Δύο χιλιάδες δώδεκα πλην δεκαοχτώ ίσον 1994.
1994: 'Eναν χρόνο αφότου η Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά γκρέμισε την κυβέρνηση του Κώστα Μητσοτάκη, τότε που το ΠΑΣΟΚ ήρθε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές με ποσοστό 37,6%, τότε που γεννήθηκαν και τα παιδιά, οι «πρωτάρηδες» χτεσινοί ψηφοφόροι.
Τα παιδιά πολλών από εκείνους που απόλαυσαν αμέριμνα την ευμάρεια και τα αγαθά της δικομματικής διακυβέρνησης. Εκείνων που χαλάρωσαν σε υπέροχες εκδρομές για μπάνιο τις φορές –και δεν ήταν λίγες– που διεξάγονταν εκλογές. Που πλησίαζαν τα κόμματα και τους πολιτικούς μόνο αν χρειάζονταν κανέναν διορισμό ή κανένα άλλο ρουσφέτι και που θυμώντουσαν πως υπάρχει κράτος μόνον όταν καμιά θεομηνία πλημμύριζε το σπίτι τους.
Τα παιδιά πολλών από εκείνους που γνώρισαν τον αυταρχισμό και την καταπίεση μόνο μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια και τα ντοκιμαντέρ. Που υποκατέστησαν το μεροκάματο με την επιδότηση ή το δάνειο, όπως πανεύκολα υποκατέστησαν και τη μια δραχμή με το ένα ευρώ. Που αγάπησαν την Αθήνα μόλις την εγκατέλειψαν αγοράζοντας –πάλι με δανεικά– διαμέρισμα στα προάστια. Που ενοχλούνταν από τους «ξένους» μόνο αν δεν τους καθάριζαν καλά το σπίτι ή αν ζητούσαν κάτι παραπάνω για κανένα μερεμέτι.
Τα παιδιά πολλών από εκείνους που τα πηγαινόφερναν στα αγγλικά και τα μπαλέτα αμέσως μετά το σχόλασμα από το ιδιωτικό σχολείο. Που αποθέωσαν τον Ρεχάγκελ στο Παναθηναϊκό στάδιο και ξεσάλωσαν πότε στην Ομόνοια για τον ΠΑΟ και πότε με τον Ολυμπιακό των τροπαίων στο Πασαλιμάνι. Που «έλιωσαν» καναπέδες απέναντι στην τηλεόραση χαζεύοντας ενώπιος ενωπίω με τον –καθ’ όλα συμπαθή– Γιάννη Πάριο ή την –αείμνηστη– Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Τα παιδιά πολλών από εκείνους χτες τιμώρησαν το κατεστημένο, ξέσπασαν τον θυμό και την οργή τους, αποδοκίμασαν εκείνο που οι γονείς τους απολάμβαναν, αποδέχονταν ή ανέχονταν αμέριμνοι τα χρόνια πριν το μνημόνιο. Πιθανόν –το πιθανότερο– με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρθηκαν κι οι γονείς.
Το σήμερα –αποφαίνονται οι περισσότεροι– δεν έχει καμιά σχέση με το μέχρι χτες. Το αύριο όμως δεν οικοδομείται πάνω σε αφορισμούς και κατάρες, μόνο με θυμό κι αγανάκτηση, ούτε με απειλές και φόβο. Το αύριο απαιτεί σχέδιο, τόλμη κι αποφασιστικότητα. Απαιτεί ανθρώπους με γνώση, κέφι και μεράκι. Καθαρή ματιά απαιτεί, καθαρό μυαλό και σύνεση. Ομαδικότητα και πνεύμα συνεργασίας. Το αύριο –που είναι ήδη από σήμερα εδώ– απαιτεί λύσεις.
Μόλις διαλυθεί ο πολύς κουρνιαχτός και φύγει το πρώτο ξάφνιασμα –ευχάριστο ή δυσάρεστο– κάποιοι θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις και τότε θα μετρηθεί πόσο κοστίζει ο θυμός κι η αγανάκτηση και πόσο αξίζει η κατανόηση κι η συνεργασία, πόσο αποτιμάται το σύνθημα κι η ατάκα και πόσο εκτιμάται η ευθύνη κι η συναίσθηση. Τότε θα δούμε τελικά ποιοι λογαριασμοί θα κλείσουν ή ποιοι νέοι θ’ ανοίξουν.
Μπορεί μέχρι σήμερα τα γιαούρτια να ήταν η εύκολη λύση, να ήταν βελουτέ, αλλά από ‘δω και πέρα έρχονται τα δύσκολα, ότι είναι άσπρο δεν θα είναι πλέον γιαούρτι, αλλά μάρμαρο κι όχι απ’ αυτά που με το καντάρι ξηλώθηκαν τα τελευταία χρόνια απ’ την πλατεία Συντάγματος, αλλά από ‘κείνο το πανάκριβο, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα κλιθούμε να το πληρώσουμε όλοι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα