Μπροστά στο νέο χρόνο.

Είναι μια όμορφη ώρα της μέρας αυτή. Βλέπω έξω απ’ το τζάμι τις φυλλωσιές να υποχωρούν με χάρη στο ελαφρό βοριαδάκι του απομεσήμερου, αλλά αισθάνομαι όλη τη γλυκιά θαλπωρή που δημιουργεί μέσα στην κάμαρα ο ήλιος που γέρνει προς τη δύση. Χειμώνας, Δεκέμβρης του 2015, είκοσι, μια ανάσα πριν το τέλος του χρόνου.

Δεν μελαγχολώ αυτή την ώρα, αν και υπάρχουν μύριες όσες αιτίες απ’ τις καταστάσεις, τα γεγονότα, τους ανθρώπους. Δεν μελαγχολώ, γιατί αυτή η ώρα μου ‘χει χαρίσει διαχρονικά μαζί με μύριες άλλες όμοιες ή παραπλήσιες, πλούσιες στιγμές ομορφιάς –σαν τη σημερινή καλή ώρα– γαλήνης, περίσκεψης, περισυλλογής, μα και δημιουργίας, έκφρασης, ζωής.

Είναι η ώρα που έχω συναντηθεί κι έχω βρεθεί ολομόναχος πολλές φορές μ’ ό,τι πιο τρυφερό, ταπεινό κι ανθρώπινο μπορεί να κρύβεται επιμελώς όλες τις άλλες ώρες και μέρες πίσω απ’ τη φροντίδα της καθημερινότητας ή την ταχύτητα της ζωής. Είναι η ώρα που η σιωπή μπορεί να σχηματίζει λέξεις και το συναίσθημα χαμόγελο, θλίψη, ντροπή, ευγνωμοσύνη ή συγγνώμη.

Μην το νομίσεις εγωιστικό, γιατί εσένα έχω τούτη την ώρα στο μυαλό μου. Εσένα κι εσένα, ναι, κι εσένα. Εσένα που χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι πολύτιμο, μοναδικό ανιδιοτελώς μου χάρισες, εσένα που έγινες τόσο αυθόρμητα η αφορμή γι’ αυτό μου το χαμόγελο, εσένα που όσα κι αν σου πω συγγνώμη δε φτάνουν για να γιάνουν την πληγή σου.

Εσάς, που όλα τα ευχαριστώ μου κι οι συγγνώμες μου, όλες μου οι σκέψεις και τα όνειρα, όλα τα θέλω και τα πρέπει μου, όλη μου τη ζωή γεμίζετε και το μυαλό μου συνταράζετε και τη καρδιά μου συναρπάζετε. Εσάς, αυτή την ώρα που δύει ο ήλιος, μα δε χάνεται, γιατί άλλους τόπους και ανθρώπους τραβά για να φωτίσει, εσάς, αυτή την ώρα αυτής της μέρας, τώρα, πριν κι αυτός ο χρόνος φύγει οριστικά, γιατί αυτό είναι το μόνο σίγουρο, πως η στιγμή αυτή δεν θα ξαναγυρίσει, προτού, λοιπόν, γίνει κι η επόμενη στιγμή ανάμνηση, θέλω να πω πως φέρνω εδώ μπροστά μου, μέσα στην κάμαρα –που ‘χει για τα καλά πια σκοτεινιάσει– κι όλοι μαζί τ’ άλλο σκοτάδι τολμώ και σας καλώ, παρακαλώ, ν’ αντιπαλέψουμε, αυτό που τις καρδιές έχει παγώσει και τις ζωές μας παραδίδει στο αδιέξοδο.

Σαν άλλα παιδιά άλλων καιρών, σαν τα παιδιά μας, να κάνουμε όλοι δυνατά τ’ αδύνατα και στην πυρά να μην τον παραδώσουμε το χρόνο φεύγοντας, αλλά στη φάτνη αυτού που έρχεται σεμνά να σκύψουμε, στην αγκαλιά ο ένας του άλλου αν το μπορέσουμε, μπροστά, μπροστά μας να κοιτάξουμε –ίσως ψηλά ακόμα καλύτερα θα είναι– κι αυτά που μας ενώνουν ο ένας στον άλλο να χαρίσουμε.

Καλές γιορτές!