Με το μπαρδόν και δίχως παρεξήγηση.

Ίσως κάποιοι τέτοιες «μικρές» ώρες να το «παλεύουν» ακόμα σε ταβέρνες και μπαράκια. Ο αγώνας συνεχίζεται. Πάντα ο αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, γιατί η ίδια η ζωή είναι ένας αγώνας. Μόνο που δεν είναι το ίδιο άθλημα για όλους. Για άλλους είναι δέκαθλο, για άλλους κωπηλασία, για άλλους μαραθώνιος και για άλλους κουμκαν ή πρέφα. Για άλλους είναι απλώς περίπατος.

Αμπελοφιλοσοφώ, ξημερώματα Κυριακής 18 Μαΐου, αλλά η υπερένταση δεν μ’ αφήνει να νυστάξω. Αν θες και μια κουβέντα παραπάνω, τώρα που με βρήκα «μπόσικο», μην περιμένεις ότι αύριο θα ξημερώσει καμιά «άλλη μέρα», ότι ξαφνικά ο αγώνας θα δικαιωθεί ή ότι θα γυρίσει απότομα καμιά σελίδα. Όχι! Αυτά είναι όμορφες ατάκες που συνηθίζουμε εμείς οι υποψήφιοι να φιλοξενούμε στα φυλλάδιά μας παραμονές εκλογών. Εσύ ξέρεις πολύ καλά, ότι τις περισσότερες φορές –για να μην είμαστε κι απόλυτοι– μετά τις εκλογές ξημερώνουν οι ίδιες μέρες. Κι ιδιαίτερα τώρα με την κρίση, το ίδιο αβέβαιες, το ίδιο ανασφαλείς, το ίδιο πιεστικές κι επίπονες. Οι δρόμοι ξαφνικά θα ξαναβρωμίσουν, κάποια πεζοδρόμια θα ξαναχαλάσουν, τα χόρτα θα ξαναφυτρώσουν κι όλα αυτά που ταλανίζουν την καθημερινότητά μας θα «φουντώνουν» μέρα τη μέρα και θα μας πνίγουν μέχρι τις παραμονές των επόμενων εκλογών, οπότε δώστου πάλι θα γυρίζουμε σελίδες, θα δικαιώνουμε αγώνες και θα ξημερώνουν οι ίδιες νέες μέρες.

Οι αγώνες, νομίζω που λες, κερδίζονται μόνο με σύστημα. Με οργάνωση, με προσήλωση σε στόχους και με πιστή εφαρμογή σχεδίων. Κερδίζεις δηλωτή άμα δε θυμάσαι τα φύλλα ή άμα το ταίρι σου στο ζευγάρι δεν παρακολουθεί τι ρίχνεις; Ούτε με σφαίρες. Κάπως έτσι είναι όλες οι δράσεις μας. Απαιτούν συνεργασία, αφού δεν «παίζουμε» μόνοι μας, συνεννόηση, αλλά πάνω απ’ όλα σχέδιο, πρόγραμμα.

Ακούς το λοιπόν κι εσύ ότι ξημερώνει νέα μέρα κάθε που έρχονται οι εκλογές στο Δήμο σου κι αντί ν’ αρχίσεις να ψάχνεσαι, ούτε ποιος την υπόσχεται δεν ψάχνεις καλά – καλά. Ψάχνεις μόνο να γυρίσει σελίδα για καμιά θέση, για καμιά άδεια, για καμιά εξυπηρέτηση. Παζάρι, αλλιώς δεν θα δικαιώνονταν οι αγώνες κάθε παραμονές εκλογών και θα συνεχίζονταν αμέσως την επομένη της διεξαγωγής τους. Ούτε θα ανακυκλώνονταν οι ίδιοι άνθρωποι και τα ίδια προβλήματα επί σειρά ή σειρές ετών σ’ ένα «κλειστό κύκλωμα» διαχείρισης μιας αδιέξοδης και μίζερης καθημερινότητας. Δε μπορεί, κάτι θα άλλαζε. Τόσες και τόσες σελίδες έχουν γυρίσει προεκλογικά.

Μπορώ να σου πω, τώρα που λύθηκε η γλώσσα μου, ότι επί της ουσίας ποτέ δεν πίστεψες πραγματικά ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει. Δε φταίει μόνο η κρίση κι όλα όσα γκρέμισε ή ανέτρεψε στη ζωή του καθενός. Φταίει ότι ποτέ δεν μας μάθανε να δουλεύουμε με πρόγραμμα, με σύστημα, ομαδικά και συντονισμένα. Μια ζωή ρεμπέτ ασκέρ – που λένε και στη γείτονα. Για όλους υπήρχε κάποιος «προστάτης». Μα κράτος ήταν αυτό, μα κόμμα ήταν αυτό, μα κοινοτάρχης ήταν αυτός, μα ενωμοτάρχης, κάτι τέλος πάντων «υπεράνω», που και τις νέες μέρες έφερνε και τις νέες σελίδες γύριζε και τους αγώνες δικαίωνε φτάνει εσύ κι εγώ και οι υπόλοιποι να τον εκλέγαμε, άμεσα ή έμμεσα. Έτσι «χύμα» βαφτίσαμε τον πατριωτισμό «κινητήρια δύναμη» και δώστου «γιούργια» και «γιούργια» μια για την Ελλάδα ρε γαμώτο, μια για την Ευρώπη των λαών, μια για την παγκόσμια ειρήνη και πάει λέγοντας.

Έτσι –και για να τελειώνω– μην περιμένεις με «γιούργια» ότι θα μπορέσω και θα μπορέσουμε όλοι εμείς που είμαστε με το Γιώργο το Θωμά να πάρουμε το Δήμο στο Χαλάνδρι και με «γιούργια» θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε μετά από πέντε χρόνια να υποσχόμαστε ότι θα γυρίσουμε μαζί σελίδες. Όχι φίλε, άστο, πήγαινε κατά ‘κει που υπόσχονται τα προσεχώς περισσότερα έργα και τα φυλλογυρίσματα σε πολύχρωμα φέιγ βολάν. Άμα έρθεις κοντά κι αποφασίσεις γιατί το επέλεξες, τότε θα δουλέψεις, θα συνεργαστείς, θα στύψεις το μυαλό σου και θα προτείνεις. Θα βγεις μαζί μας στη γειτονιά, στο δρόμο. Θα γίνουμε ομάδα, θα σηκώσουμε τα μανίκια και θα δουλέψουμε πάνω στα σχέδια που υπάρχουν και σ’ εκείνα που μαζί θα καταστρώσουμε. Θα πάμε το Χαλάνδρι δρόμο το δρόμο και γειτονιά τη γειτονιά, τέλος οι πατρίκιοι και οι πληβείοι, δημοτικά τέλη όλοι πληρώνουν.

Και να σου πω και κάτι προσωπικό; Δεν είμαι ούτε αυθεντία, αλλά ούτε και υποκατάστατό σου. Αν μ’ επιλέξεις να σ’ εκπροσωπήσω στο δημοτικό συμβούλιο δε σημαίνει ότι με την επιλογή σου, με τη ψήφο σου για να καταλαβαινόμαστε, απαλλάσσεσαι για πέντε χρόνια απ’ τις ευθύνες σου. Όχι. Εκεί θα μ’ έχεις για ν’ ακούγεται η δική σου φωνή, το δικό σου πρόβλημα, η άποψή σου, η επιδοκιμασία ή η αποδοκιμασία σου. Λούφα τέλος, αν είμαι στις επιλογές σου. Ανεύθυνος δημότης δεν υπάρχει για μένα, γιατί μόνο έτσι μπορώ κι εγώ να είμαι υπεύθυνος. Θέλω να σ’ εκπροσωπήσω επάξια, αλλά αύριο δεν τελειώνει ο ρόλος σου, φίλε μου, αύριο αρχίζει.

Αν το πιστεύεις πραγματικά, τότε μπορείς να με ψηφίσεις.