Οι "σιωπηλοί".

Δεν θα υπήρχε καμιά ανάγκη γι’ αυτό το κείμενο αν, τελικά, οι «βουβοί» δεν είχαν επιβάλει τη θέλησή τους. Αν οι «άλαλοι» δεν διατυμπάνιζαν τόσο εκκωφαντικά την αφωνία τους. Αν οι «σιωπηλοί» του Γιώργου Γραμματικάκη δεν ανέδυαν –ελέω του διαδικτύου– και πάλι τη διαχρονική φωνή τους.

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ, δεν ξέρω αν θα πρέπει να ξεδιαλύνω αυτό το μπερδεμένο συναίσθημα, να λύσω αυτόν τον κόμπο στο λαιμό, να «λύσω» το χειρόφρενο του ειρμού και της καθημερινότητας και να γυρίσω πίσω, στο 2003, τότε που με συγκίνηση πρωτοδιάβασα αυτό το υπέροχο κείμενο. «Η επανάσταση των σιωπηλών».

Τότε που η διαπάλη για τη δικαίωση ή όχι του αγώνα είχε κοπάσει από χρόνια κι οι μετερχόμενοι της πολιτικής ζωής και του δημόσιου βίου είχαν εν πολλοίς τακτοποιήσει τα βιλαέτια και τις επιρροές τους. Τότε, που σήμερα, ονομάσαμε με προχειρότητα κι αφέλεια «εποχή της ευμάρειας». Τότε που είχαμε ηγέτες και δεν είχαμε οικονομικά προβλήματα. Τότε που η «περήφανη» φωνή μας έφτανε απ’ άκρη σ’ άκρη στην οικουμένη κι οι «σιωπηλοί» ήταν μια παράφωνη μειοψηφία.

Πόσο μακρινή είναι άραγε εκείνη η εποχή; Για πολλούς δεν υπήρξε κάν. Όπως για όλους μας δεν υπήρξαν και «σιωπηλοί».

Δεν υπήρξαν, γιατί οι άνεργοι, που είναι πια εκατοντάδες χιλιάδες κι εκατομμύρια ψυχές, καρτερούν εις μάτην τις επενδύσεις. Γιατί το περιβάλλον προστατεύεται ακόμα με νόμους και διατάγματα. Γιατί η τιμιότητα κλείστηκε ερμητικά ανάμεσα σε ματοτσίνορα που τα θάμπωσε η «διαφάνεια».  Γιατί τα όνειρα για μια δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, για μιαν αύρα παιδείας ουσιαστικής, για ενίσχυση των δημοκρατικών δυνάμεων έγιναν εφιάλτες. Γιατί οι στατιστικές κι αριθμοί έγιναν ο βρόγχος του βίου, της ζωής της ίδιας.

Ψάχνουμε σήμερα κι ανακαλύπτουμε καθημερινά αιτίες, διαπιστώνουμε αφορμές, μιλάμε, γράφουμε, ψάχνουμε. Φτάσαμε στους «σιωπηλούς», τους «επαναστάτες» μιας άλλης εποχής, που όμως είναι κάθε εποχής. Η ενοχλητική ίσως τότε «σιωπή» τους χαλούσε το image μιας κοινωνίας που ζούσε τον ίλιγγο της οχλοβοής και το ξεφωνητό της έπαρσής της. Ο ρομαντισμός τους μείωνε το status των «πνευματικών ταγών» και σκίαζε τα λάβαρα της επανάστασης του τίποτα.

Όσοι από μας σήμερα ονειρευόμαστε επαναστάσεις, ανατροπές κι ανακαλύπτουμε τους «σιωπηλούς», ας ξεκινήσουμε από ‘κει. Ποτέ δεν είναι αργά. Πριν ορμίσουμε σε πλατείες και ζωστούμε τα φισεκλίκια, ας αδράξουμε μια στάλα απ’ τη σιωπή και τη σύνεση των «σιωπηλών» του Γιώργου Γραμματικάκη, ας διαβάσουμε λέξη τη λέξη κι ας κοιταχτούμε ύστερα στον καθρέφτη αναζητώντας μέσα στην παγωμένη σιωπή του τη δύναμη να ψάξουμε το δρόμο για την ουτοπία και την ελπίδα, το δρόμο για τον έρωτα και τη ζωή.

Για να διαψεύσουμε την υπόκωφη κι απειλητική κραυγή της βίας και να δυναμώσουμε την ένταση της προσπάθειας για τη δικαίωση των προσδοκιών των νέων (και όχι μόνο).

Σ.Σ.: Το κείμενο του Γιώργου Γραμματικάκη «Η επανάσταση των σιωπηλών» το είδα για πρώτη φορά δημοσιευμένο στην ειδική έκδοση της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» για τα 30 χρόνια απ’ την επέτειο του Πολυτεχνείου τη Δευτέρα 17-11-2003.

ΦΩΤΟ:  newchallenge