμβρη του 2008, εν μέσω μιας Αθήνας που είχε αφεθεί στο έλεος των βανδάλων με αφορμή τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η κυβέρνηση, είχε καταγγείλει τότε, «ασχολείται με τα δικά της, ιδιοτελή συμφέροντα, αλλά δεν προστατεύει τη νεολαία, τις περιουσίες, τους πολίτες. Φτάνει πια με αυτή την κυβέρνηση, που δεν κατανοεί τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου, του τόπου, της πατρίδας. Φτάνει πια με αυτή την κυβέρνηση, που το μόνο που εγγυάται είναι ένα χειρότερο αύριο, με συνέχεια της βίας και της αυθαιρεσίας, της ανομίας και της ατιμωρησίας, της ανέχειας».
Θυμόταν την καταγγελία του, μετά το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Βουλής τον Μάιο του 2009, ότι «Μπροστά στην αυτοσυντήρηση της κυβέρνησής του ο κ. Καραμανλής δεν έχει τον παραμικρό φραγμό. Αντί για τη διαφάνεια, την απόδοση ευθυνών όπου αυτές υπάρχουν και την απαλλαγή όσων έχουν κατηγορηθεί άδικα, επέλεξαν την αναγκαστική αδράνεια και τη σιωπή της Βουλής, το σκοτάδι της αδιαφάνειας».
Η Ιστορία εκδικήθηκε, μα δεν χρειάζεται να ξαναγραφτεί. Πρέπει ο Γιώργος Παπανδρέου να θυμάται διαρκώς. Τα λάθη του παρελθόντος ας μείνουν οδυνηρό μεν, αλλά κραυγαλέο συνάμα, παράδειγμα προς αποφυγή.
Επειδή ο λαός ξεχνάει γρήγορα, ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να θυμάται, ότι τα σχέδια που καταστρώνει για το ξεπέρασμα της κρίσης θα τα υποστούν και τα θα εφαρμόσουν άνθρωποι. Όλοι οι Έλληνες. Αυτοί πρώτοι απ’ όλους θα κληθούν να γράψουν τις σελίδες αυτής της ιστορίας, ας είναι, λοιπόν, μια ιστορία γενναιότητας, αλήθειας, δικαιοσύνης και συνέπειας στις αρχές, τις αξίες και τις ιδέες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα