Τα ίδια Παντελίδη μου, τα ίδια Παντελή μου.



Ο Παντελής Παντελίδης είναι το νέο αγαπημένο πρόσωπο των μίντια. Χρόνια περιφερόταν ο καλλιτέχνης από δωμάτιο σε δωμάτιο κι από κάμαρα σε κάμαρα μέσα στο σπίτι του, ώσπου να φτάσει τελικά μέσα στο στούντιο μαζί με τον Βασίλη Καρρά.

Στο YouTube το «Δεν ταιριάζετε σου λέω» συναγωνίζεται –τηρουμένων των αναλογιών– το «Rolling in the deep», ενώ το «Συνοδεύομαι» συνοδεύεται από 2.047 σχόλια κι από 3 εκατομμύρια περίπου views.

Πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία.

Στην Ελλάδα της μιζέριας και της στασιμότητας, ίσως η περίπτωση του Παντελή Παντελίδη να είναι το μοναδικό «νέο προϊόν» που παράχθηκε το 2012. Μόνος, με το πείσμα, την επιμονή, το μεράκι, αλλά και το ταλέντο του. Ναι, «φίλοι μου αγαπημένοι», όπως έλεγε χαρακτηριστικά πριν πολλά χρόνια ένας άλλος κυνηγός ταλέντων, ο Γιώργος Οικονομίδης, το παλικάρι αυτό κατέθεσε μέσα από τα βιντεάκια που ανέβαζε, το μεράκι και το ταλέντο του.

Δεν έχω το χάρισμα πανελίστα του «Ελλάδα έχεις ταλέντο» ή του «X-Factor» για να κρίνω τις φωνητικές του αρετές, τις υψηλές ή χαμηλές οκτάβες του κι όλα αυτά τα βαθυστόχαστα, που αναλύονταν από τους κριτές σ’ αυτές τις εκπομπές του πάλαι ποτέ τηλεοπτικού μας παρελθόντος. Εκείνο που ξέρω είναι ότι όταν ανακάλυψα –το περασμένο καλοκαίρι– τα τραγούδια του κάτι μου έκανε «κλικ».

Μέσα από την απλότητα του στίχου, τη μονοτονία ίσως της μελωδίας, το εντελώς αδιάφορο σκηνικό, το άκουσμα έφτανε στ’ αυτιά μου ενδιαφέρον, συμπαθητικό. Δεν απέπνεε αυτό το δήθεν «κουλτούρα», δήθεν «ποιότητα», δήθεν «εγώ είμαι και κανείς άλλος». Είχε μιαν αυθεντικότητα και μια ειλικρίνεια που το έκανε άμεσο, επικοινωνιακό, ελκυστικό.

Ίσως η περίπτωση του Παντελή Παντελίδη, ανεξάρτητα αν ο ίδιος κι η επιτυχία του αντέξουν στο χρόνο, να μπορούσε ν’ αποτελέσει για όλους μας μιαν υπενθύμιση ενός εαυτού που χάσαμε στην πορεία του χρόνου τυφλωμένοι απ’ τη ματαιοδοξία κι αποπροσανατολισμένοι απ’ τη μισαλλοδοξία. Σίγουρα κι αυτός θ’ ακούσει και θα διαβάσει πολλά απ’ τη στιγμή που ξέφυγε απ’ την ανωνυμία, βλέπεις διαθέτει ακόμα ανεξάντλητες ποσότητες απ’ αυτά τα «υλικά» η σύγχρονή μας πραγματικότητα.

Στις μέρες της μιζέριας και του τίποτα, στην εποχή της κατάθλιψης και των αδιεξόδων, δεν υπάρχει γύρω μόνο η γκρίνια κι η απογοήτευση, δεν υπάρχει μόνο η φυγή κι η παραίτηση, που αποτελούν την καθημερινή πια συνήθεια και την αγαπημένη μας ενασχόληση. Υπάρχουν χιλιάδες ευκαιρίες και δυνατότητες για να ξεφύγουμε και ν’ απαγκιστρωθούμε από τα ασφυκτικά πλαίσια της οικονομικής στενότητας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης.

Προσπάθεια χρειάζεται, ψάξιμο, υπομονή, επιμονή και όρεξη.

Μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, όλα εκείνα που ανατρέπουν άρδην τον τρόπο ζωής και τα κατεστημένα σχεδόν τριάντα και πλέον χρόνων, έχουμε οδηγηθεί σε μιαν άνευ όρων παραίτηση κι υποχώρηση. Ακόμα και στις περιπτώσεις που αντιδρούμε κι αντιστεκόμαστε είναι για να καταστρέψουμε, για να γκρεμίσουμε, για να οικτίρουμε και να κατακρίνουμε.

Αυτό που στην ουσία έχουμε αφήσει πίσω μας, αυτό που μ’ ευκολία παραμερίσαμε, είναι αρετές και συνήθειες, που παραδοσιακά μας χαρακτήριζαν ως λαό και τόνιζαν την ιδιαιτερότητα και την ξεχωριστή μας ιδιοσυγκρασία. Πέσαμε με τα μούτρα στα εύκολα και τα δήθεν, στο πλαστικό χρήμα και τις πλαστικές αισθητικής, στο delivery ιδεών και στο fast food του μέλλοντος. Ονομάσαμε ανάπτυξη την αλόγιστη κατανάλωση, βαφτίσαμε πρόοδο τη διαφθορά και την παραοικονομία, αποκαλέσαμε κοινωνική ανέλιξη την καλοπέραση και το lifestyle.

Όλα αυτά ο Παντελής Παντελίδης μας τα έτριψε στα μούτρα. Απλά, αθόρυβα, οικονομικά. Έφτασε σ’ ένα αποτέλεσμα για το οποίο, όποιον κι αν ρωτούσε στο ξεκίνημα της προσπάθειας, θα του έλεγε ότι είναι τρελός ή –στην καλύτερη περίπτωση– να κάτσει στ’ αυγά του και να μην κάνει ανοησίες. Όμως σημασία έχει ότι έφτασε κάπου, βγήκε στην επιφάνεια, στο φως.

Τα κατάφερε.

Μπορούμε να βγούμε κι εμείς στο φως, να βγούμε απ’ το λαγούμι μας. Μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Δεν ταιριάζουμε, και δεν είναι ανάγκη να μας το πει κι αυτό ο Παντελής Παντελίδης. Τουλάχιστον όμως, ας συμφωνήσουμε σ’ αυτό κι ας μην το αξιοποιούμε μονότονα ως άλλοθι. Ας πάμε παρακάτω όλοι μαζί, διατηρώντας καθένας τις επιφυλάξεις ή τις αντιρρήσεις του. Ας ξεσηκωθούμε, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε επιτέλους κάτι δημιουργικό κι ελπιδοφόρο, είτε μας αφορά όλους, είτε τον καθένα ξεχωριστά.

Αντικειμενικά στο λέω, θα πετύχουμε.

…Κι άσ’ τις φίλες του Παντελίδη –και του Σόιμπλε– να λένε το αντίθετο!

Foto: athensmagazine