Κι αυτοί θα κάθονται.

Δεν θα πω ψέματα, έχω γράψει διάφορα σχετικά με το αποτέλεσμα των εκλογών, διαβάζοντας όμως καθημερινά σχεδόν πλήθος αναλύσεων, απόψεων κι εκδοχών για το μήνυμα της ψήφου του λαού και τον τρόπο αξιοποίησής του από την κυβέρνηση και τα κόμματα, εκτιμώ πλέον, ότι το να προσθέσω κι εγώ μια γνώμη μέσα στις τόσες δεν θα είχε και κανένα αποτέλεσμα.

Όπως, νομίζω, κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν θα παράξει και το «μήνυμα» που έστειλε ο κυρίαρχος λαός μέσω του εκλογικού σώματος ως προς τις ακολουθούμενες πολιτικές ή τις κομματικές πρακτικές. Εντάξει, δε λέω, ανασχηματισμός θα γίνει οσονούπω για νά ‘χουμε ν’ ασχολούμαστε και να δείξει κι ο πρωθυπουργός μια ετοιμότητα, βρε αδερφέ. Να φανεί κάτι τις άμεσο κι ας μην είναι ούτε στο ελάχιστο εκείνο που έχει ανάγκη η χώρα ή εκείνο που θ’ αποτελέσει τη θρυαλλίδα της πολυπόθητης αναπτυξιακής προσπάθειας.

Αν εξαιρέσει κανείς τις εκ του αποτελέσματος συνέπειες στις εσωκομματικές διεργασίες σε ΔΗΜΑΡ και Ανεξάρτητους Έλληνες, οι λοιποί συστημικοί, μηδέ της χρυσής αυγής εξαιρουμένης, δεν έχουν κανέναν λόγο, αλλά –μεταξύ μας– και καμιά διάθεση να αλλάξουν συνήθειες και λογικές. Εδώ το ΠΑΣΟΚ για πρώτη φορά κατέγραψε μονοψήφιο ποσοστό ως μέρος μάλιστα συμμαχικού συνασπισμού και μόνο σαμπάνιες δεν μας λένε ότι άνοιξαν στη Χαριλάου Τρικούπη.

Σε επίπεδο, λοιπόν, κυβερνητικής πολιτικής τίποτε δεν θ’ αλλάξει, γιατί απλούστατα τίποτα δεν είναι δυνατόν ν’ αλλάξει θεαματικά, μέσα στο πλαίσιο του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Οριακές διορθώσεις και μικροτροποποιήσεις ασφαλώς θα υπάρξουν, αλλά οι βασικές και κρίσιμες οικονομικές πολιτικές θα παραμείνουν αναλλοίωτες. Δεν πα να αναδομηθούν και ν’ ανασχηματιστούν τριανταπέντε ή σαράντα Στουρνάρες, οι άξονες της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι δεδομένοι κι αποφασισμένοι.

Αστερίσκος, φυσικά, σ’ αυτό το δεδομένο θα μπορούσε να μπει, υπό την προϋπόθεση ότι θα εκδηλωνόταν η βούληση να σχεδιαστούν και να προωθηθούν άμεσα συγκεκριμένες θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε τομείς όπως η υγεία, οι δημόσιες επενδύσεις, οι συγκοινωνίες κ.λπ. Στοχευμένες δράσεις, δηλαδή, με κατεύθυνση την πλήρη αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων και του κρατικού προϋπολογισμού. Και δεν αναφερόμαστε σε οιονεί μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση του κράτους –αυτόν τον κρίσιμο πυλώνα για την ανάπτυξη– που κινούνται στην ανερμάτιστη κι αναποτελεσματική λογική της ποσόστωσης στην αξιολόγηση του προσωπικού σ’ ένα σύστημα - κυκεώνα, που όχι μόνο στόχους δεν διαθέτει, αλλά ούτε αρχή και τέλος.

Στο κυβερνητικό στρατόπεδο, όλα φαίνεται ότι θα κινούνται το επόμενο διάστημα με το βλέμμα στην εκλογή του Προέδρου και με την ελπίδα να υπάρξει μια ευνοϊκή για τη χώρα ρύθμιση του χρέους μέχρι τότε. Θέμα σταθερότητας δεν θα τεθεί, τουναντίον μάλιστα και όπως οι μετεκλογικές ενδείξεις φανερώνουν, μάλλον προς ενίσχυση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας οδεύουμε, παρά τη θεαματική ποσοστιαία συρρίκνωση του κυβερνητικού συνασπισμού. Και μια κυβέρνηση πέφτει –όπως από την εποχή του Τρικούπη έχει καθιερωθεί– μόνο αν απολέσει τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής. Δεν πα να φωνάζει περί του αντιθέτου ο κύριος Τσίπρας σε αγαστή ομοφωνία με τον κύριο Καμμένο. Η πρωτοβουλία για εκλογές εξακολουθεί ν’ αποτελεί προνομία του κυρίου Σαμαρά (αν δεν προλάβει στο μεταξύ να το κάνει βούκινο ο Βενιζέλος).

Ο πρώτος των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να έχει εξαντλήσει από καιρό και την επιχειρηματολογία και τα θεσμικά εργαλεία και την προοπτική της αυτοδύναμης διεκδίκησης της κυβέρνησης. Δεν είναι, βλέπεις, κι η δεξαμενή των δυσαρεστημένων ΠΑΣΟΚων ανεξάντλητη. Θα βάλει εκ των πραγμάτων νερό στο κρασί του, αν όντως επιθυμεί στο εγγύς μέλλον να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας. Αν όχι, ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν να εξακολουθήσει τον καταγγελτικό του αντίλογο προς τα δεξιά γι’ αυτά που γίνονται και προς τ’ αριστερά γι’ αυτά που δεν γίνονται. Όσο, πάντως, συγχρονίζεται –το γράφω σωστά;– με τις αντιπολιτευτικές κορώνες του Πάνου Καμμένου, δεν κάνει κακό μόνο στην αξιοπιστία του, αλλά ζημιά και στους ΑΝΕΛ –χωρίς αυτό να είναι κάτι κατ’ ανάγκη κακό. Το θέμα «μνημόνιο» ούτως ή άλλως –το γνωρίζουν κι οι ίδιοι– το έχουν πλέον «κάψει».

Όσοι ψάχνονται για κεντροαριστερές λεγόμενες συγκλίσεις άργησαν –προσοχή, δεν γράφω: «τους πήρε το ποτάμι». Από τη δυναμική πλέον των πραγμάτων, νομίζω, ότι είτε αυτές θα προκύψουν με τη συνδρομή του ΣΥΡΙΖΑ, είτε δεν θα προκύψουν. Το διπολικό σύστημα δεν αντέχει και τρίτο δυνατό πόλο. Ο κύριος Βενιζέλος το έχει αντιληφθεί από καιρό –γι’ αυτό άλλωστε κι οι πανηγυρισμοί για το οχτάρι. Στην παρούσα συγκυρία, με το πολιτικό σύστημα σε κρίση, όποιος ισχυρός εκ δεξιών –λέγε με Νέα Δημοκρατία– ή εξ ευωνύμων –ΣΥΡΙΖΑ, έτσι;– θα έχει ανάγκη στήριξης για το σχηματισμό πλειοψηφίας, θα βρίσκει κάποιους έτοιμους να θυσιαστούν για το καλό της πατρίδας. Δίπορτο για την Ελιά του κυρίου Βενιζέλου κι εξασφαλισμένη συμμετοχή στην κυβέρνηση ως δύναμη –σας παρακαλώ– ευθύνης και σταθερότητας (άραγε το έχει καταλάβει ο κύριος Κουβέλης ή νομίζει ακόμα ότι θα γίνει Πρόεδρος;)

Τελικά, ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω, μάλλον κάτι φαίνεται να βγαίνει ή, καλύτερα, να επιβεβαιώνεται κι απ' αυτές τις εκλογές, ανεξάρτητα από το πόσο «σοφά» ή «έξυπνα» ψηφίσαμε όσοι ψηφίσαμε. Το συμπέρασμά μου, λοιπόν, είναι, ότι όσο ψηφίζουμε στο γόνατο, κάποιοι θα πολιτεύονται στο πόδι, έχοντας αυτό το πόδι μονίμως, είτε στο σβέρκο μας, είτε ανάμεσα στα δικά μας πόδια. Κι ενώ εμείς θα τρέχουμε αλαφιασμένοι διαρκώς με τα πόδια στους ώμους, κάποιοι θα εξακολουθούν ν' απολαμβάνουν τα καφεδάκια τους στρογγυλοκαθισμένοι στα πρωινάδικα σταυροπόδι.

Photo: Ο παπαγάλος του διαδικτύου