Δεν αγαπάμε την πατρίδα μας.

Όλες αυτές οι πολύωρες κουβέντες που κάνουμε, όλα αυτά που ασταμάτητα γράφουμε δεξιά κι αριστερά, όλα αυτά που ζούμε επί χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία χρόνια για ένα μ’ έχουν κάνει να είμαι σίγουρος, δεν αγαπάμε την πατρίδα μας.

Διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για ν’ αποδείξουμε τη φιλοπατρία μας, ξεμαλλιάζουμε στα τηλεοπτικά παράθυρα όποιον τολμήσει ν’ αμφισβητήσει τον πατριωτισμό μας, κράζουμε στα blogs όποιον τύχει να θίξει τα πατριωτικά μας αισθήματα.

Όλα στα λόγια, όλα δήθεν, γι’ αυτό φτάσαμε να βολοδέρνουμε στους πέντε ανέμους και να μας πιάνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο στόμα της όλη η οικουμένη. Μια πρόφαση είναι το μνημόνιο, μια πρόφαση είναι τα σκληρά μέτρα. Μια μπλόφα που ανεχόμαστε να παίζεται μπροστά στα μάτια μας γιατί δεν έχουμε το θάρρος ν’ αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, γιατί δεν έχουμε τη διάθεση να κάνουμε τίποτε, γιατί είμαστε παπάρες του κερατά.

Αν αγαπούσαμε πραγματικά την πατρίδα μας δεν θα είχαμε επιτρέψει, φυσικά, να έχουν φτάσει τα πράγματα ίσαμ’ εδώ. Κάτι θα είχαμε ψιλιαστεί, κάτι θα είχαμε καταλάβει, κάτι θα είχαμε διαβάσει, δεν θα περιμέναμε ν’ ανακαλύψουμε το ΣΥΡΙΖΑ το 2012 για να μας λύσει όλα τα προβλήματα. Τόσα χρόνια πού ήταν όλοι αυτοί οι ένθερμοι και όψιμοι υποστηριχτές του;

Τα προηγούμενα του μνημονίου χρόνια, την εποχή του «επάρατου» δικομματισμού, όλα πήγαιναν καλά; Στις εκλογές του 2009 που το ΠΑΣΟΚ πήρε 43% ήταν καλό και ξαφνικά το 2010 χάλασε; Από το εξωτερικό ήρθαν όλοι αυτοί οι όψιμοι επαναστάτες ή μήπως επί τόσα χρόνια ήταν η Αριστερά στην παρανομία και κρυβόντουσαν;

Υποκριτές είμαστε. Υποκριτές και ψευτόμαγκες. Κουτσαβάκια της κακιάς ώρας. Μόνο τον Πάγκαλο, όταν στις εξάρσεις του μας τα «έχωνε» ξέρουμε να βρίζουμε; Μόνο γιαούρτια στους πολιτικούς καταφέρνουμε να πετάμε; Μόνο μούντζες στη Βουλή μπορούμε να ρίχνουμε; Να ξηλώνουμε πεζοδρόμια, να λεηλατούμε ξένες περιουσίες, να καίμε σημαίες, να πλακωνόμαστε μεταξύ μας; Ως εκεί;

Για τίποτε άλλο δείχνουμε να μην είμαστε άξιοι. Ούτε να συνεννοηθούμε, ούτε να συνεργαστούμε, ούτε να προσπαθήσουμε, ούτε να δημιουργήσουμε.

Τώρα ακούσαμε ότι όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν το μνημόνιο και αγαπήσαμε ξαφνικά την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ –κατά το είδα φως και μπήκα– ο Τσίπρας έγινε το εφήμερο ινδαλμά μας.

Μια είν’ η επιλογή, φίλοι μου, αν δεν αποφασίσουμε όλοι μαζί κι οργανωμένα ότι πρέπει να δουλέψουμε για την πατρίδα μας, ο καθένας στον τομέα του, αν δεν κάνουμε πράξη και δεν διορθώσουμε δηλαδή όλα αυτά που μεταξύ μας συζητάμε, όσοι Τσίπρες κι αν μας κυβερνήσουν, όσα μνημόνια κι αν καταργηθούν, όσα δημοψηφίσματα κι αν γίνουνε, όσα δις κι αν γυρίσουν απ’ έξω, όσοι πολιτικοί κι αν πάνε φυλακή στον ίδιο παρανομαστή θα βρισκόμαστε.

Από τη στιγμή που τα εύκολα δανεικά τελειώσανε πρέπει να το πάρουμε απόφαση, πρέπει να πέσουμε με τα μούτρα στη δουλειά.

Είναι τόση η βαρεμάρα μας, όμως, που κάποιοι ευχαρίστως θα γύριζαν στη δραχμή για να μην χαλάσουν τη βολή τους, λες και μ’ αυτό τον τρόπο τιμωρούν τους ψεύτες πολιτικούς, την Τρόικα, τους Ευρωπαίους που μας δανείζουν και ‘γω δεν ξέρω ποιον.

Ναι, ξέρω. Φταίει ο δικομματισμός που δεν υπάρχουν δουλειές, μας τελείωσαν βλέπεις και τα stages κι οι συμβάσεις έργου.

Ναι, ξέρω. Φταίει η Τρόικα γιατί επέβαλε να μαζεύονται συστηματικά οι φόροι για να έχει το κράτος ρευστότητα.

Ναι, ξέρω. Φταίνε οι τράπεζες που μας πίνουν το αίμα και δεν μπορούμε να πάρουμε καινούργια αυτοκίνητα και διακοποδάνεια.

Ναι, ξέρω. Φταίνε οι λαθρομετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές ξεροσταλιάζοντας στα φανάρια.

Ναι, ξέρω. Όλοι μας φταίνε εκτός από τον κακό μας εαυτό.

Τον κακό μας τον καιρό.

Αντί να συμφωνήσουμε ότι θα υπερασπιστούμε την πατρίδα μας αφιερώνοντας ο καθένας ένα κομμάτι από τον εαυτό του για την ανάπτυξή της, για την προκοπή της, για το μέλλον των παιδιών μας –άσε αυτό πια το πιπιλάμε σαν καραμέλα– οικτίρουμε τον εαυτό μας και έχουμε πέσει σε κατάθλιψη και εθνικό μαρασμό αντί να πιάσουμε δουλειά.

Περηφάνια σου λέει. Τρίχες κατσαρές.

 Περηφάνια και λεβεντιά δεν είναι οι ψευτομαγκιές και τα τσαλίμια μπροστά στα πληκτρολόγια ή τις κάμερες.

Μάγκες είναι οι λαοί που παρά τις ίδιες αντίξοες συνθήκες στην Ευρώπη το παλεύουν, προσπαθούν. Διαμαρτύρονται, βέβαια, και καλά κάνουν, πασχίζουν για τη χώρα τους και για το καλύτερο στην Ευρώπη, δεν γίνονται βούκινο στα παγκόσμια ΜΜΕ με τα καμώματα και το θράσος τους.

Τους πολιτικούς τους αλλάζεις ξεπερνώντας τους, όχι υπερψηφίζοντας Χρυσή Αυγή και Καμμένο.

Ποιος έχει τα κότσια ν’ αλλάξει την πολιτική ατζέντα μιλώντας για τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας; (Μην τρέξεις ν’ ανοίξεις την τηλεόραση, δεν θα το δεις) Και το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τίποτε άλλο από πρόβλημα παραγωγής. Και για να βγει παραγωγή πρέπει να δουλέψουμε. Όλοι.

Τέρμα η πρέφα και τα καφενεία, τέρμα οι άδειες από τη σημαία, τέρμα τα «εφτά νομά σ’ ένα δωμά» για να σκάψουμε ένα λάκκο της ΕΥΔΑΠ.

Αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας πιθανόν τότε ν’ αγαπήσουμε και την πατρίδα μας, ίσως τότε και να τα καταφέρουμε καλύτερα απ’ ότι σήμερα.

Μια ματιά πού και πού στη νεότερη Ιστορία μας δεν βλάπτει, γιατί –βλέπεις– κάποιοι είναι τόσο πολύ πατριώτες, που ξέρουν να τα κάνουν λίμπα μόνο όπου «συνωστίζονται» ανήσυχες ιδέες και δημιουργικά πνεύματα, εκεί δηλαδή που η φωνή της λογικής και του μέτρου υπερισχύει της κραυγής και του θυμού.