Αφού δεν το ‘χουμε, ρε παιδιά, πού πηγαίνουμε; Εδώ «έχουμε μπερδέψει τα μπούτια μας» με ιδεολογίες και πολιτικές, με κόμματα και κόκκινες γραμμές, τα σποτάκια για την πρώτη τους φορά θα καταλάβουμε;
Δεν είναι, όπως το αντιλαμβάνομαι, θέμα πουριτανισμού ή σεμνοτυφίας, αλλά είναι αδυναμία να ξεκολλήσουμε από στερεότυπα κι ιδέες δεκαετιών, είναι ταυτόχρονα και το διαχρονικό κόλλημά μας να προσλαμβάνουμε την πραγματικότητα με προϊδεάσεις και προκαταλήψεις συντηρητικές κι απολιθωμένες. Κριτική και κριτικοί επί παντός, αυθεντίες και ξερόλες βουτηγμένοι ως το κόκαλο στην ημιμάθεια ή την πλήρη άγνοια –στην καλύτερη περίπτωση.
Δεν τα γράφω –σπεύδω να διευκρινίσω– επειδή προτιμώ ή προτίθεμαι να υποστηρίζω κανένα ποτάμι ή παραπόταμο, ούτε γιατί είμαι θαυμαστής ή φίλος του Θεοδωράκη, του Σταύρου Θεοδωράκη. Είδαν όμως «φως» και μπήκαν πάλι, όλοι οι πασίγνωστοι γνωστοί και παντελώς άγνωστοι, για να πάρουν θέση απέναντι σε τηλεοράσεις και υπολογιστές, με το τηλεκοντρόλ ή το πληκτρολόγιο ανά χείρας για να προστατέψουν την κοινωνία από την εκτροπή και την σεξιστική επίθεση.
Το σημαντικό δεν είναι ότι, όσοι αντέδρασαν, το έκαναν από υποκρισία –οι περισσότεροι τουλάχιστον– αλλά γιατί το πίστευαν. Αυτό κατ’ εμέ είναι το πλέον αποκαρδιωτικό, ότι βλέποντας αυτά τα έξυπνα σποτ, που –πάλι κατ’ εμέ– συνδυάζουν αυτή την πρώτη φορά με «εκείνη», αποδίδουν με τόση φαντασία κι επινοητικότητα το ειδικό βάρος της συμμετοχής στην ψηφοφορία με εκπληκτική ευστοχία, θεώρησαν ότι είτε προσβάλλονται οι γυναίκες, είτε ότι είναι αισχρά και χυδαία, είτε το ένα και το άλλο.
Κάποιοι βέβαια –πού το παράξενο;– αισθάνθηκαν ότι τους δίνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιτεθούν στην πρωτοεμφανιζόμενη πολιτική κίνηση, η οποία –σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα– «ταράζει» τα βαλτωμένα και λιμνάζοντα ύδατα τόσο της κυβερνητικής σταθερότητας, όσο και της αντιπολιτευτικής ανευθυνότητας. Μιας κι ο Θεοδωράκης κορφολογεί θέσεις κι απόψεις δώθε κείθε και τις πλασάρει σαν «μάννα εκ… ποταμού», δεξιοί, αλλά προπαντός αριστεροί, αντέδρασαν μυξοκλαίγοντας σαν σεμνότυφες παρθένες, αντί να έχουν πρωτοστατήσει ήδη προτάσσοντας πολλές από τις θέσεις αυτές, συμπεριλαβάνοντές τες στον «βαρύ οπλισμό» της κριτικής τους απέναντι στη συντηρητική κι άτολμη κυβερνητική πολιτική.
Τα σποτ αποσύρθηκαν(;), ας προσέλθουμε, λοιπόν, ήσυχοι προς τις κάλπες, έτοιμοι –αφού απολαύσουμε προηγουμένως τα... ευφάνταστα σποτάκια του ΣΥΡΙΖΑ και τα παλιομοδίτικα της Νέας Δημοκρατίας και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων– για να τιμήσουμε τους προστάτες των ακατανίκητων αξιών του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, τους σωτήρες των ηθών και των παραδόσεων, τους θεματοφύλακες του –κατά τα λοιπά διάτρητου– «παρθενικού υμένα» του πολιτικού μας συστήματος κι όλους όσους παντοιοτρόπως μέχρι σήμερα επιμένουν ν’ αποδεικνύουν, ποια άβυσσος χωρίζει και μας χωρίζει από το να είμαστε μια ανοικτή, ανεκτική κι ώριμη κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα