Από το θυμικό στη λογική.

Δεν ξέρω τι γράφει ο διεθνής Τύπος ή τι μεταδίδουν οι ξένοι ανταποκριτές. Με αφήνει αδιάφορο το πρωτοσέλιδο της «Βlind», οι δηλώσεις της Cristine Laggard, οι εκτιμήσεις του Charles Dallara. Ξέρω μόνο ότι αυτή η καταιγιστική αρνητική δημοσιότητα που έχει πλέον η χώρα μας από τα διεθνή ΜΜΕ με πληγώνει.

Με πληγώνει, όχι γιατί προπαγανδίζουν ψέματα, διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, εξυπηρετούν συμφέροντα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Με πληγώνει, γιατί όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να γνωρίζω τόσο ξεκάθαρα, ότι οι άνθρωποι παντού στον πλανήτη μιλούν και σκέφτονται απαξιώτικα και περιφρονητικά για τη χώρα που ζω, για τη χώρα που μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Ντρέπομαι.

Ντρέπομαι, όχι γιατί είμαι Έλληνας, υπερπατριώτης, πατριδολάγνος ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Ντρέπομαι, γιατί όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να γνωρίζω τόσο ξεκάθαρα, ότι με δανείζουν άνθρωποι που βλέπουν κι εκείνοι το μισθό τους να μειώνεται, τις οικονομίες τους να εξανεμίζονται, τις θέσεις εργασίας τους να χάνονται, τις χώρες τους να διολισθαίνουν στις συμπληγάδες της παγκοσμιοποίησης και των αγορών κι αυτοί πλέον να σκέφτονται απαξιωτικά για τη χώρα που ζω, για τη χώρα που μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Φοβάμαι.

Φοβάμαι, όχι γιατί δεν θα πάρουμε την επόμενη δόση, θα γυρίσουμε στη δραχμή, θα φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Φοβάμαι, γιατί όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να γνωρίζω τόσο ξεκάθαρα, ότι με την κρίση πληθαίνουν οι φωνές του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης, του λαϊκισμού και της μισαλλοδοξίας, αναβιώνουν οι ιδέες που σκοτεινιάζουν την Ευρώπη και το μέλλον, πολλαπλασιάζονται οι οργανώσεις και οι άνθρωποι που σκέφτονται απαξιωτικά για τη χώρα που ζω, για τη χώρα που μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Λυπάμαι.

Λυπάμαι, όχι γιατί δεν διατυπώνεται σοβαρός αντίλογος για τα πράγματα, αξιόπιστα πολιτικά επιχειρήματα, έγκυρες λογιστικές αποδείξεις ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Λυπάμαι, γιατί όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να γνωρίζω τόσο ξεκάθαρα, ότι όσα επιχειρήματα κι αν προβάλω, όσους λόγους κι αν επικαλεστώ, όσες αποδείξεις κι αν προσκομίσω, η παγκόσμια κοινή γνώμη, οι ευρωπαικοί λαοί, ο Daniel ο καλός Γάλλος φίλος ή ο Volkmar ο αυστηρός Γερμανός τουρίστας, νομίζουν ότι τους κοροϊδεύω και σκέφτονται απαξιωτικά για τη χώρα που ζω, για τη χώρα που μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Μπορώ.

Μπορώ, όχι επειδή είμαι πληγωμένος Έλληνας, φοβάμαι για την επόμενη δόση ή γιατί θα με στραβοκοιτάξει ο Volkmar.

Μπορώ γιατί η τύχη μου κι η τύχη των παιδιών μου, το μέλλον αυτής της χώρας εξαρτώνται από τη δική μου θέληση και κρέμονται από τα δικά μου χέρια. (Αυτά τα χέρια που δεν χρησιμεύουν μόνο για να φασκελώνουν το Κοινοβούλιο, να ξηλώνουν μάρμαρα, να εκσφενδονίζουν μπουκάλια με νερό, να ρίχνουν τα ζάρια στο καφενείο, να χουφτώνουν «φακελάκια»).

Μπορώ, γιατί η «εθνική αξιοπρέπεια» ή η «εθνική ανεξαρτησία» δεν ορίζονται μόνο από διεθνείς συμβάσεις, οικονομικές σχέσεις, βραχονησίδες και ΑΟΖ, αλλά πρώτα απ’ όλα από την ελεύθερη βούληση και θέληση του καθενός κι όλων μαζί να συναντηθούμε στο δημόσιο χώρο για να προβληματιστούμε, να συνδιαλλαγούμε, να προτείνουμε, να διαφωνήσουμε, ν’ αποφασίσουμε, να δημιουργήσουμε, να προχωρήσουμε. Σκέφτομαι.

Σκέφτομαι, ότι αυτή την εξιλαστήρια, λυτρωτική, καθαρτήρια ή όπως αλλιώς θες πες την διαδικασία, δεν απόκειται πλέον στην καλή διάθεση, τη φιλοτιμία ή τη θέληση τη δική μου, τη δική σου, κάποιου ή κάποιων άλλων, δεν υπαγορεύεται από συσχετισμούς ή ισορροπίες, μας αφορά όλους κι όταν λέμε όλους εννοούμε όλους.

Θα πρέπει να το πάρουμε πλέον όλοι απόφαση, ότι έτσι πρέπει να λειτουργήσουμε ως οργανωμένη κοινωνία, ως πολίτες. 'Οτι θα πρέπει να συναντηθούμε όχι για να γκρεμίσουμε, για να ισοπεδώσουμε, για να καταστρέψουμε ότι με κόπο και θυσίες έχουμε πετύχει μέχρι σήμερα, όχι για να μισήσουμε και να διχαστούμε, αλλά για να τολμήσουμε να ξεπεράσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Να δώσουμε τα χέρια.

Μόνο έτσι, όλοι οι άλλοι, όσοι δηλαδή έχουν στρέψει τα βλέμματα στην κοιτίδα της δημοκρατίας, θα πεισθούν ότι για μας, τους σύγχρονους Έλληνες, η δημοκρατία, η αντιπροσώπευση, ο σεβασμός της πλειοψηφίας, δεν είναι συνθήματα κούφια περιεχομένου, δεν είναι τσιτάτα και προϊόντα προς εκμετάλλευση.

Μόνο έτσι, όλοι οι άλλοι, όσοι δηλαδή σήμερα πλειοδοτούν σε ύβρεις, λιβελογραφήματα και κερδοσκοπούν σε στοιχήματα σε κάθε γωνιά της γης, θα αποστομωθούν και θ’ αναγκαστούν ν’ ανακρούσουν πρύμνη αναζητώντας αλλού ιδανικές «Βαβέλ», «Αυτόχειρες» ή «Ιφιγένειες».

Μόνο έτσι, όλοι εμείς, όσοι δηλαδή ζούμε στην Ελλάδα –κι ιδιαίτερα όλοι εμείς που φλυαρούμε ακατάσχετα στα facebook και τα twitter– που ξεκατινιάζουμε τον άλφα ή τον βήτα ηγέτη, που κράζουμε τον έναν ή τον άλλον διεθνή παράγοντα, θα δείξουμε ότι έχουμε μούτρα για να κοιτάξουμε στα μάτια τους λαούς, τους πολίτες των κρατών που μας στηρίζουν τούτη τη δύσκολη περίοδο κι ότι είμαστε αλληλέγγυοι μ’ όλους αυτούς που πασχίζουν από κοινού για την υπέρβαση της πανευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, για τη δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης των λαών, των ιδεών, της δημοκρατίας και της ανάπτυξης.

Foto: Andrzej Radka