Ερημίτες της Ευρώπης.

Δεν θα είναι η πρώτη μας φορά. Τόσες και τόσες εκλογές έχουν περάσει σ’ αυτές τις Ευρωεκλογές θα κατορθώσουμε να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε για διακυβεύματα και σημασίες; Αυτή τη στιγμή εκείνο που προέχει είναι να λύσουμε τις εκκρεμότητές μας με την ηθική, την κοινωνιολογία, την ανθρωπολογία. Όπως δηλαδή και πριν λίγες μέρες –πριν τις δημοτικές εκλογές– μεριμνήσαμε να συζητήσουμε επαρκώς για την ποιότητα ζωής στις πόλεις και τους δήμους μας, για τον πολιτισμό, για το πράσινο και την προστασία του περιβάλλοντος.

Μιλάω εκ του ασφαλούς –εμ, πώς αλλιώς;– έτσι δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε, να εκφραζόμαστε και να λειτουργούμε; Έτσι δεν έχουμε μάθει και να ψηφίζουμε; Με τη σιγουριά της άγνοιας και τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Αυτό είναι το μόνιμο άλλοθι κι η διαχρονική δικαιολογία για την αποχή, την ψήφο διαμαρτυρίας ή την ψήφο του χαβαλέ. Παρατάμε τα πράγματα στην τύχη τους, αφήνουμε τα χρόνια να περνάνε, αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει έξω απ’ την πόρτα μας, εσχάτως, εκτονώνουμε και την επαναστατικότητά μας σε διαδικτυακές ομάδες και σελίδες κι ενώ όλα γύρω αλλάζουνε εμείς επιμένουμε, ότι όλα το ίδιο μένουν.

Τόσα χρόνια μέσα στην οικονομική κρίση και δεν έχουμε κατορθώσει ακόμα να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί. Δεν μιλάω ν’ αντιληφθούμε το γιατί, αναφέρομαι μόνο στο τι θα πρέπει να γίνει, πώς θα πρέπει ν’ αντιδράσουμε, ως άτομα, ως πολίτες, ως κοινωνία και ως χώρα. Βολευόμαστε στη στοχοποίηση πολιτικών  προσώπων, βολευόμαστε στην καταψήφιση πολιτικών κομμάτων, βολευόμαστε στην αγκαλιά του τηλεοπτικού λαϊκισμού, βολευόμαστε να εκτονωθεί η οργή μας στέλνοντας ως εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο φασίστες και νεοναζί. Βολευόμαστε σε εύκολες λύσεις, στην ευκολία των συνθημάτων, στους εύκολους στόχους. Βολευόμαστε σ’ αυτά που θα πρέπει να κάνουν οι άλλοι. Εμείς είμαστε "εμείς", οι άλλοι είναι οι "άλλοι", αντίπαλοι, εχθροί, ξένοι.

Πάμε στις κάλπες μεθαύριο, όπως κι εκατομμύρια ευρωπαίοι πολίτες, που έχουν όπως κι εμείς τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Ψηφίζουμε, όπως κι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, που έχουν σταθεί αλληλέγγυοι στο πρόβλημά μας και χρηματοδοτούν τη σωτηρία και την επιβίωση της χώρας. Ψηφίζουμε ζώντας σε μια Ευρώπη με προφανές έλλειμμα δημοκρατίας, πασιφανείς ανισότητες βορρά - νότου, κραυγάζουσες ανάγκες για θεσμικές αλλαγές.

Σιγά μην ασχοληθούμε. Σιγά μην κάψουμε το διαχρονικό μας άλλοθι και τη μόνιμη υπεκφυγή μας. Τι θα ‘χουμε τότε να συζητάμε και να γκρινιάζουμε πάλι από τη Δευτέρα, αν δεν έχουμε να λέμε πόσοι χρυσαυγίτες πήγαν σύρριζα και πόσες ελιές πήρε το ποτάμι; Σοβαρά πράγματα. Πρώτη μας φορά θα ‘ναι; (‘Η μήπως τελευταία;)

Κι η Ευρώπη θ' αλλάζει, ερήμην...

Photo: Dariusz Klimczak