Pasokcification ή Συριζανελέησον;

Πληρώνουμε τις αμαρτίες και τις αυταπάτες δύο πολιτικών, δύο πολιτικών, που θεμελίωσαν τον αντιπολιτευτικό τους πολιτικό λόγο κι οικοδόμησαν την καριέρα τους μέχρι την πρωθυπουργία πάνω στο μεγαλύτερο κατασκευασμένο ψέμα, στη μεγαλύτερη απάτη, σε βάρος του λαού και της χώρας, το ψευτοδίλημμα «μνημόνιο – αντιμνημόνιο».

Λάβροι υποστηρικτές της αντιμνημονιακής ρητορείας όσον καιρό θήτευσαν στα έδρανα της αντιπολίτευσης, αδίστακτοι δημαγωγοί και καιροσκόποι, ανέκρουσαν πρύμνη μετά την κατάληψη της εξουσίας και της διακυβέρνησης του τόπου. Σκληροί κι ανυποχώρητοι διαπραγματευτές στα λόγια και στις δηλώσεις μέχρι, τελικά, να υπογράψουν ως και την τελευταία υποσημείωση τις δανειακές συμφωνίες.

Έξι χρόνια, έξι ολόκληρα χρόνια, μέχρι να φτάσουμε με διαλυμένο τον κρατικό μηχανισμό, διαλυμένο το πολιτικό σύστημα, διαλυμένη την οικονομία, διαλυμένη την κοινωνία, σε κάποιες αυτονόητες, σκληρές αλλά κι αναγκαίες αποφάσεις. Έξι χρόνια που καμιά συμφωνία, κανένα Eurogroup και καμιά σύνοδος κορυφής δεν πρόκειται να ξαναφέρουν πίσω. Έξι χρόνια κατεβαίνουμε μέρα τη μέρα και μήνα το μήνα τα σκαλιά προς την κόλαση του διχασμού, της μισαλλοδοξίας, του εκφασισμού, της οργής και της αγανάκτησης, της απογοήτευσης και κατάθλιψης.

Χρειάστηκε να χαθούν όλα αυτά τα πολύτιμα χρόνια, να χαθεί μια ολόκληρη γενιά, να χαθεί η εμπιστοσύνη στη δημοκρατία και τους θεσμούς, να χαθούν τόσα εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία, να χαθούμε μεταξύ μας, προκειμένου ν’ αποδεχτούν –άλλος ρητά, ξεκάθαρα κι άλλος σιωπηλά ή με υπεκφυγές– ότι η χώρα είναι αναγκαίο να προχωρήσει σε γενναίες αποφάσεις για αλλαγές, που να κατοχυρώνουν την παραμονή της στην ΟΝΕ κι επιβεβαιώνουν τη σταθερή κι αταλάντευτη βούληση του Ελληνικού λαού ως προς τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όσοι επίμονα όλα αυτά τα χρόνια υποστήριξαν την ανάγκη συμφωνίας στο πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων, έγιναν γραφικοί, περίγελος κι αποδέκτες του λοιδορίας και της καταισχύνης εκείνων που μπαινόβγαιναν στο Ζάππειο σαν να ήταν το χημικό εργαστήριο που θα κατασκεύαζαν το «άλλο μείγμα» οικονομικών μέτρων, αλλά κι εκείνων που από πλατεία σε πλατεία έσκιζαν και καταργούσαν το μνημόνιο μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο.

Η πραγματικότητα κι η αλήθεια είναι αμείλικτη και για τους ανεύθυνους λαϊκιστές και για τους μαθητευόμενους μάγους, για όλους εκείνους που από τις κορώνες της αντιμνημονιακής αγανάκτησης, αναγκάστηκαν να ψελλίσουν τις ομολογίες για τις αμαρτίες και τις αυταπάτες τους.  Τώρα που όλοι πλέον στέκονται στο φως, φαίνεται και το πολιτικό τους ανάστημα και το μέγεθος της υποκρισίας και του ψεύδους τους.

Ο λογαριασμός, βέβαια, πάλι σ’ εμάς θα έρθει. Πάλι ο λαός θα πληρώσει και για τις αμαρτίες του Αντώνη Σαμαρά και για τις αυταπάτες του Αλέξη Τσίπρα. Μέχρι σήμερα, άλλωστε, ποιος πλήρωνε τα λάθη, τις παραλείψεις, τα δανεικά και τα χρωστούμενα του κάθε φιλόδοξου Σαμαρά ή του κάθε λαϊκιστή Τσίπρα;

Είναι κρίμα όμως, ναι, είναι πολύ κρίμα, όχι γιατί ο λογαριασμός κι οι επιβαρύνσεις ή οι μειώσεις που έρχονται είναι όντως δυσβάσταχτες, αλλά γιατί μέχρι να φτάσουμε σ’ αυτή την κατάσταση το έχουμε πληρώσει ακριβά ως χώρα και ως κοινωνία. Τολμούν κάποιοι –γιατί βλέπεις θέλει τόλμη στους καιρούς που βρεθήκαμε– να υπενθυμίσουν, ότι αν το 2010 ή και το 2011 υπήρχε στοιχειώδης ανοχή –αν όχι συναίνεση– ώστε να προχωρήσουν απρόσκοπτα κάποιες αναγκαίες και κρίσιμες αλλαγές, σήμερα ασφαλώς οι συνθήκες θα ήταν πολύ καλύτερες. Τότε όμως ήταν που ο Αντώνης Σαμαράς θέλησε να ζήσει τη γοητεία της αμαρτίας και το δικό του success story και μαζί μ’ αυτόν κι όσοι από το ΠΑΣΟΚ σαγηνεύτηκαν και σεληνιάστηκαν για μιαν ακόμα φορά από τη γλύκα της εξουσίας και της συγκυβέρνησης.

Αν τότε όλο αυτό το σύστημα –γιατί τι άλλο εκτός από σύστημα μπορούσε να ήτανε;– με προεξάρχοντες καναλάρχες και μίντια, κρατούσε ψύχραιμη κι υπεύθυνη στάση, αν συμμεριζόταν τις δυσκολίες και τις πρωτόγνωρες συνθήκες του εγχειρήματος, αν σεβόταν τους κανόνες της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, αν δεν ακολουθούσαν τον απάνθρωπο δρόμο του πολιτικού κανιβαλισμού και της ηθικής εξόντωσης του πολιτικού αντιπάλου, δεν θα γέμιζαν τόσο εύκολα λίγο αργότερα οι δρόμοι κι οι πλατείες αγανακτισμένους, δεν θα χρειαζόταν και δεύτερο και τρίτο μνημόνιο –και βλέπουμε– ούτε θα κυριαρχήσουν τα άκρα κι οι ολοκληρωτικές φωνές του πολιτικού συστήματος.

Με «αν», φυσικά, δεν γράφεται η ιστορία. Ζούμε στο σήμερα κι έρχονται οσονούπω κι άλλα ακόμα πιο δύσκολα, τι θα κάνουμε; Θα συνεχίσουμε την ελεύθερη πτώση και την αυτοκαταστροφική πορεία ή θα γίνει αυτός ο νέος λογαριασμός ο τελευταίος κη αφορμή για την κυβέρνηση, για την αντιπολίτευση, για τον καθένα μας και για όλους μαζί να λογαριαστούμε, επιτέλους, με τις αδυναμίες και τα πάθη μας, με την επιπολαιότητα και την απερισκεψία μας. 

Μια κόκκινη γραμμή μένει, κατά τη γνώμη μου, να τραβηχτεί και αταλάντευτα να διατηρηθεί, στις τόσες που καταπατήθηκαν και ξεχάστηκαν, μια κόκκινη γραμμή με τις αμαρτίες και τις αυταπάτες του παρελθόντος. Αν αυτό συμβεί, αν η ωριμότητα, η λογική κι η σκληρή δουλειά κερδίσουν τη μάχη από τον λαϊκισμό, την ανευθυνότητα και τα χέρια στις τσέπες, τότε ένα σημαντικό βήμα μπορεί να έχει γίνει για να προχωρήσουμε.

Ας το πάρουν απόφαση, λοιπόν, για να πάμε παρακάτω, δεν χρειάζονται τούτη την ώρα πανηγυρισμοί, νταούλια και ζουρνάδες, το «ιστορία μου αμαρτία μου» μπορεί να εκφράζει πολλούς στην κυβέρνηση και στη βουλή και να ζει στη μνήμη και τις καρδιές, αλλά δεν μπορεί πλέον να τους οδηγεί^. ειδάλλως, ταχύτατα το Pasokcification θα μετεξελιχθεί σε… Συριζανελέησον!...