Δεν θα περάσει το "πακέτο".

Ο Ομπάμα κέρδισε άνετα, ο Ολυμπιακός κέρδισε χαλαρά, ο γενικός δείκτης κέρδισε ένα 0,40% νευρικά, η «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016» με ποιον τρόπο άραγε μπορεί να κερδίσει τις ψήφους των βουλευτών;

Κρίσιμη βραδιά η σημερινή. Μετά από τόσους μήνες με τα πήγαιν’ – έλα της τρόικα, μετά από τόσες διαβουλεύσεις και «διαπραγματεύσεις», τόσους προβληματισμούς, πιέσεις κι υπαναχωρήσεις, η αποψινή βραδιά μετρά τη συνοχή και την αντοχή της κυβέρνησης Σαμαρά, της κυβέρνησης που μέτρο – μέτρο έχει φτάσει στα όρια της αντοχής της, αλλά και της αντοχής της κοινωνίας.

Είναι φανερό από καιρό –από το καλοκαίρι ιδίως και μετά– ότι η λύση για την «Ελληνική περίπτωση» μπορεί να ενταχθεί μέσα σ’ ένα πλαίσιο ευρύτερης Ευρωπαϊκής διευθέτησης της οικονομικής κρίσης, αλλά επί της ουσίας θ’ αποτελεί μια ξεχωριστή κι ιδιαίτερη πτυχή. Η λύση του προβλήματος για τη χώρα μας θα είναι και πάλι πρωτίστως πολιτική και δευτερευόντως οικονομική. Αυτή τη φορά όμως βρισκόμαστε με την «πλάτη στον τοίχο» και το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων μας συντετριμμένο. Θα κάνουμε ό,τι μας πουν.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της χώρας, η απόκλιση απ’ το μέσο όρο της Ευρωζώνης αφενός κι η ισχυρή Γερμανική επιβολή στις υποθέσεις της Ευρώπης αφετέρου, δημιούργησαν ένα ασφυκτικά αρνητικό περιβάλλον, που η διαχείρισή του, υπό την πίεση μάλιστα των δεδομένων και των εξελίξεων, ήταν αδύνατη για οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, αν δεν επιθυμούσε, βέβαια, να «σκάσει η χώρα στα χέρια της».

Κάναμε κι εμείς ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μας για να επιδεινώσουμε την ούτως ή άλλως προβληματική κατάσταση. Συμπεριφερθήκαμε σαν original Έλληνες, σαν τις ελληνικές ομάδες στις διεθνείς διοργανώσεις, καταστροφικό παιχνίδι κι ανοργανωσιά μήπως κρατηθεί το αποτέλεσμα στο χι ή αν τύχει και βάλουμε κάποιο γκολ, από τα πολλά – πολλά και μόλις βρεθούμε πίσω στο σκορ αρχίζουμε να τρέχουμε σαν τους τρελούς για «να το γυρίσουμε». Η δίχρονη ιστορία μας με τα μνημόνια και τα συμπαραμαρτούντα αυτή την εικόνα φέρνει στο μυαλό μου.

Απόψε θα «περάσει» το νομοσχέδιο «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 - Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής του ν. 4046/2012 και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013- 20» –το «πακέτο»– ίσως περάσει και με μεγαλύτερη άνεση από την κοινοβουλευτικά αναγκαία, μεγαλύτερη απ’ αυτήν που θα επιτρέπει γκρίνιες κι αμφισβητήσεις από τους αντιπολιτευόμενους. Θα ψηφιστεί και θα σφραγιστεί και με τη μεγάλη του κράτους σφραγίδα πριν πάρει το δρόμο για το Εθνικό Τυπογραφείο.

Στη συνείδησή μας δεν θα περάσει, δεν θα το «χωνέψουμε». Διαισθανόμαστε, ότι η εφαρμογή του θα προκαλέσει περαιτέρω επιδείνωση του βιοτικού μας επιπέδου και θα «εκπαραθυρώσει» –κυριολεκτικά και μεταφορικά– πλήθος συνανθρώπων μας από τα μεσαία στρώματα, εξωθώντας τους, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ενδεχομένως και για πρώτη φορά στην τακτοποιημένη ως τώρα ζωή τους, σε συνθήκες ανέχειας και κοινωνικής περιθωριοποίησης.

Αυτό το κόστος κι αυτό το τίμημα το δυσβάσταχτο για την κοινωνία μας θα είναι η επισφράγιση της πολιτικής λύσης της «Ελληνικής περίπτωσης». Όποιες διευθετήσεις, συμφωνίες ή ρυθμίσεις μεταξύ των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του Eurogroup γίνουν απ’ αυτή τη νύχτα και μετά, θα έχουν να κάνουν με τη λογιστική διαχείριση και τακτοποίηση της υπόθεσης. Ο χρόνος από αύριο θα μετρά διαφορετικά για τη χώρα, για το πολιτικό της σύστημα, για την κοινωνία.

Η αποτυχία κι η επιτυχία μαζί, σ’ ένα πακέτο.

Η αποτυχία να οραματιστούμε, να σχεδιάσουμε και να εφαρμόσουμε ως οργανωμένη πολιτεία το ρόλο και τη θέση μας στην Ευρώπη, η επιτυχία να κατορθώνουμε –παρά τα διαδοχικά λάθη και τις κραυγαλέες παραλήψεις– με τους κόπους και τις θυσίες της τελευταίας διετίας, αλλά και των επόμενων χρόνων, να κερδίσουμε μια δεύτερη ευκαιρία για να επανενταχθούμε σ’ αυτή.

Η επιτυχία αυτή είναι η «προίκα», οι προσδοκίες, αλλά και το διαβατήριο του λαού μας στην επίπονη πορεία προς ένα καλύτερο αύριο, ταυτόχρονα όμως αποτελεί και κρίσιμο στοίχημα για το πολιτικό μας σύστημα, ώστε μέσα απ’ την αποτυχία του να κατορθώσει να ξεπεράσει αγκυλώσεις κι αδυναμίες, ν’ αναγεννηθεί και να συνεγείρει συσπειρώνοντας κι ενώνοντας το λαό σε μια πανεθνική προσπάθεια ανάπτυξης και προόδου με δημοκρατία, ισότητα και δικαιοσύνη για όλους.