Κλαίγοντας με τον Τσίπρα.

Κλάμα, πολύ κλάμα, αυτό το Σαββατοκύριακο. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κλαίνε με λιγμούς γιατί αναγκάζονται να ψηφίσουν νέα σκληρά οικονομικά μέτρα, οι βουλευτές της αντιπολίτευσης κλαίνε γοερά, επειδή –λένε– ψηφίζονται αυτά τα σκληρά μέτρα. Εμείς, οι υπόλοιποι, απλώς κλαίμε, καθημερινά κι εντύπωση πια δεν μας κάνει.

Μια - μια πέφτουν οι κόκκινες γραμμές, όπως κι οι ψευδαισθήσεις, όπως και το παράλληλο πρόγραμμα, όπως και τα ισοδύναμα, όπως τόσες και τόσες καλές προθέσεις κι εξαγγελίες. Όταν οι προσθέσεις δεν βγαίνουν, τα μεγάλα λόγια γίνονται στην καλύτερη περίπτωση απλώς προθέσεις και στη χειρότερη ψέματα και κοροϊδίες.

Από χρόνια, από τότε που η κρίση έδειξε τα δόντια της, νομίσαμε ότι ρίχνοντάς της βορά τον Παπανδρέου εμείς θα γλιτώναμε από δαύτη, έτσι τουλάχιστον πιστέψαμε ακολουθώντας τους θιασώτες του Ζαππείου. Κατ’ εμέ εκεί χάθηκε η ευκαιρία. Εκεί, σ’ αυτή την περίοδο χάθηκε χρόνος, χάθηκαν επιλογές^. χάθηκαν τ’ αυγά και τα πασχάλια. Όπως το προηγούμενο διάστημα είχε «χαθεί η μπάλα» κι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός σήκωσε, τελικά, τον ανεμοστρόβιλο των μνημονίων, του ΔΝΤ, των μέτρων και της επιτήρησης της χώρας.

Και στις δυο περιπτώσεις μπορεί το ΠΑΣΟΚ να μην είναι –κάθε άλλο– άμοιρο ευθυνών, αλλά ο καταλύτης, η θρυαλλίδα της κρίσης, ήταν η Νέα Δημοκρατία. Οι εσφαλμένες πολιτικές επιλογές της των περιόδων 2004 – 2009 και 2010 – 2012 έβλαψαν ανήκεστα τη χώρα κι ουσιαστικά της στέρησαν, αφενός μεν τη δυνατότητα ν’ ακολουθήσει μιαν αναπτυξιακή πορεία ως πλήρες κι ισότιμο μέλος της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι αφετέρου ν’ αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά και ψύχραιμα την κρίση από το 2010 και μετά.

Δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία περισσότερη νομίζω γι’ αυτό, έχουν γραφτεί κι έχουν ειπωθεί τόσα πολλά από τόσους πολλούς. Μέρα με τη μέρα και χρόνο με το χρόνο, η ίδια η πραγματικότητα το επιβεβαιώνει. Κυβέρνηση με την κυβέρνηση και μνημόνιο με το μνημόνιο, οι επιλογές που είχε κι εξακολουθεί να έχει η χώρα προκειμένου να εξακολουθήσει την Ευρωπαϊκή της πορεία, είναι δεδομένες, ασφυκτικές και δυσάρεστες. Ανεξάρτητα από κυβερνητικό σχήμα, ανεξάρτητα από ηγεσία, ανεξάρτητα από κοινωνικές αντιδράσεις, αυτό που προκύπτει μέχρι σήμερα, είναι ότι θα πρέπει να γίνουν θεαματικές αλλαγές στο κράτος κι η χώρα να προσαρμόσει πλήρως το πρότυπο οργάνωσης και λειτουργίας της στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού κεκτημένου^. εφόσον θέλει στο παρόν και το μέλλον να το διατηρήσει.

Το γεγονός αυτό και μόνο αποδεικνύει με δραματικό –δυστυχώς– τρόπο, ότι η χώρα για πάνω από δέκα χρόνια ξοδεύει αδιάκοπα, όχι μόνο χρήματα, πόρους κι αγαθά, αλλά χρόνο, ηθικό, αξιοπρέπεια, ανθρώπινο κεφάλαιο, ευκαιρίες. Χάνουμε, σπαταλάμε αδιάκοπα απ’ αυτά που με κόπο, προσπάθεια και –γιατί όχι;– περηφάνια διεκδικήσαμε, κατακτήσαμε, κερδίσαμε. Από σπιράλ τρόμου, σε σπιράλ τρόμου και βρισκόμαστε ν’ ακροβατούμε –το τελευταίο διάστημα με ιδιαίτερη ένταση– στην κόψη του ξυραφιού, μέχρι πότε;

Με κλάματα και βρισιές, με βαρυγκόμιες και συγγνώμες το νέο πακέτο μέτρων θα γίνει νόμος του κράτους. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι ελαφρύτερο, ασφαλώς και θα μπορούσε να είναι δικαιότερο, χίλια τοις εκατό θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, όπως και το προηγούμενο και το προπροηγούμενο. Τα λάθη μας, τα δικά μας λάθη, μας έφεραν εδώ, τα ίδια λάθη, αν επαναληφθούν, θα μας οδηγήσουν στα ακόμα πιο σκληρά μέτρα, στον «κόφτη» και σ’ ένα νέο αδιέξοδο.

Αν η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή ν’ απαλλαγεί από τον κακό εαυτό της, αν δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί και ν’ αντιμετωπίσει με παρρησία τις προκλήσεις του παρόντος, είναι υποχρέωση των άλλων κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να ξεφύγουν από τη μίζερη και κλαψιάρικη αντιπολιτευτική τακτική τους. Μόνο η αλήθεια κι η παραδοχή της πραγματικότητας μπορεί να δικαιώσει την παρουσία του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού στο πολιτικό προσκήνιο και να δώσει οντότητα και κύρος στον πολιτικό τους λόγο και τη κοινοβουλευτική τους παρουσία.

Ας μην παρασυρθούν στον εύκολο δρόμο της καταστροφολογίας και της ισοπέδωσης που μας έφερε λίγο – λίγο ίσαμ’ εδώ, στο χείλος της καταστροφής. Ας αποποιηθούν το ρόλο του Σαμαρά και του Τσίπρα όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, ας αποφύγουν τις δελεαστικές –πλην όμως παντελώς ξύλινες– κορώνες του κοινοβουλευτικού βήματος, των εφήμερων πρωτοσέλιδων, των αποπροσανατολιστικών πάνελ.

Ας αδράξουν την ευκαιρία ν’ αναδειχτούν σε πολιτικές δυνάμεις ευθύνης σε μια σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα, αλληλέγγυες σ’ έναν δοκιμαζόμενο λαό, τολμώντας να υπερβούν τις μόνες κόκκινες γραμμές που εκ των πραγμάτων στη συνείδηση αυτού του λαού και σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, τις κόκκινες γραμμές των δεξιών, αριστερών, κεντρών κ.ο.κ.

Ας πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ας μιλήσουν με ειλικρίνεια για το πού βρισκόμαστε, τι θα πρέπει να γίνει από αύριο και μετά, για το κράτος, την οικονομία, την αύξηση της παραγωγικότητας, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Ας πιέσουν υποστηρίζοντας την κυβερνητική πλειοψηφία να χαράξει και ν’ ακολουθήσει έναν εθνικά ωφέλιμο δρόμο, μιαν εποικοδομητική κυβερνητική πολιτική, μακριά από τις επιλογές και τα  σφάλματα του παρελθόντος. Ας επισημάνουν παγίδες και κινδύνους, ας αναδείξουν δυνατότητες κι ευκαιρίες.

Ας προσεγγίσουν την ενδεχόμενη επιτυχία του προγράμματος, όχι με φόβο κι αποστροφή, όχι σαν αποτυχία τους, αλλά σαν επιτυχία της χώρας, σαν δικό τους επίτευγμα. Η μικροψυχία, οι τακτικισμοί κι μικροπολιτικοί υπολογισμοί δεν θα είναι από αύριο και μετά η ταφόπλακα μόνο για το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, αλλά για ολόκληρη τη χώρα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα να σχεδιάζει και να επιδιώκει αυτό το πρόγραμμα ν’ αποτύχει, οι πολιτικές δυνάμεις αυτές έχουν ένα και μόνο χρέος απέναντι στη χώρα και το λαό, ν’ ανατρέψουν αυτά τα σχέδια.

[Και τότε, ας μείνει η Νέα Δημοκρατία να κλαίει μόνη, δεν θα ‘ναι καθόλου μα καθόλου άδικο. Θα ‘ναι αποτέλεσμα και συνέπεια άλλης μιας λαθεμένης επιλογής].