Παρακολουθώντας τη διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου στην πορεία προς τις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές, όλο και συχνότερα δημιουργείται το ερώτημα σε ποιους άραγε ν’ απευθυνόταν ο Γιώργος Παπανδρέου λέγοντας: «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».Από τις μέχρι σήμερα εξελίξεις στο κοινωνικό πεδίο δεν θα μπορούσε παρά να υποστηριχτεί, ότι οι πολίτες αισθάνθηκαν αυτό το μήνυμα να τους αφορά και το αποδέχτηκαν ή το ανέχτηκαν στην πλειοψηφία τους ως αδήριτη ανάγκη κάτω από τις εξαιρετικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τον τόπο. Ο «απλός κόσμος» ενστερνίστηκε σε μεγάλο βαθμό την πρωθυπουργική ρήση και σε συνδυασμό με τις νομοθετικές πρωτοβουλίες και τη γενικότερη κυβερνητική δραστηριότητα, καθόρισε τη συμπεριφορά του ανάλογα με τις περιστάσεις.
Το τελευταίο διάστημα και όσο εντείνεται η –υποτονική για τους περισσότερους πολίτες– προεκλογική περίοδος είναι προφανής από την πλευρά του κυβερνητικού επιτελείου η διολίσθηση σε «δοκιμασμένες» επιλογές και συμπεριφορές του παρελθόντος, που κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν στην πράξη τη διακηρυγμένη θέση για αλλαγή στον τρόπο διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων.
Αν για τα κόμματα τις αντιπολίτευσης η «αλλαγή» δεν είχε κανένα απολύτως νόημα όσον αφορά την εκφορά του πολιτικού τους λόγου και την εν γένει στάση τους απέναντι στην κοινωνία και το εκλογικό σώμα, ούτε αφορούσε οποιαδήποτε δέσμευσή τους στον τρόπο διατύπωσης των επιχειρημάτων τους, για το κυβερνών κόμμα, για το ΠΑΣΟΚ, τα πράγματα θα έπρεπε να είναι τελείως διαφορετικά.
Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση του τόπου όφειλαν, για τη συνέπεια των λόγων και των πράξεων, να μην συρθούν σε μια λογική αντιπαράθεσης με τα κόμματα τις αντιπολίτευσης μόνο με βάση τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Δεν έπρεπε να συρθούν σε καμιά παροχολογία λίγο πριν τις εκλογές. Δεν έπρεπε να υπονομεύσουν τη διοικητική μεταρρύθμιση που θεσμοθέτησαν στη λογική του εκλογικού κόστους και των σκοπιμοτήτων. Δεν έπρεπε να θέσουν ως διακύβευμα των αυτοδιοικητικών εκλογών το μέλλον του τόπου.
Η ανάγκη όμως να επηρεαστούν οι πολίτες και να εκφραστούν θετικά για τους υποψήφιους που υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ, έχει οδηγήσει σε επιπόλαιες ρητορείες κι επικοινωνιακούς ακροβατισμούς, που είναι βέβαιο θα τις συναντήσει μπροστά του την επαύριον των εκλογών. Αν ο Αντώνης Σαμαράς γελοιοποιήθηκε υποστηρίζοντας ότι με τις «φόρμουλές» του θα μηδενίσει το έλλειμμα μέσα σ’ έναν χρόνο, κάποιοι οδηγούν τον Γιώργο Παπανδρέου στον επικίνδυνο δρόμο, να υποστηρίζει λίγο-πολύ, ότι μέσα σ’ έξι μήνες έφερε τα πάνω-κάτω στην οικονομία, αν και γνωρίζουν ότι αυτή τη στιγμή καμιά απολύτως διαρθρωτική αλλαγή δεν έχει γίνει κι ότι η οικονομία στενάζει από την έλλειψη ρευστότητας.
Οι πολίτες ανέχτηκαν μέχρι σήμερα αυτήν τη μοναδική στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου ανατροπή των προεκλογικών διακηρύξεων κι εξαγγελιών με την μετέπειτα κυβερνητική πολιτική, αποδεχόμενοι(;) το επιχείρημα του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, ότι πριν έναν χρόνο δεν γνώριζαν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Ποιο επιχείρημα θα σταθεί ικανό να συγκρατήσει αύριο αυτούς τους πολίτες, αν για λόγους που είναι προφανείς, εφόσον ούτε οι «δείκτες» έχουν ακόμα αποκατασταθεί, ούτε οι αγορές έχουν πεισθεί, η ίδια κυβέρνηση αναγκαστεί να καταφύγει σε νέα μέτρα και σε περαιτέρω συρρίκνωση των εισοδημάτων;
Μόνο του στην εξέδρα της ερημιάς του πολιτικού του λόγου, θα έπρεπε να έχει εγκαταλείψει ο Γιώργος Παπανδρέου τον Αντώνη Σαμαρά. Αντ’ αυτού επέλεξε να τον ακολουθήσει και ν’ αναμετρηθεί μαζί του σε «ραντεβού θανάτου» στις σκοτεινές λεωφόρους της ποδοσφαιρικής φρασεολογίας. Οι μεταγραφές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του δίνουν όμως το πλεονέκτημα της εμπειρίας στο καταστροφικό παιχνίδι, ενώ για τον πρωθυπουργό το βέβαιο είναι ότι ο αγώνας που διεξάγει δεν θα έχει παράταση ή τρίτο ημίχρονο.
Όταν μπαίνεις στον αγώνα με γκολ από τ’ αποδυτήρια, δεν φτάνει μόνο ν’ αποκρούσεις το πέναλτι, αλλά ν’ ανατρέψεις το εις βάρος σου σκορ και ν’ αποφύγεις το αυτογκολ. Για να πάρεις το αποτέλεσμα, το γκολ είναι το ζητούμενο, κύριε πρωθυπουργέ, το γκολ…
Foto: http://kourkouti.yooblog.gr/files/2009/05/kourkouti-pao-pasok-papandreou.jpg
Το τελευταίο διάστημα και όσο εντείνεται η –υποτονική για τους περισσότερους πολίτες– προεκλογική περίοδος είναι προφανής από την πλευρά του κυβερνητικού επιτελείου η διολίσθηση σε «δοκιμασμένες» επιλογές και συμπεριφορές του παρελθόντος, που κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν στην πράξη τη διακηρυγμένη θέση για αλλαγή στον τρόπο διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων.
Αν για τα κόμματα τις αντιπολίτευσης η «αλλαγή» δεν είχε κανένα απολύτως νόημα όσον αφορά την εκφορά του πολιτικού τους λόγου και την εν γένει στάση τους απέναντι στην κοινωνία και το εκλογικό σώμα, ούτε αφορούσε οποιαδήποτε δέσμευσή τους στον τρόπο διατύπωσης των επιχειρημάτων τους, για το κυβερνών κόμμα, για το ΠΑΣΟΚ, τα πράγματα θα έπρεπε να είναι τελείως διαφορετικά.
Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση του τόπου όφειλαν, για τη συνέπεια των λόγων και των πράξεων, να μην συρθούν σε μια λογική αντιπαράθεσης με τα κόμματα τις αντιπολίτευσης μόνο με βάση τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Δεν έπρεπε να συρθούν σε καμιά παροχολογία λίγο πριν τις εκλογές. Δεν έπρεπε να υπονομεύσουν τη διοικητική μεταρρύθμιση που θεσμοθέτησαν στη λογική του εκλογικού κόστους και των σκοπιμοτήτων. Δεν έπρεπε να θέσουν ως διακύβευμα των αυτοδιοικητικών εκλογών το μέλλον του τόπου.
Η ανάγκη όμως να επηρεαστούν οι πολίτες και να εκφραστούν θετικά για τους υποψήφιους που υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ, έχει οδηγήσει σε επιπόλαιες ρητορείες κι επικοινωνιακούς ακροβατισμούς, που είναι βέβαιο θα τις συναντήσει μπροστά του την επαύριον των εκλογών. Αν ο Αντώνης Σαμαράς γελοιοποιήθηκε υποστηρίζοντας ότι με τις «φόρμουλές» του θα μηδενίσει το έλλειμμα μέσα σ’ έναν χρόνο, κάποιοι οδηγούν τον Γιώργο Παπανδρέου στον επικίνδυνο δρόμο, να υποστηρίζει λίγο-πολύ, ότι μέσα σ’ έξι μήνες έφερε τα πάνω-κάτω στην οικονομία, αν και γνωρίζουν ότι αυτή τη στιγμή καμιά απολύτως διαρθρωτική αλλαγή δεν έχει γίνει κι ότι η οικονομία στενάζει από την έλλειψη ρευστότητας.
Οι πολίτες ανέχτηκαν μέχρι σήμερα αυτήν τη μοναδική στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου ανατροπή των προεκλογικών διακηρύξεων κι εξαγγελιών με την μετέπειτα κυβερνητική πολιτική, αποδεχόμενοι(;) το επιχείρημα του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, ότι πριν έναν χρόνο δεν γνώριζαν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Ποιο επιχείρημα θα σταθεί ικανό να συγκρατήσει αύριο αυτούς τους πολίτες, αν για λόγους που είναι προφανείς, εφόσον ούτε οι «δείκτες» έχουν ακόμα αποκατασταθεί, ούτε οι αγορές έχουν πεισθεί, η ίδια κυβέρνηση αναγκαστεί να καταφύγει σε νέα μέτρα και σε περαιτέρω συρρίκνωση των εισοδημάτων;
Μόνο του στην εξέδρα της ερημιάς του πολιτικού του λόγου, θα έπρεπε να έχει εγκαταλείψει ο Γιώργος Παπανδρέου τον Αντώνη Σαμαρά. Αντ’ αυτού επέλεξε να τον ακολουθήσει και ν’ αναμετρηθεί μαζί του σε «ραντεβού θανάτου» στις σκοτεινές λεωφόρους της ποδοσφαιρικής φρασεολογίας. Οι μεταγραφές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του δίνουν όμως το πλεονέκτημα της εμπειρίας στο καταστροφικό παιχνίδι, ενώ για τον πρωθυπουργό το βέβαιο είναι ότι ο αγώνας που διεξάγει δεν θα έχει παράταση ή τρίτο ημίχρονο.
Όταν μπαίνεις στον αγώνα με γκολ από τ’ αποδυτήρια, δεν φτάνει μόνο ν’ αποκρούσεις το πέναλτι, αλλά ν’ ανατρέψεις το εις βάρος σου σκορ και ν’ αποφύγεις το αυτογκολ. Για να πάρεις το αποτέλεσμα, το γκολ είναι το ζητούμενο, κύριε πρωθυπουργέ, το γκολ…
Foto: http://kourkouti.yooblog.gr/files/2009/05/kourkouti-pao-pasok-papandreou.jpg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα