Σιγά την είδηση. Όταν το πτυχίο του Πανεπιστήμιου έχει καταντήσει σχεδόν μπακαλόχαρτο κι η ανεργία των νέων καλπάζει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε;
Αν κοντά σ’ αυτά βάλουμε και τη μανία μας ως κοινωνία για ν’ αποχτήσουν τα παιδιά μας όλο και περισσότερα «εφόδια», αλλά και τη στροφή των Α.Ε.Ι. της χώρας στην προσφορά ποικιλόμορφων μεταπτυχιακών σπουδών προς χάριν των εσόδων, δεν θέλει και πολύ να ολοκληρωθεί το παζλ του αυτονόητου.
Διόλου αυτονόητος όμως ο τρόπος που λειτουργεί μέχρι σήμερα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που εξουθενώνει μαθητές και οικογένειες σ’ έναν εκπαιδευτικό μαραθώνιο μέχρι τις εισαγωγικές, για να προσφέρει στους επιτυχόντες, εφόσον φτάσουν στο πτυχίο, τη δυνατότητα να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε κάποιο μεταπτυχιακό τμήμα...
Κι ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές το Σάββατο, την Κυριακή το πρωί ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επιβεβαίωνε, ότι «είμαστε στις τρεις πρώτες χώρες ως προς το ποσοστό των νέων που μπαίνουν στα τριτοβάθμια Ιδρύματα, αλλά είμαστε στην 118η θέση ως προς την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος», επισημαίνοντας ταυτόχρονα με ακρίβεια από το βήμα του Συνεδρίου των Δελφών, την παθογένεια του σημερινού ελληνικού πανεπιστήμιου, που ξεκινά από «το σκοταδισμό, την αδιαφάνεια και την αναχρονιστικότητα» και φθάνει στις «πελατειακές σχέσεις, τις συναλλαγές φοιτητικών παρατάξεων με καθηγητές για θέματα εξετάσεων και βαθμούς, καθώς και την εξάντληση της περιφερειακής ανάπτυξης στους φοιτητές-πελάτες των τοπικών μπαρ, στους ενοικιαστές δωματίων, άντε και σε κανένα καλό γαμπρό ή νύφη».
Από το ίδιο βήμα η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, ανήγγειλε την έναρξη της δημόσιας διαβούλευσης, που θα εξελιχθεί το επόμενο τρίμηνο, με τη φιλοδοξία να καταλήξει στη διατύπωση και θεσμοθέτηση ενός νέου μοντέλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Καίριες κι αποκαρδιωτικές οι επισημάνσεις, όμως δεν «κομίζουν γλαύκαν». Κοινό μυστικό από χρόνια τα προβλήματα και το τέλμα στο οποίο είχαν περιέλθει οι πανεπιστημιακές σπουδές. Τώρα, τρία χρόνια μετά την ψήφιση του πιο πρόσφατου νόμου-πλαίσιο από την τότε υπουργό της Νέας Δημοκρατίας Μαριέτα Γιαννάκου, το θέμα της οργάνωσης και λειτουργίας των Α.Ε.Ι. της χώρας μας επανέρχεται στο προσκήνιο από την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., περισσότερο ρηξικέλευθο και ριζοσπαστικό, αλλά και περισσότερο φιλόδοξο και μακρόπνοο.
Οι άξονες των προτάσεων και οι βασικές αλλαγές αποπνέουν με την πρώτη ματιά τη σχεδιαζόμενη ολική ανατροπή των μέχρι σήμερα δεδομένων, κρίσιμος όμως παράγοντας –όπως άλλωστε και σε κάθε μεταρρύθμιση– η εξεύρεση των αναγκαίων πόρων για την πραγματοποίησή της. Στην παρούσα συγκυρία, με τα οικονομικά δεδομένα των επόμενων χρόνων να κινούνται εναγωνίως γύρω από την κάλυψη του ελλείμματος και του συμμαζέματος των δημόσιων οικονομικών, λίγες πιθανότητες μένουν για μια γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό ενός εγχειρήματος τόσο απαιτητικού και πολυδάπανου.
Σε κάθε περίπτωση, το επόμενο διάστημα, στο πλαίσιο της διαβούλευσης, θα πρέπει να αποσαφηνιστούν οπωσδήποτε από την κυβέρνηση οι σχεδιασμοί που αφορούν κρίσιμα σημεία για την οργάνωση και λειτουργία των Α.Ε.Ι., όπως τα συμβούλια διοίκησης για τον στρατηγικό σχεδιασμό και τα οικονομικά, την οικονομική αυτοτέλεια σε συνδυασμό με την ευθύνη για τη μισθοδοσία, τον τρόπο σύνδεσης της αξιολόγησης με τη χρηματοδότηση και προπαντός τη σύνδεση της χρηματοδότησης με την ελεύθερη αγορά.
Άριστη η σκέψη της κυβέρνησης να «περάσει» ο Καλλικράτης στο πανεπιστήμιο, φτάνει να διασφαλίσει, ότι η εισαγωγή του αυτή στοχεύει με κάθε τρόπο, πέρα από την αποκατάσταση των υφιστάμενων προβλημάτων, και στην ενδυνάμωση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των σπουδών, αλλά και στη μεγιστοποίηση της κοινωνικής του προσφοράς και παρέμβασης.
Φωτο: http//www2.rizospastis.gr/story.do?id=3936302&textCriteriaClause=:
Αν κοντά σ’ αυτά βάλουμε και τη μανία μας ως κοινωνία για ν’ αποχτήσουν τα παιδιά μας όλο και περισσότερα «εφόδια», αλλά και τη στροφή των Α.Ε.Ι. της χώρας στην προσφορά ποικιλόμορφων μεταπτυχιακών σπουδών προς χάριν των εσόδων, δεν θέλει και πολύ να ολοκληρωθεί το παζλ του αυτονόητου.
Διόλου αυτονόητος όμως ο τρόπος που λειτουργεί μέχρι σήμερα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που εξουθενώνει μαθητές και οικογένειες σ’ έναν εκπαιδευτικό μαραθώνιο μέχρι τις εισαγωγικές, για να προσφέρει στους επιτυχόντες, εφόσον φτάσουν στο πτυχίο, τη δυνατότητα να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε κάποιο μεταπτυχιακό τμήμα...
Κι ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές το Σάββατο, την Κυριακή το πρωί ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επιβεβαίωνε, ότι «είμαστε στις τρεις πρώτες χώρες ως προς το ποσοστό των νέων που μπαίνουν στα τριτοβάθμια Ιδρύματα, αλλά είμαστε στην 118η θέση ως προς την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος», επισημαίνοντας ταυτόχρονα με ακρίβεια από το βήμα του Συνεδρίου των Δελφών, την παθογένεια του σημερινού ελληνικού πανεπιστήμιου, που ξεκινά από «το σκοταδισμό, την αδιαφάνεια και την αναχρονιστικότητα» και φθάνει στις «πελατειακές σχέσεις, τις συναλλαγές φοιτητικών παρατάξεων με καθηγητές για θέματα εξετάσεων και βαθμούς, καθώς και την εξάντληση της περιφερειακής ανάπτυξης στους φοιτητές-πελάτες των τοπικών μπαρ, στους ενοικιαστές δωματίων, άντε και σε κανένα καλό γαμπρό ή νύφη».
Από το ίδιο βήμα η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, ανήγγειλε την έναρξη της δημόσιας διαβούλευσης, που θα εξελιχθεί το επόμενο τρίμηνο, με τη φιλοδοξία να καταλήξει στη διατύπωση και θεσμοθέτηση ενός νέου μοντέλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Καίριες κι αποκαρδιωτικές οι επισημάνσεις, όμως δεν «κομίζουν γλαύκαν». Κοινό μυστικό από χρόνια τα προβλήματα και το τέλμα στο οποίο είχαν περιέλθει οι πανεπιστημιακές σπουδές. Τώρα, τρία χρόνια μετά την ψήφιση του πιο πρόσφατου νόμου-πλαίσιο από την τότε υπουργό της Νέας Δημοκρατίας Μαριέτα Γιαννάκου, το θέμα της οργάνωσης και λειτουργίας των Α.Ε.Ι. της χώρας μας επανέρχεται στο προσκήνιο από την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., περισσότερο ρηξικέλευθο και ριζοσπαστικό, αλλά και περισσότερο φιλόδοξο και μακρόπνοο.
Οι άξονες των προτάσεων και οι βασικές αλλαγές αποπνέουν με την πρώτη ματιά τη σχεδιαζόμενη ολική ανατροπή των μέχρι σήμερα δεδομένων, κρίσιμος όμως παράγοντας –όπως άλλωστε και σε κάθε μεταρρύθμιση– η εξεύρεση των αναγκαίων πόρων για την πραγματοποίησή της. Στην παρούσα συγκυρία, με τα οικονομικά δεδομένα των επόμενων χρόνων να κινούνται εναγωνίως γύρω από την κάλυψη του ελλείμματος και του συμμαζέματος των δημόσιων οικονομικών, λίγες πιθανότητες μένουν για μια γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό ενός εγχειρήματος τόσο απαιτητικού και πολυδάπανου.
Σε κάθε περίπτωση, το επόμενο διάστημα, στο πλαίσιο της διαβούλευσης, θα πρέπει να αποσαφηνιστούν οπωσδήποτε από την κυβέρνηση οι σχεδιασμοί που αφορούν κρίσιμα σημεία για την οργάνωση και λειτουργία των Α.Ε.Ι., όπως τα συμβούλια διοίκησης για τον στρατηγικό σχεδιασμό και τα οικονομικά, την οικονομική αυτοτέλεια σε συνδυασμό με την ευθύνη για τη μισθοδοσία, τον τρόπο σύνδεσης της αξιολόγησης με τη χρηματοδότηση και προπαντός τη σύνδεση της χρηματοδότησης με την ελεύθερη αγορά.
Άριστη η σκέψη της κυβέρνησης να «περάσει» ο Καλλικράτης στο πανεπιστήμιο, φτάνει να διασφαλίσει, ότι η εισαγωγή του αυτή στοχεύει με κάθε τρόπο, πέρα από την αποκατάσταση των υφιστάμενων προβλημάτων, και στην ενδυνάμωση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των σπουδών, αλλά και στη μεγιστοποίηση της κοινωνικής του προσφοράς και παρέμβασης.
Φωτο: http//www2.rizospastis.gr/story.do?id=3936302&textCriteriaClause=:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα