ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ ΜΠΛΟΥΖ

Από την ασφυκτική πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να υποθηκεύεται η εθνική μας κυριαρχία, αλλά κι από την πλημμύρα περισσότερων από 150.000 στρεμμάτων καλλιεργειών και καλλιεργήσιμων εκτάσεων απειλείται κι η εδαφική μας ακεραιότητα.
«Ο Έβρος αντέχει το πολύ 1.300-1.500 κυβικά το δευτερόλεπτο. Τις προηγούμενες μέρες κράτησαν οι Βούλγαροι στα φράγματα όσο μπορούσαν. Πλέον μας ειδοποίησαν ότι δεν αντέχουν άλλο. Στο τριεθνές όπου συναντώνται ο Έβρος, ο Άρδας και ο Τούντζας η κατάσταση είναι εφιαλτική. Τώρα κατεβάζει νερά και ο Ερυθροπόταμος με αποτέλεσμα να υπάρχει άμεση απειλή και για το Διδυμότειχο», δήλωσε ο Νομάρχης Έβρου κ. Νίκος Ζαμπουνίδης, όπως διαβάζουμε στα «ΝΕΑ». Από το απόγευμα της Καθαρής Δευτέρας, είχαν κλείσει οι δύο από τις τρεις εισόδους του Διδυμοτείχου, αφού οι δρόμοι στη δυτική πλευρά της πόλης και στο Ελληνοχώρι είχαν κατακλυστεί από νερά.
Το πρόβλημα είναι γνωστό και επαναλαμβάνεται σχεδόν κάθε χρόνο, οφείλεται στο γεγονός ότι, είτε δεν υπάρχουν καν αναχώματα για να συγκρατήσουν τη δύναμη των νερών στη Βουλγαρία και την Τουρκία, είτε τα φράγματα είναι αδύναμα να συγκρατήσουν τη δύναμη των νερών. Φέτος, όπως διαμορφώνεται μέχρι σήμερα η κατάσταση, εκφράζονται φόβοι ότι οι ζημιές θα ξεπεράσουν ακόμη κι εκείνες που είχαν προκληθεί το 2005, όταν είχαν πλημμυρίσει πάνω από 200.000 στρέμματα κι οι ζημιές είχαν αποτιμηθεί περίπου στα 76 εκατ. ευρώ.
Οι προσπάθειες που έχουν γίνει σε διπλωματικό επίπεδο, ώστε να βελτιωθούν οι υποδομές κυρίως στη Βουλγαρία –που χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’60– προκειμένου να αντιμετωπιστεί οριστικά το πρόβλημα, προσκρούουν στο κόστος, αφού απαιτείται τουλάχιστον ένα δισ. ευρώ για να γίνουν αναχώματα και να ενισχυθούν τα υφιστάμενα φράγματα, κόστος που η γειτονική χώρα δεν μπορεί να αναλάβει.
Χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Ελλάδα κι η Βουλγαρία, αλλά και με «ειδική σχέση» η Τουρκία, είναι τόσο δύσκολο άραγε να χρηματοδοτηθούν από κοινοτικούς πόρους τα αναγκαία έργα για τη βελτίωση ή την κατασκευή υποδομών, όπου χρειάζεται, ώστε να μη δημιουργούνται κάθε χρόνο αυτά τα προβλήματα σε μια χώρα μέλος; Είναι άραγε προτιμότερο να δαπανώνται εκατομμύρια ευρώ για ν’ αποζημιώνονται καταστροφές, από το να αναληφθεί μια συντονισμένη πρωτοβουλία των ευρωπαίων εταίρων, ώστε να εκλείψει μιας δια παντός ο κίνδυνος να καταστρέφονται περιουσίες, να ταλαιπωρούνται πολίτες και, τελικά, να πλήττονται κυριαρχικά εδαφικά δικαιώματα μιας χώρας – μέλους;
Θα ήταν εξαιρετικής πολιτικής σημασίας γεγονός, αν σ’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη για τη χώρα μας συγκυρία, εκδηλωνόταν και για το θέμα αυτό το ζωηρό, πιεστικό και ασφυκτικό ενδιαφέρον των γραφειοκρατών από τις Βρυξέλλες, όπως συμβαίνει και στο πεδίο της λήψης πρόσθετων οικονομικών μέτρων. Ίσως με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαμε να διακρίνουμε πίσω από το στυγνό προσωπείο των αγορών στο πρόσωπο της Ευρώπης κάποια ίχνη του πάλαι ποτέ τρίπτυχου της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της ανάπτυξης.