Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;

Τι να πεις; Δεν νομίζω να ζει στην Ελλάδα σκεπτόμενος άνθρωπος που να μη βιώνει το αγωνιώδες και βασανιστικό αδιέξοδο της απέλπιδας προσμονής, της απεγνωσμένης προσδοκίας, της ματαιούμενης απεμπλοκής, της παρατεινόμενης ανασφάλειας, της ανακυκλούμενης κινδυνολογίας.

Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις, η καθημερινότητα κυριαρχείται πλέον από τόσο πυκνά συμβάντα και πληροφορίες, που το μυαλό αδυνατεί, όχι μόνο να τ’ αποκωδικοποιήσει και να τ’ αξιολογήσει, αλλά ακόμα και τα στοιχειώδη αντανακλαστικά να προφτάσει να διεγείρει. Αναπαράγεται έτσι και διατηρείται αυτό το διάχυτο συναίσθημα της καταθλιπτικής και ζοφερής όψης της πραγματικότητας, που ευνοεί και υποθάλπει –στις περιπτώσεις που δεν ανέχεται ή ενθαρρύνει– κάθε λογής αντιδράσεις και συμπεριφορές.

Τα «κακά νέα» κι οι «άσχημες ειδήσεις» απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρώπη και τον πλανήτη κατακλύζουν τη ζωή μας κι επικαλύπτουν ερμητικά την όποια χαραμάδα φωτός κι ελπίδας θα μπορούσε να δημιουργηθεί ή να υπάρξει. «Να ‘σαι καλά», «υγεία να ‘χουμε» κι άλλες συναφείς ευχές –σπουδαία και πολύτιμα ανθρώπινα αγαθά– έχουν αποχτήσει πια τόση κοινοτυπία και ματαιότητα, που μοιάζουν να ηχούν παράταιρα κι υποκριτικά μέσα σ’ ένα περιβάλλον ασφυξίας, οργής κι απογοήτευσης.

Πάνε τρία χρόνια από τότε που η χώρα κι εμείς βιώνουμε την πρωτόγνωρη κατάσταση της «χρεοκοπίας» και της αναγκαστικής κηδεμονίας από εταίρους και δανειστές στο πλαίσιο των συμφωνιών που στο διάστημα αυτό έχουν συναφθεί κι οι οποίες είναι οι μόνες που διατηρούν μέχρι σήμερα «όρθια» την οικονομική ζωή της χώρας. Μια πραγματικότητα εξωπραγματική για τα δεδομένα που μέχρι τότε είχαμε συνηθίσει να ζούμε, που οδήγησε με τη σειρά της σ’ έναν ατελέσφορο και «τυφλό» διχασμό, «μνημονιακοί» - «αντιμνημονιακοί».

Τρία χρόνια τώρα και το μόνο που διαπιστώνεται με θλίψη, είναι ότι η μόνη επιδίωξη κι ο μόνος στόχος μας είναι να κρατήσουμε με κάθε τρόπο ζωντανό, ό,τι πιο στρεβλό και παθογενές, ό,τι πιο άνισο και άδικο, όποιο λάθος και παραλείψη του παρελθόντος. Η κυβέρνηση την πρωθυπουργοκεντρικά φιλάρεσκη λειτουργία της, η αντιπολίτευση την ισοπεδωτική ρητορεία της, η κοινωνία την παχυδερμική καχεξία της, η διοίκηση τη γραφειοκρατική αφασία της κ.ο.κ. Καθένας στα κεκτημένα και τις βολές του, καθείς με το συμφέρον του και τη σιγουριά του.

Τι περιμένουμε, είμαι περίεργος. Πού πηγαίνουμε τρία χρόνια τώρα;

Πρέπει να έρχεται η τρόικα για να θυμόμαστε ότι πρέπει αυτός ο τόπος με κάποιον τρόπο ν’ αναταχθεί, να ορθοποδήσει και να ξαναβρεί το βηματισμό του προς το αύριο; Με δηλώσεις και συνεντεύξεις, «ευλογώντας τα γένια μας» στα τηλεοπτικά παράθυρα, δεν επιτυγχάνεται ανάπτυξη, ούτε απασχόληση, ούτε πολύ περισσότερο βγαίνει η χώρα απ' το σημερινό της αδιέξοδο. Είναι τραγικό να έχουν δημιουργηθεί –κάτω από τις επώδυνες συνθήκες που υπήρξαν– οι προϋποθέσεις για να κυβερνηθεί από έναν συνασπισμό κομμάτων αυτός ο τόπος και, εννιά μήνες μετά τις εκλογές, να μην μπορούν να συντονιστούν, όχι για να υλοποιήσουν, αλλά ούτε κάν για να οραματιστούν κι ν’ αποφασίσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αντίθετα, κάθε τρεις και λίγο βρίσκονται στη δεινή θέση, να «διαπραγματεύονται» με την τρόικα πότε για το ένα και πότε για το άλλο. Κάθε επίσκεψη της τρόικα κι ένα Χιτσκοκικό θρίλερ. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;

Βρήκαμε το ΦΠΑ στην εστίαση και μ’ αυτόν θα λύσουμε όλα μας τα δημοσιονομικά προβλήματα. Από κοντά και με μερικούς «επίορκους» και θ’ αναδιοργανώσουμε και το κράτος. Λόγια του αέρα και σε δουλειά να βρισκόμαστε. Πού είναι η τόλμη, η αποφασιστικότητα κι η φαντασία στη διακυβέρνηση της χώρας; Πού είναι οι πολιτικές προσωπικότητες στα υπουργεία που δεν θα υποδυθούν τους φωστήρες και τους πεφωτισμένους, αλλά ως καθημερινοί άνθρωποι, παρεκκλίνοντας από την πεπατημένη, με ειλικρίνεια και σεμνότητα, θα σηματοδοτήσουν με το έργο τους την κοινή μοίρα και την κοινή πορεία αυτού του τόπου;

Έχουν άδικο μετά όσοι υποστηρίζουν ότι «εκείνοι που δημιούργησαν το πρόβλημα, δεν μπορούν να το λύσουν»; Κι αυτοί με τη σειρά τους, βέβαια, βγάζουν την ουρά τους απέξω και προσπαθούν να βγουν απ’ το κάδρο των ευθυνών, το ίδιο συνυπεύθυνοι όμως είναι. Αδιακρίτως, επί χρόνια με το μέρος όσων δικαίως ή αδίκως διαμαρτύρονταν, σταθερά απέναντι σε όποια κυβερνητική πολιτική, δίχως εναλλακτικά σχέδια κι αξιόπιστες προτάσεις, κραδαίνουν τώρα απ’ τη μια το σλόγκαν των εκλογών κι την άλλη το λάβαρο της αντιμνημονιακής επανάστασης, αδιαφορώντας αν μέσα απ’ την προσχηματική πόλωση και την πολιτική ασφυξία που δημιουργείται, αναπτύσσονται βίαιες συμπεριφορές και τυφλό μίσος, που εφόσον –ο μη γένοιτο– ξεσπάσουν δεν θα κάνουν διακρίσεις σε διευθύνσεις και ονόματα, ούτε σε αγαθές προθέσεις και κοινωνικές καταβολές.

Ξεπατικώνουμε την Ελλάδα της «μεταπολίτευσης» και την αναπαράγουμε στις πιο αδύνατες, τις πιο διχαστικές, τις πιο αδιέξοδες πτυχές της. Αντίθετα, χτυπάμε καθημερινά την Ελλάδα της «μεταπολίτευσης» αδιάκριτα κι ασύστολα, με δημοσιεύματα, με δηλώσεις, με πράξεις και παραλείψεις, χτυπάμε την Ελλάδα την ίδια, χτυπάμε τη δημοκρατία, χτυπάμε ότι με αγώνες και θυσίες κατακτήθηκε, ότι και με τη δική μας συμβολή δημιουργήθηκε. Ξεκαθαρίζουμε, θαρρείς, τους όποιους λογαριασμούς, φοβίες, αγκυλώσεις κι απωθημένα με το παρελθόν, σκάβοντας τον τάφο της πατρίδας μας.

Μπορεί η Ελλάδα ποτέ να μην πεθαίνει, αλλά για να επαληθευτεί και στις μέρες μας αυτό, θα πρέπει κι οι Έλληνες να της επιτρέψουν να ζήσει.

Foto: Archives