Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές εκφάνσεις της πολύμορφης κρίσης που μαστίζει την κοινωνία μας είναι κι η προχειρότητα με την οποία διατυπώνονται κάθε λογής απόψεις επί παντός επιστητού δίχως να υπολογίζονται αντίκτυπος, συνέπειες ή αντιδράσεις.
Με το ελεύθερο βήμα που παρέχει το διαδίκτυο, με την ευχέρεια που προσφέρουν οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, με την ευκολία που εξασφαλίζουν οι νέες τεχνολογίες επικοινωνίας, αρθρώνεται ένας δημόσιος λόγος που τον χαρακτηρίζουν κυρίως το οργισμένο ύφος, οι αφορισμοί και τα τσιτάτα, η αγοραία φρασεολογία, η συλλήβδην απόρριψη της αντίθετης γνώμης, οι ακραίες αντιλήψεις.
Η ορμητικότητα κι ο επώδυνος τρόπος με τον οποίο έχουν ανατραπεί τα δύο τελευταία χρόνια όλες οι πολιτικές σταθερές κι οι κοινωνικές συντεταγμένες που διέκριναν και κατηύθυναν τον μεταπολιτευτικό βηματισμό της χώρας, αποσυντόνισαν πλήρως υφιστάμενες ισορροπίες και κονιορτοποίησαν διαμορφωμένες σχέσεις.
Με το πέρασμα του καιρού και το βάθεμα στο αδιέξοδο, με το ξεβόλεμα από το τέλμα και τη σκόνη του κουρνιαχτού στα μάτια, κάθε άποψη άρχισε να παίρνει χροιά αληθοφάνειας και κάθε εκδοχή απόχρωση βασιμότητας. Κάθε φήμη αρκεί για να φουντώσει η αγανάκτηση, κάθε πληροφορία φτάνει για να ξεσπάσει ο θυμός.
Η ανομία νομιμοποιήθηκε, η πολυνομία επισημοποιήθηκε, η παραοικονομία δαιμονοποιήθηκε, η παρανομία μονιμοποιήθηκε.
Η ελευθεριότητα στο «λέγειν» των κάθε λογής «σχολιαστών» του διαδικτύου, εξαντλεί ίσως το ενδιαφέρον της στο ότι αποτυπώνει τις τάσεις που διαμορφώνονται και τις απόψεις που κυριαρχούν τη δεδομένη περίοδο στους κόλπους ενός μέρους της κοινωνίας. Ανάλογη όμως ελευθεριότητα και προχειρότητα στον λόγο πολιτικών και κομμάτων, αν δε συνιστά εκδήλωση ενός ιδιότυπου πολιτικού αυτισμού, αγγίζει με βεβαιότητα τα όρια προσβολής και χλευασμού της κοινής λογικής.
Πλησιάζοντας προς τις εκλογές, ο λόγος που κυριαρχεί από τα κομματικά επιτελεία πόρρω απέχει από την πραγματικότητα κι απ’ αυτά που αφορούν κι ενδιαφέρουν τους πολίτες. Παράλληλα, η περιγραφή γεγονότων και καταστάσεων, συνθηκών και δεδομένων διαφοροποιούνται τόσο δραματικά και διαμετρικά αντίθετα –ανάλογα από την κομματική διεύθυνση που προέρχονται–, ώστε να επιτείνουν τη σύγχυση, ν’ αποσιωπούν επί της ουσίας την αλήθεια και να στοχεύουν –κουραστικά μονότονα για άλλη μια φορά– στην εντύπωση και το στιγμιαίο «μπαμ».
Οι φραστικές «φούσκες» μέρα με τη μέρα καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο από τον φιλόξενο «αέρα» ραδιοτηλεοπτικών μέσων, σε βαθμό που να συναγωνίζονται άνετα τις τόσες και τόσες «φούσκες» που κυριάρχησαν επί σειρά ετών μεταπολιτευτικής ευφορίας.
Ο κομματικός παραλογισμός αποτυπώνεται με απόλυτο και ξεκάθαρο τρόπο σε διαδοχικές δηλώσεις των περισσότερων πολιτικών αρχηγών περί μη συνεργασιών. Κανείς δεν «κάνει χωριό» με κανέναν. Τα πολιτικά μας κόμματα χώρισαν τα τσανάκια τους σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» και ξεμπέρδεψαν στα γρήγορα μ’ ότι αφορά τη διακυβέρνηση αυτού του τόπου, με τις ανάγκες της κοινωνίας, με τις συμφωνίες και τις συνθήκες, με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας.
Θαρρείς κι αυτός ο τόπος αντέχει άλλον έναν διχασμό.
Ενώ όλοι γνωρίζουν, ότι το μετεκλογικό τοπίο, όσον αφορά τουλάχιστον τις πολιτικές που πρόκειται ν’ ακολουθηθούν, είναι ήδη συμφωνημένο και προδιαγεγραμένο, επιμένουν σε μια προεκλογική ορολογία άλλων εποχών και αλλοτινών εκλογικών αναμετρήσεων.
Μια «φούσκα» κι αυτοί, θαρρείς, που τριγυρνά απερίσκεπτα στων καιρών τ’ απότομα γυρίσματα, έτοιμη –και έτοιμοι– για την επόμενη κολοτούμπα.
Το «μπαμ» όμως τούτη τη φορά δεν θα ‘ναι στιγμιαίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα