Έχουν πέσει όλα τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του(ς), δεν θέλει και πολύ, λοιπόν, για να χαθεί το μέτρο κι η σοβαρότητα. Τα παραδείγματα άπειρα, το ίδιο κι η κατάληξη όλων αυτών των περιπτώσεων της υπερ(προ)βολής και της αμετροέπειας.
Στις μέρες που όλα αποτελούν εν δυνάμει «θεάματα» δεν είναι τυχαίο πόσο εύκολα θυσιάζονται τα «θέματα».
Μιλώντας όμως για τη ζωή αυτού του τόπου, για τους πολίτες του, για τους φόβους και τις αγωνίες τους, για τα πεπραγμένα και τα μελλούμενα, μιλώντας γι’ αυτά τα θέματα δίχως σεβασμό και αίσθημα ευθύνης, αλλά με την ευτέλεια ενός κακόγουστου καθημερινού θεάματος τηλεοπτικών παραθύρων και πηχυαίων πρωτοσέλιδων, προδιαγράφεις με μαθηματική ακρίβεια την πορεία προς το περιθώριο και την απώλεια.
Οποιοσδήποτε δικαιούται να σαγηνευτεί από τη λάμψη των προβολέων, από τη γοητεία του πλήθους, από την έλξη και τη θέλξη που ασκεί η εξουσία.
Οποιοσδήποτε δικαιούται να υποκύψει στο εύκολο ψέμα, στην αυθόρμητη ατάκα, στο άστοχο σχόλιο, στην ακατάσχετη φλυαρία.
Οποιοσδήποτε δικαιούται να θεωρεί ότι έχει όλο το δίκιο με το μέρος του, κατέχει την απόλυτη γνώση, δικαιούται τον καθολικό σεβασμό κι εκτίμηση.
Οποιοσδήποτε άλλος εκτός από εκείνον που γνωρίζει, ότι το πλήθος που τον ακολουθεί και του έδωσε τη δυνατότητα να στραφούν οι προβολείς επάνω του, ενθουσιασμένο από το εύκολο ψέμα του στην αναζήτηση εύκολων λύσεων, έχει επενδύσει σ’ εκείνον ένα μεγάλο μέρος από ελπίδες ψάχνοντας μια διέξοδο σ’ ένα ξέφωτο ζωής κι αισιοδοξίας.
Οποιοσδήποτε άλλος εκτός από εκείνον που τον ακολουθεί ένα πλήθος απογοητευμένο από χιλιοειπωμένα κούφια λόγια, αηδιασμένο από διαψευσμένες υποσχέσεις, ένα πλήθος απελπισμένο, θυμωμένο και σαστισμένο, που προσβλέπει σ’ εκείνον που υπόσχεται ότι θα το απαλλάξει από τα δύσκολα και τα άδικα και θα το οδηγήσει σε μιαν σύγχρονη γη της επαγγελίας.
Η πλειοδοσία κι η αμετροέπεια που ακολούθησαν την 6η Μαΐου είναι πέρα κι έξω από όσα μπορεί ν’ αντέξει η κοινή λογική, ξέφυγαν από το πλαίσιο του ενθουσιασμού και της ευθυμίας, ξεπέρασαν τα όρια της πλάνης και τις κόκκινες γραμμές της μυθοπλασίας, έσπασαν τα διεθνή ταμπού και τις άκαμπτες εθιμοτυπίες.
Ματαίως προσπαθεί ο Αντώνης Σαμαράς να στήσει εκ των ενόντων και όπως-όπως ένα αξιοπρεπές αντίπαλο επικοινωνιακό δέος –ένα «εύπεπτο τηλεοπτικό προϊόν» – όσες «μεταγραφές» κι αν κάνει είναι πολύ αργά, είναι προφανές, ότι ο Αλέξης –Τσίπρας μέχρι πρότινος– έχει φύγει μακράν σε όλες τις μετρήσεις τηλεοπτικές τε και δημοσκοπικές. Είναι σταρ.
Ο Αλέξης ζει αυτή την περίοδο το μύθο του. Κοντά σ’ αυτόν κι ένα μεγάλο μέρος συμπολιτών μας.
Η ταύτιση, η προσμονή, η ορμητικότητα κι η αδημονία είναι κατάδηλες. Αν μια λέξη, λοιπόν, ταιριάζει σ’ αυτές τις περιστάσεις είναι ευθύνη. Αν κοντά σ’ αυτήν χωρά και μια δεύτερη είναι περίσκεψη.
Όλα όσα παρακολουθούμε να εξελίσσονται μπροστά και πίσω απ’ τα φώτα της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα καμιάν σχέση δεν έχουν μ’ ότι οι περιστάσεις επιβάλουν κι ο κόσμος έχει ανάγκη. Καμιάν σχέση δεν έχουν με την υπευθυνότητα του αρχηγού και την περίσκεψη του ηγέτη.
Κάποιοι επιπόλαια, χαιρέκακα ή εκ του πονηρού υποστηρίζουν: «άσ’ τον να φάει τα μούτρα του», όμως για όλους τους –και για όλους μας– το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο και δεν θα ‘ναι άλλο από την επικράτηση και κυριαρχία μετά τις εκλογές ενός συμβατικού πολιτικού συστήματος, που απαλλαγμένο από επικίνδυνες φωνές αμφισβήτησης κι αναζήτησης, θα σέρνει τον λαό σε όλο συντηρητικότερες κι αυταρχικότερες επιλογές και κατευθύνσεις.
Το σύγχρονο «παιδί θαύμα», το σύγχρονο «παιδί του λαού», από ‘κει πάνω που ίπταται, έχει ακόμα λίγο χρόνο στη διάθεσή του για να σκεφτεί αν πραγματικά θέλει να συμβάλει στο μέτρο των δυνατοτήτων του για ν’ αλλάξει προς το καλύτερο αυτός ο τόπος ή αν θα παραμείνει σ’ αυτήν τη φιλάρεσκα αλαζονική πτήση του αψηφώντας για το πόσο οδυνηρή θα είναι στην περίπτωση αυτή η –πιθανόν όχι μοναχική– πτώση του (στην πραγματικότητα;).
Φωτο: Sergio Occhiuzzo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα