ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Το μη χείρον βέλτιστον

Μια από τις αναμετρήσεις του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών, που αναμένεται να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πραγματοποιείται την προσεχή Κυριακή στο Δήμο Χαλανδρίου. Αναμετρώνται ο συνδυασμός «Χαλάνδρι σε Δράση» με υποψήφιο Δήμαρχο τον Γιώργο Κουράση, που συγκέντρωσε την πρώτη Κυριακή ποσοστό ψήφων 35,69% και ο συνδυασμός «Χαλάνδρι Φιλική Πόλη» με επικεφαλής τον υποψήφιο Δήμαρχο Στάθη Ανδρεόπουλο, που συγκέντρωσε το 23,37% των ψήφων.

Η κατακόρυφη πτώση κατά 10 περίπου ποσοστιαίες μονάδες, που συγκέντρωσε ο πλειοψηφών συνδυασμός, που υποστηρίζεται από τη Νέα Δημοκρατία, σε σύγκριση με εκείνων του απερχόμενου Δημάρχου Γρηγόρη Ζαφειρόπουλου, που στις προηγούμενες εκλογές του είχε επιτρέψει να επικρατήσει από τον πρώτο γύρο, δίνουν το δικαίωμα στον Στάθη Ανδρεόπουλο, που υποστηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ, να ελπίζει, ότι οι πιθανότητες ο Δήμος «ν’ αλλάξει χέρια», για πρώτη φορά μετά το 1992, είναι πολλές. Στο γεγονός αυτό συνηγορεί και το συνολικό ποσοστό που συγκέντρωσαν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, που ανέρχεται στο 40,95% κι ότι μεταξύ τους βρίσκονται δύο συνδυασμοί «ομογάλακτων» υποψηφίων (του Κώστα Παττακού και του Νίκου Πανταζή), που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και συγκέντρωσαν το 15,13%.

Αν ζούσαμε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, τα δεδομένα θα ήταν ξεκάθαρα κι ο Στάθης Ανδρεόπουλος θα μπορούσε βάσιμα να πιστεύει, ότι δικαιούται να προβάρει το κοστούμι του Δημάρχου. Τότε ο υπολογισμός των ποσοστών του δεύτερου γύρου απαιτούσε μόνο μια πρόσθεση, γεγονός που, αναγόμενο στις σημερινές συνθήκες, θα σήμαινε 23,37+40,95=64,32… Οπότε… Καληνύχτα σας κύριε Κουράση.

Δυστυχώς –ή ευτυχώς κατ’ άλλους– τα πράγματα στο Χαλάνδρι, όπως και σ’ όλη τη χώρα, όσον αφορά την εξαγωγή ασφαλών προβλέψεων για το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου, έχουν καταστεί πολύ περίπλοκα και σύνθετα. Ο κομματικός ανταγωνισμός κι οι έριδες στην κεντρική πολιτική σκηνή μεταφέρθηκαν σταδιακά και πλήγωσαν ανεπανόρθωτα το θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι τοπικές εκλογές έχασαν το χαρακτήρα και τον προσανατολισμό τους και μετατράπηκαν τετραετία με την τετραετία σε πεδία αχαλίνωτου κομματισμού, αλλά και σύμπηξης ποικιλώνυμων σκοπιμοτήτων και ιδιοτελών συμφερόντων.
Με τον τρόπο αυτό, η ευθύγραμμη σχέση υποψηφίων και ψηφοφόρων, που καθοριζόταν εν πολλοίς μόνο από την ιδεολογική ή κομματική ταυτότητα, δηλητηριάστηκε και στρεβλώθηκε βάναυσα από κατευθυνόμενες συμπεριφορές, που δεν στόχευαν απλώς από την πλευρά των ηττημένων στην μη εκλογή του παραταξιακού αντιπάλου, αλλά στην με κάθε τρόπο παρεμπόδιση της εκλογής οποιουδήποτε αντιπάλου στοχοποιούνταν σε προσωπικό ή παραταξιακό επίπεδο ανεξάρτητα από ιδεολογική ή κομματική συγγένεια ή υποστήριξη.
Δεν είναι τυχαίο, ότι παρακμιακά φαινόμενα του πολιτικού συστήματος εμφανίζονται στις πιο πρόσφατες εκλογές, με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση πολλές φορές, σε τοπικό επίπεδο. Ούτε, επίσης, ότι η έννοια του καταλληλότερου για τις τοπικές υποθέσεις έχει ξεπεραστεί από την επικράτηση του κριτήριου της αρνητικής ψήφου. Όχι ο καλύτερος, αλλά ο οποιοσδήποτε συγκυριακός σύμμαχος.
Ένα μεγάλο μέρος της αποχής από τις εκλογές της περασμένης Κυριακής, δεν σχετίζεται μόνο με την έκφραση δυσαρέσκειας, αποστροφής, ανοχής ή οποιαδήποτε άλλης συμπεριφοράς και στάσης απέναντι στην κρίση και τις συνέπειές της, ούτε στην απαξίωση μόνο των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος, αλλά αφορά και τους θεματοφύλακες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μέρος του ίδιου συστήματος είναι οι Δήμαρχοι κι οι άλλοι τοπικοί άρχοντες, που αναπαράγουν –παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα– για δεκαετίες συμπτώματα και εκφάνσεις παρακμής και διαφθοράς.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα στο Χαλάνδρι, όπως και σ’ όλη την Ελλάδα, αυτή την Κυριακή δεν αναμένω να κερδίσουν οι καλύτεροι, οι καταλληλότεροι, η τοπική αυτοδιοίκηση, ο Καλλικράτης –καλά, αυτός έχει πάθει μεγάλη ζημιά, η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση, το «μνημόνιο» ή το «αντιμνημόνιο». Θα κερδίσει εκείνος που θα πάρει τις περισσότερες ψήφους και τις περισσότερες ψήφους τις κερδίζει κατά κανόνα αυτός που θα κατορθώσει να επιβάλει την εκλογή του στην τοπική κοινωνία όχι κατ’ ανάγκη σαν απαραίτητη και χρήσιμη, αλλά απλώς ως αναγκαίο κακό…