Όχι άλλο Πρωτόπαππα.

Όλοι βρίζουν το ΠΑΣΟΚ και στο ΠΑΣΟΚ βρίζονται μεταξύ τους. Εντάξει, δε βρίζονται ακριβώς, απλώς δε μιλιούνται και βάζουν άλλους, δεξιά κι αριστερά, να βρίζουν γι’ αυτούς.

Οι άλλοι στη Νέα Δημοκρατία θέλουν εκλογές^. αναθάρρησαν, μάλιστα, και κάποια φωτεινά μυαλά κι αρχίσανε τις συζητήσεις για απολύσεις στο δημόσιο. Σιγά, ρε παιδιά, μη σας φύγει κανένας πόντος. Σβερκώσατε άρον – άρον στον Κυριάκο απελπισμένοι δεξιοί κι αριστεροί κρατικοδίαιτοι, είδατε φως και στις δημοσκοπήσεις και του δίνετε να καταλάβει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μακράν^. οι άνθρωποι είναι επιστήμονες. Μας έχουν γραμμένους όλους, κάνουν τα ίδια και χειρότερα απ’ ότι όλοι οι προηγούμενοι μαζί και μετά πουλάνε τρέλα. Βγάζουν ένα Λαζαρίδη, ένα Φάμελο κι ένα Σεβαστάκη στο γυαλί –άντε, κι ένα Μανιό, αφού γουστάρεις– και γίνεται το έλα να δεις, ο κόσμος καίγεται και λιώνει κι αυτοί στον δικό τους κόσμο τον αγγελικά πλασμένο με τα υλικά από την κατεδάφιση της ΕΣΣΔ, του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και του σκισμένου μνημονίου –μ’ ένα νόμο και μ΄ένα άρθρο όπως όλοι πολύ καλά θυμόμαστε.

Στις πανάκριβες εποχές που ζούμε η φτήνια στην πολιτική δίνει και παίρνει. Τζάμπα πράμα έγιναν τα λόγια, οι υποσχέσεις, τα προγράμματα, οι διακηρύξεις κι οι κόκκινες γραμμές –αυτό πάλι πού το βάζεις; Αφού ξεμείναμε από οράματα, από ιδέες, από προτάσεις και λύσεις, αμολάμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι, λέμε όποια αρλούμπα μας έρθει και –δόξα τω Θεώ– έχουν κι οι δημοσιογράφοι να βγάλουν το μεροκάματό τους.

Ίσως άλλοι να μην αισθάνονται πιο άβολα από εμάς, από τους συμπολίτες μας που πολιτικοποιηθήκαμε με τα ιερά νάματα της 3^ης Ελληνικής δημοκρατίας, αλλά προπαντός με τις αρχές και τις ιδέες της διακήρυξης της 3^ης Σεπτέμβρη, του συμβολαίου με το λαό, του προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης 1982 – 1987 κι άλλα σπουδαία κείμενα κι αναλύσεις ων ουκ έστι τέλος. Όχι όλοι βέβαια, κάποιοι έχουν κατορθώσει να βολεύονται και να πολιτεύονται με όλους τους καιρούς κι όλες τις καταστάσεις.

Κανέναν δεν ενδιαφέρουν τα συναισθηματικά και τα ψυχολογικά μας αδιέξοδα, το κατανοώ. Εδώ δεν μπορούν επί τόσα χρόνια να συμφωνήσουν μεταξύ τους με ποιον τρόπο θα καταφέρει να βγει η χώρα κι ο λαός μας απ’ το αδιέξοδο, το αδιέξοδο στο οποίο αυτοί οι ίδιοι –πρωτίστως αλλά όχι αποκλειστικά– την οδήγησαν. Κανέναν δεν ενδιαφέρει, αν ο κόσμος που πίστεψε κι ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ επί τόσες δεκαετίες έχει σκορπίσει στους πέντε ανέμους γεμάτος πίκρα, απογοήτευση, θυμό κι οργή.

Ξέρω, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές εκείνο που ενδιαφέρει είναι να καταλάβεις πού το πάω, αυτό μόνο είναι σήμερα το ζέον, το φλέγον, αν είμαι με το Βενιζέλο ή με το Γιώργο, με το Σημίτη ή, ίσως, χειροκροτητής της Φώφης. Σε βγάζω αμέσως απ’ την αγωνία, για να μην κουράζεσαι να διαβάσεις παρακάτω, εξάλλου αυτά που γράφω εμένα –όπως προανέφερα– αφορούν, που βλέπω τριγύρω τι συμβαίνει και προσπαθώ να συντονίσω την περπατησιά μου πολιτικά, αλλά τρεκλίζω, ζαλίζομαι και παραπατάω.

Ο καθρέφτης μου έχει βαρεθεί να με φτύνει και τι μ’ αυτό; Λύση δεν μου δίνει, οι λύσεις υπήρχαν όμως, το ξέρω, πριν πενήντα, τριάντα, είκοσι, δέκα χρόνια, πριν μια πενταετία πιθανόν. Ποιος σήμερα έχει την υπομονή και τη διάθεση να σπάσει το κεφάλι του να σκεφτεί και να συλλάβει, να προτείνει στην κοινωνία μια πειστική πρόταση, έναν λόγο ουσίας για να πεισθεί και να ακολουθήσει. Εδώ ένα κουρελόχαρτο όπως το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» κι έγινε παντιέρα και λάβαρο για μια ολόκληρη γενιά, για τη γενιά των απελπισμένων νέων, των ανέργων και των κοινωνικά αδύναμων, δέκατη τρίτη σύνταξη, βλέπεις, υποσχόταν, δωρεάν ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά, τι μου λες τώρα.

Το μόνο που δεν αναρωτιέμαι πια είναι, αν ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουμε^. και ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε. Από πάντα ήταν έτσι όμως. Μπορεί η κλίση κατά καιρούς να ‘ταν μικρότερη, αλλά τα στραβά ήταν κι έμεναν από πάντα στραβά. Με τις διαπιστώσεις όμως όχι μόνο τίποτε δεν βγαίνει, αλλά όλο και βουλιάζω περισσότερο στο τέλμα και την επιθανάτια ακινησία. Πολιτικά επιθανάτια –λες γι’ αυτό ν’ αναζητάνε τώρα και ψήφο απ’ τους 17άρηδες; 

Σ’ αυτόν το γιαλό αρμενίζαμε επί χρόνια, μ’ έναν ήλιο μακελάρη της δεξιάς, πρωτοπαλλήκαρο στα συλλαλητήρια της ΓΣΕΕ με τις ευλογίες –και τα μισθολόγια– των ΔΕΚΟ, πρώτη μούρη στα μέσα και τα έξω των υπουργείων και των Υπηρεσιών, πρώτη θέση στα προεκλογικά μπαλκόνια και τα τσιμπούσια. Κλααάμα τώρα για το ασφαλιστικό του Γιαννίτση. Τι υποκρισία^. ακόμα και τώρα φοβούνται να μιλήσουν στα ίσα για τις συντάξεις.

Το ωραίο είναι ότι βγαίνει ο Σημίτης –εγώ «τον πάω» και βρες μου εσύ έναν καλύτερο σύγχρονό του– και λέει «προτιμώ να είμαστε δυσάρεστοι παρά ψεύτες», τον ακούνε πεντακόσιοι νοματαίοι και κάποιες χιλιάδες το διαβάζουν και η ζωή στο ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται^. με ποιους θέλουμε να κυβερνήσουμε. Το πρόβλημα δεν είναι η κυβέρνηση, ρε σύντροφοι, θα ‘ρθει κι αυτή όταν έρθει η ώρα της, αλλά ως εκείνη την ώρα πείτε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Αν έχετε κάτι να δώσετε σ’ έμενα και στην καθημαγμένη κοινωνία, αν έχετε αυτή την ώρα μια ευθύνη, είναι να προσφέρετε με ειλικρίνεια κι απλότητα μια χαραμάδα ζωής, σε τρία, πέντε, δέκα χρόνια, όχι μετά θάνατον. Το ‘χετε; Δεν με πείθετε ότι το ‘χετε, ρε σύντροφοι, και με λυπεί αυτό, όχι γιατί δε θα πάψει ο καθρέφτης μου να με φτύνει, αλλά γιατί υπάρχει ένας κόσμος που ακόμα κουβαλά μες στην καρδιά και το μυαλό του το ΠΑΣΟΚ, ρε σύντροφοι, κι εσείς μου στέλνετε πάλι τον Πρωτόπαππα να μ’ ενημερώσει για τ’ αποτελέσματα της συνδιάσκεψης, ρε σύντροφοι. Δεν έχω τίποτε με τον άνθρωπο, αλλά μια ζωή Πρωτόππα, το βαρέθηκα πια, ρε σύντροφοι, το βαρέθηκα.