Το δυσλεκτικό μέλλον της χώρας.

Τόσο αθόρυβες πανελλήνιες είχαν χρόνια να διεξαχθούν, «ρουθούνι δεν άνοιξε». Ούτε η ΟΛΜΕ, ούτε κανένας σύλλογος Φυσικών ή ένωση φροντιστών, ούτε καμιά ομοσπονδία γονέων και κηδεμόνων χρειάστηκε να παρέμβουν για να καταγγείλουν για κάποιο πρόβλημα με τα θέματα, με τη μετάδοση, με την έναρξη κ.ο.κ. Όλα κύλησαν ομαλά, αλλά παρά ταύτα η «προσγείωση» του υπουργού παιδείας στον πρόσφατο ανασχηματισμό, ήταν από τις πλέον «ανώμαλες».

Δίχως προβλήματα κύλησαν κι οι εξετάσεις των υποψηφίων με «ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες». Μιλώντας με φίλο εκπαιδευτικό με έκπληξη άκουσα, ότι εκατόν ενενήντα επτά (197) υποψήφιοι εξετάστηκαν μόνο στο ένα από τα κέντρα που λειτουργούσε για την εξέταση των υποψηφίων αυτής της κατηγορίας. Τη «δυσλεξία» ασφαλώς και την ήξερα, αλλά όρους όπως «δυσγραφία», «δυσαριθμησία», «δυσαναγνωσία», «δυσορθογραφία», ομολογώ πως για πρώτη φορά τους άκουγα. Περιβόλι ολόκληρο από «δυσ-κάτι», που εξασφαλίζουν με μια βεβαίωση την εξέταση των παιδιών μόνο προφορικά.

Ήξερα για «ειδικές» κατηγορίες υποψηφίων στις εισαγωγικές, όπως πρωταθλητές, παιδιά Ελλήνων του εξωτερικού, Κυπρίων, καθώς και παιδιά δημοσίων υπαλλήλων που υπηρετούν στην αλλοδαπή, που περνούν με «ειδικές» εξετάσεις ή ποσοστώσεις, έμαθα, με τον τρόπο αυτό, κάτι παραπάνω και για τις ποικίλες –πέραν των αυτονόητων– κατηγορίες που μπορούν να διεκδικήσουν την εισαγωγή τους λόγω μαθησιακών ιδιαιτεροτήτων. Έτσι έδωσα στον εαυτό μου και μια έμμεση εξήγηση για τα «κέντρα λόγου» που ξεφυτρώνουν στις γειτονιές σαν τα μανιτάρια. Η νεολαία μας έχει αρχίσει ως φαίνεται να παρουσιάζει σημαντικά μαθησιακά προβλήματα και διαταραχές, οπότε ο κλάδος αναπτύσσεται ταχύτατα. Πιο παλιά είχα ακούσει για γονείς που χρηματοδοτούσαν συλλόγους για να κάνουν πρωταθλητισμό μέχρι τα παιδιά τους να δώσουν πανελλήνιες.

Από τη στιγμή που το κράτος κι η κοινωνία μας –προπαντός η κοινωνία μας– ανέχεται το μέλλον της να συναρτάται από τις λογής-λογής εισαγωγικές και πανελλήνιες, γιατί ο «θεσμός» αυτός να μην αποτελέσει προνομιακό πεδίο πειραματισμών, διεργασιών και λογής-λογής διευκολύνσεων –πάντα για το καλό των παιδιών– ώστε να δουν το ονοματάκι τους ένα όμορφο πρωινό μεταξύ των επιτυχόντων σε κάποια σχολής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης;

Αφού όλο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας είναι μονοσήμαντα προσανατολισμένο, ώστε να κατευθύνει τα παιδιά μονόδρομα κι αναπόδραστα προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσω των εισαγωγικών εξετάσεων, ποιος θα ήταν τόσο αφελής να μην διεκδικήσει κάποιες εξαιρέσεις ή να μην θεσπίσει κάποιες ευνοϊκές ρυθμίσεις; Ζήτηση και προσφορά, διαχρονικός νόμος για την επίτευξη ισορροπίας στην «αγορά». Ένα διαχρονικό αλισβερίσι πάνω από την «κλίνη του Προκρούστη» των πανελληνίων εξετάσεων με θύματα πάντα τα παιδιά και φόντο την υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας.

Οι δυνάμεις που συναρθρώνουν το σύστημα είναι τεράστιες και τα συμφέροντα θεόρατα. Μιλάμε για ανάπτυξη, χύνουμε τόνους δακρύων για τα παιδιά μας που παίρνουν πτυχία και είναι άνεργα, εξοργιζόμαστε όταν οι νέοι επιστήμονες ν’ αναγκάζονται να ξενιτευτούν για μια θέση κι ανεχόμαστε το σύστημα αυτό το πανίσχυρο να εξακολουθεί αδιατάρακτα τη δουλειά του. Δομημένος νόμο το νόμο και εγκύκλιο την εγκύκλιο αυτός ο πανίσχυρος μηχανισμός που δυναστεύει και διαφεντεύει, όχι μόνο τα παιδιά και τις οικογένειες, αλλά τη χώρα στο σύνολό της, έχει εγκλωβίσει το μέλλον και την ανάπτυξη της στα γρανάζια της πολιτικάντικης γραφειοκρατίας του.

Διαδηλώνουμε για το «δωρεάν» μιας παιδείας που δεν υπάρχει. Υπερασπιζόμαστε ένα διάτρητο, αναχρονιστικό κι αυτιστικό εκπαιδευτικό σύστημα και διεκδικούμε πρόσβαση στο άσυλο πανεπιστημίων και «ανώτατων» τεχνολογικών ιδρυμάτων που πίσω απ’ αυτό το πρώτο που καταστρατηγείται είναι η ελεύθερη λειτουργία της δημοκρατίας και της ανεμπόδιστης διακίνησης της γνώσης και των ιδεών. Υποκρινόμαστε τους υποψιασμένους, λέμε και γράφουμε επ’ ευκαιρία των εξετάσεων κάποια άρθρα και μερικές απόψεις, αλλά επί της ουσίας αφήνουμε τα πράγματα να εξελίσσονται, γιατί μέσα μας γνωρίζουμε ότι στο πεδίο αυτό τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει.

Μιλάμε τέσσερα χρόνια τώρα για μεταρρυθμίσεις κι ανάπτυξη και με παχιές και στρογγυλές κουβέντες κι υπερβολές κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, ενώ ξέρουμε ότι αν δεν γίνουν μεγάλες αλλαγές –και μια από τις κρισιμότερες είναι στην εκπαίδευση– μόνο με δανεικά και πακέτα στήριξης θα μπορούμε να προχωράμε –όσο προχωράμε– ως κράτος και ως λαός.

Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, να μην παίρνουμε τις αναγκαίες αποφάσεις, ας αφήνουμε να μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά με ψεύτικες υποσχέσεις κι ας μεριμνούμε περισπούδαστα για την εισαγωγή μαθητών με προβλήματα «δυσαριθμησίας» στα πανεπιστήμια, εξασφαλίζοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο, όχι μόνο το –ούτως ή άλλως– δυσοίωνο αύριο αναρίθμητων νέων, αλλά, προπαντός, το προδιαγεγραμμένο, με τη νοοτροπία που εξακολουθεί να υπάρχει, δυσλεκτικό μέλλον της πατρίδας μας.

Photo: Growing Spirits Blog