Από το ναυάγιο της εφεδρείας, στον ύφαλο της διαθεσιμότητας.

Το κινητό χτύπησε με ακρίβεια δευτερολέπτου. 18:30’. Απ’ την άλλη άκρη ακούστηκε η δισταχτική νεανική φωνή του Χρήστου, που, μετά τις συστάσεις, συνέχισε κομπιάζοντας πού και πού ιδιαίτερα στα σημεία που ήθελε να τονίσει πόσο ανάγκη είχε αυτή τη θέση. «Τρία χρόνια άνεργος», «οχτώ μηνών ο γιός του», «γυναίκα με τρίωρες βάρδιες σε σούπερ μάρκετ».

Ο Τάσος, ο κοινός γνωστός, που μεσολάβησε γι’ αυτό το τηλεφώνημα προκριμένου να με παρακαλέσει να «μιλήσω όπου μπορώ», μου είχε περιγράψει τη μεγάλη ανάγκη που είχε ο 28χρονος πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ Χρήστος για δουλειά, «έστω και γι’ αυτούς τους οχτώ μήνες».

Η «δουλειά» ήταν ναυαγοσώστης σε πισίνα δημοτικού γυμναστηρίου. Οι οργανικές θέσεις ήταν πέντε κι όλες «καλύπτονταν» επί χρόνια με προσλήψεις συμβασιούχων υπαλλήλων, ύστερα από σχετικές προσκλήσεις του Δήμου για οχτάμηνες συμβάσεις.

«Αφού αυτές οι θέσεις προβλέπονται από τον οργανισμό, γιατί επί τόσα χρόνια ο Δήμος δεν έχει προκηρύξει διαγωνισμό μέσω ΑΣΕΠ, ώστε να προσληφθούν πέντε μόνιμοι ναυαγοσώστες και να λειτουργεί χωρίς προβλήματα το δημοτικό κολυμβητήριο;» ήταν η εύλογη –νομίζω– απορία μου στο αρμόδιο συμβούλιο.

«Μα, το κολυμβητήριο πρέπει κάθε Σεπτέμβριο να είναι σε θέση να λειτουργήσει κι η προκήρυξη διαγωνισμού μέσω ΑΣΕΠ θα κάνει πάνω από τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί» ήταν η απάντηση του προέδρου –πιθανόν εύλογη κατά τη γνώμη του.


Το περιστατικό αυτό ήρθε πολλές φορές στο μυαλό μου εξαιτίας των νέων δεδομένων που δημιουργεί η διαθεσιμότητα σε χιλιάδες εργαζόμενους στους Δήμους. Πόσες άραγε χιλιάδες άνθρωποι έχουν βρεθεί στη θέση του Χρήστου, να υποχρεώνονται σε γνωστούς κι αγνώστους και να δοκιμάζεται η αξιοπρέπειά τους για να βρουν μια δουλειά, για να βγάλουν ένα μεροκάματο; Πόσοι άλλοι όμως ακόμα, μέσω γνωριμιών και διασυνδέσεων με τις εκάστοτε δημοτικές πλειοψηφίες –κι όχι μόνο– δεν «τρύπωναν» ως συμβασιούχοι σε θέσεις οργανικές, σε θέσεις που καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» των Δήμων και δεν ήρθαν, μετά την απόλυσή τους ή μετά από πολυάριθμες ανανεώσεις των συμβάσεών τους, τα δικαστήρια να τους αναγνωρίσουν το δικαίωμα διορισμού;

Οι απαντήσεις δίνονται εύγλωττα από τις χιλιάδες αντιδράσεις που έχουν ξεσπάσει.

Σήμερα οι Δήμοι είναι ανάστατοι και χιλιάδες εργαζόμενοι, χιλιάδες οικογένειες είναι σε απόγνωση, γιατί καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα και το «μάρμαρο» μιας αλόγιστης ψηφοθηρικής και κακώς εννοούμενης κοινωνικής πολιτικής. Οι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι, είναι εκείνοι που έχουν τις μικρότερες ευθύνες, οι δημοτικές αρχές κατά πρώτο και κύριο λόγο, είναι οι υπεύθυνοι για τη δεινή θέση που σήμερα βρίσκονται και οι υποψήφιοι για διαθεσιμότητα και οι Δήμοι και η κοινωνία.

Μήπως όμως δεν συνέβη κάτι ανάλογο και με τις δημόσιες Υπηρεσίες, όταν κυβερνήσεις ιδιωτικοποιούσαν κρατικούς οργανισμούς ή επιχειρήσεις από τα καζίνα μέχρι την Ολυμπιακή, επιλέγοντας την εύκολη λύση να «μεταφέρουν» όλους τους εργαζόμενους και να τους τοποθετήσουν σε θέσεις του Δημοσίου, με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ);

Μια απ’ τις διαρθρωτικές αλλαγές είναι η αναδιοργάνωση του Δημοσίου κι απ’ τις πρώτες συμφωνίες με τους δανειστές ήταν κι ο περιορισμός του αριθμού των εργαζομένων στο δημόσιο κατά 150.000 μέχρι το 2015. Το θυμάται άραγε κανείς αυτό;

Έκτοτε, στο όνομα της προστασίας των εργαζομένων του δημοσίου τομέα, καθυστερούσε ο γρήγορος σχεδιασμός κι η λήψη άμεσα ευέλικτων αποφάσεων. Ιδού τ’ αποτέλεσμα, όχι μόνο οξύνθηκε η ανάγκη επιβολής επιπλέον οριζόντιων μέτρων, αλλά δημιουργήθηκαν κι οι προϋποθέσεις, ώστε σήμερα υπό το κράτος της ανάγκης, δίχως να ‘χει προηγηθεί ψήγμα αναδιοργάνωσης, να εξωθούνται βίαια χιλιάδες εργαζόμενοι προς την έξοδο των Δήμων, αλλά και των δημοσίων Υπηρεσιών, δίχως σχέδιο, δίχως αξιολόγηση, επί της ουσίας δίχως αιτία.

Το φιάσκο της «εφεδρείας» δεν έγινε για κανέναν μάθημα. Οι «έφεδροι» δεν ξεπέρασαν τους 900, ενώ με τη διαδικασία αυτή εξαναγκάστηκαν οιονεί εκβιαστικά χιλιάδες στελέχη της διοίκησης να παραιτηθούν εν μία νυκτί, με συνέπεια η πλειονότητα των στελεχών του διοικητικού μηχανισμού, να λειτουργεί έκτοτε «με ανάθεση καθηκόντων», δίχως κάν την κρίση υπηρεσιακών συμβουλίων.


Όλες οι μεταρρυθμίσεις κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας αφορούν και μας επηρεάζουν, όταν όμως αναφέρονται στο μέλλον ανθρώπων κι ανατρέπουν τις ζωές τους δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς ή αδιάφοροι, ούτε πολύ περισσότερο επιτρέπεται να «κρυβόμαστε» πίσω από μνημόνια και νόμους για ν’ αποσείσουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν μ’ ερμηνευτικές εγκυκλίους. Η ευθύνη αυτή την ώρα της κυβέρνησης είναι ν’ αξιοποιήσει τα εργαλεία που έχει ώστε κατά το δυνατόν, αμβλύνοντας τις αντιδράσεις, ν’ αντικειμενικοποιήσει τα κριτήρια προκειμένου να επιλεγούν οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα που θα υπαχθούν στο καθεστώς της διαθεσιμότητας μέχρι να μεταταγούν, μετεκπαιδευτούν ή απολυθούν.

Μέσω της απογραφής που πραγματοποιήθηκε το 2010, έχουν συγκεντρωθεί τα στοιχεία όλων των υπαλλήλων που υπηρετούν στο δημόσιο, σε ΝΠΔΔ , στους ΟΤΑ κι εν γένει σε δημόσιες Υπηρεσίες σε μια βάση δεδομένων. Από αυτήν θα μπορούσαν να εξαχθούν τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για να δημιουργηθεί μια ενιαία και μοναδική επετηρίδα, ώστε ούτε λίστες από Δήμους κι Υπηρεσίες ν’ απαιτούνται, ούτε να μπαίνουν οι εργαζόμενοι, αλλά κι οι υπόλοιποι μισθωτοί ή άνεργοι, σε μια λογική κοινωνικού αυτοματισμού και να στρέφεται ο ένας εναντίον του άλλου.

Την αξιοσύνη δεν την κάνει η κατηγορία, το φιλότιμο και την εργατικότητα δεν την προσδιορίζει η σχέση εργασίας. Ένας εργατικός και φιλότιμος άνθρωπος θα προσπαθήσει το ίδιο είτε βρεθεί στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα. Υπό το κράτος όμως της πίεσης να ψηφιστεί το μνημόνιο για να εκταμιευτεί –οψέποτε– η περιβόητη κι ακριβοθώρητη δόση και της ολιγωρίας, ώστε να προηγηθεί ενδελεχής και συστηματική προετοιμασία γι’ αυτό το σοβαρό ενδεχόμενο ή μάλλον δεδομένο, όλα έγιναν άρον – άρον, στο πόδι.

Όσο δίκιο, λοιπόν, κι αν έχει η κοινωνία να αδημονεί μήπως ξεφύγει από το φαύλο κύκλο που έχει περιέλθει, άλλο τόσο δίκιο έχουν κι οι χιλιάδες εργαζόμενοι «ΙΔΑΧ» διοικητικοί υπάλληλοι, που εν μία νυχτί οδηγούνται σαν άτακτα κοπάδια στη λαιμητόμο της ανασφάλειας κι εργασιακής αβεβαιότητας.

Κάποιοι άφησαν την πόρτα ανοιχτή. Οι άνθρωποι όμως κι οι ζωές τους τι τους φταίνε;

Ευτυχώς για τον Χρήστο, είναι ναυαγοσώστης...

ΦΩΤΟ: Αυτοδιοίκηση