ΠΕΡΑΙΩΣΗ: Κρατάει χρόνια αυτή η -δύσωσμη- κολώνια

Χρειαζόταν άραγε να διατυπώσει το ΔΝΤ τον προβληματισμό του για την ανάγκη να παταχθεί η φοροδιαφυγή, ειδάλλως το όλο χρηματοδοτικό εγχείρημα της οικονομικής στήριξης της Ελλάδας, κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα; Ασφαλώς όχι, το χρόνιο πρόβλημα είναι πασίγνωστο και όχι μόνο στους παροικούντες στα πέριξ της πλατείας Συντάγματος Υπουργεία.

Δυστυχώς, παρά τις όποιες φιλόδοξες εξαγγελίες του οικονομικού επιτελείου, με την ακολουθούμενη δημοσιονομική πολιτική, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα η κυβέρνηση θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, εφόσον θα διαπιστώσει, ότι τα κρατικά ταμεία δεν περιέχουν τίποτε άλλο εκτός από τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων και τη δραματική περιστολή των δαπανών των δημοσίων υπηρεσιών.

Η περαίωση εξπρές για την τακτοποίηση φορολογικών εκκρεμοτήτων που χρονολογούνται από το 2000, στην οποία αναγκάζεται να καταφύγει το οικονομικό επιτελείο, αποδεικνύει όχι μόνο του προβληματισμού το βάσιμο, αλλά και τη διαχρονικότητα και την έκταση που έχει το φαινόμενο της φοροδιαφυγής στη χώρα μας.

Με την περαίωση, όχι μόνο επιβεβαιώνεται η σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος κρατική αδυναμία και ανικανότητα να εφαρμοστεί για όλους η φορολογική νομοθεσία, αλλά, κατά κύριο λόγο, κλείνεται το μάτι σε όλους τους επίδοξους μπαταχτσήδες και φοροφυγάδες, ότι μπορούν να εξακολουθήσουν την ταχτική τους –επικαλούμενοι μάλιστα με θρασύτητα και κάποιοι απ’ αυτούς τη «διεθνή οικονομική συγκυρία»– ευελπιστώντας σε μια μελλοντική ευνοϊκή για τα συμφέροντά τους λύση.

Ποιους αφορά στις μέρες μας η φορολογική νομοθεσία, η οποία μάλιστα αλλάζει –τι παγκόσμια πρωτοτυπία– κάθε χρόνο; Κατά κανόνα μόνο τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους ή στην καλύτερη περίπτωση και κάποιους συνεπείς φορολογούμενους. Όλοι οι άλλοι; Είναι εκείνοι που θα περιμένουν να πληρώσουν «το κάτι τις τους» –στην καλύτερη για το κράτος περίπτωση– με την επόμενη περαίωση.

Όσο κοινωνικά δίκαιος κι αν είναι ένας φορολογικός νόμος, όταν θεσπίζεται για να εφαρμοστεί από έναν κρατικό φοροεισπρακτικό μηχανισμό αναποτελεσματικό και διαβρωμένο, σε μια κοινωνία που έχει εθιστεί στη φοροδιαφυγή και στο «μαύρο χρήμα», είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα αποτύχει να αποδώσει σαν εργαλείο αποτελεσματικής δημοσιονομικής πολιτικής και ανάπτυξης.

Η αιτία του κακού είναι ακριβώς εκεί, εκεί πρέπει να μπει η –περιβόητη πλέον– κόκκινη γραμμή κι από ‘κει να ξεκινήσει ο Καλλικράτης για την αναδιοργάνωση των κρατικών υπηρεσιών, από τη ριζική αναδιοργάνωση του Υπουργείου Οικονομικών, αρχής γενομένης από το –αγκυλωμένο στις πρακτικές του περασμένου αιώνα– Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και φτάνοντας μέχρι την τελευταία ΔΟΥ.

Τι να κάνει ένα ΣΔΟΕ, που τελικά κοντεύει να γίνει η θεαματικότερη «ατραξιόν» των βραδινών δελτίων ειδήσεων με τις διαδοχικές αποκαλύψεις κραυγαλέων περιπτώσεων φοροδιαφυγής, πότε ηχηρών ονομάτων της εγχώριας show biz, πότε διάσημων ποδοσφαιριστών και πότε ευυπόληπτων επιχειρηματιών; Μέχρι αυτές οι περιπτώσεις να –και αν– αποδώσουν ένα (αριθμητικά 1) ευρώ στον κρατικό κορβανά, θα έχουν περάσει κατ’ ανάγκη όχι ένα, αλλά δέκα (αριθμητικά 10) πακέτα στήριξης και μνημόνια.

Προς το παρόν, αν το Υπουργείο Οικονομικών θέλει να δει βελτίωση «στο σκέλος των εσόδων του προϋπολογισμού» –κατά την κρατούσα ορολογία– και η κυβέρνηση να μην αναγκαστεί λίαν συντόμως να καταφύγει εκ νέου στην εύκολη λύση των έκτακτων μέτρων, που θα πλήξουν για άλλη μια φορά αδιακρίτως και προπαντός δυσβάσταχτα –αν όχι καταλυτικά– τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, να τεθούν σε ισχύ έκτακτες διαδικασίες εξπρές για την απαίτηση είσπραξης από το κράτος όλων των οφειλών από ιδιώτες και επιχειρήσεις, έστω και με την εκχώρηση του δικαιώματος είσπραξης από φορείς εκτός των μέχρι σήμερα αποδεδειγμένα αποτυχημένων εφοριών.