Με τον Κυριάκο, λοιπόν;

Μαζί με τον Κυριάκο, λοιπόν. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι των μέσων και των δικτύων ξεφύσηξαν μ’ ανακούφιση την Κυριακή το βράδυ, εφόσον ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέτρεψε –λέει– όλα τα προγνωστικά και τις προβλέψεις κι αφήνοντας πίσω του το Βαγγέλη Μεϊμαράκη, αναδείχτηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.

Το «νέο» πρόσωπο στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, ο «νέος» ηγέτης είναι πλέον παρών, έτοιμος, κατά τα λεγόμενα και τα συμφραζόμενα, να ζωστεί τ’ άρματα της ανόρθωσης και της μεταρρύθμισης του κράτους και ν’ αποτελέσει το αξιόπιστο «αντίπαλο δέος» στον έτερο «νέο» ηγέτη της εποχής, τον Αλέξη,  προκειμένου ν’ ανατραπούν οι ορδές του λαϊκισμού της «αριστεράς» του.

Ούτε κάποιο μαγικό ραβδάκι να είχε ακουμπήσει τις πολιτικές εξελίξεις, τόσο απότομη μεταστροφή της πολιτικής ατμόσφαιρας θα είχε συμβεί στα πάνελ και τα δελτία. Ούτε κάποιο μαγικό κουμπί να ‘χαν πατήσει την Κυριακή πίσω απ’ το παραβάν ή πάνω στην κομματική κάλπη οι χιλιάδες συμπολίτες μας, που έσπευσαν να υπερψηφίσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και να τον καταστήσουν αυτομάτως τον «Κυριάκο» μας.

Συμπαθάτε με, αλλά ούτε την αισιοδοξία για το μέλλον του τόπου, που από την εκλογή αυτή εκφράζεται από παραποτάμιους, εαρινούς κι άλλες προσωπικότητες του προοδευτικού χώρου θα συμμεριστώ –όσους αστερίσκους έστω κι αν βάζουν, ούτε την ελπίδα, που διατυπώνεται από έγκυρα χείλη –όσες επιφυλάξεις κι αν διατείνονται ότι διατηρούν, ότι επιτέλους ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και του κομματισμού.

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει ασφαλώς τη σημασία της, αλλά δεν έχει τις διαστάσεις που επιχειρείται να της αποδοθούν. Δεν είναι αμελητέα τα πολιτικά του πεπραγμένα, ούτε η μέχρι σήμερα πολιτική του διαδρομή είναι δυνατόν να εξωραΐζεται στο όνομα της πλήρους αναξιοπιστίας του όντως δοκιμασμένου και απαξιωμένου «παλαιού» πολιτικού προσωπικού.

Το πολιτικό πρόβλημα της αντιπολίτευσης σήμερα –και γιατί όχι και της κυβέρνησης– δεν είναι αποκλειστικά πρόβλημα προσώπων. Τολμώ να πω, ότι τα πρόσωπα δεν θα έπρεπε να είναι κάν το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει ότι υπάρχουν σταθεροί, ισχυροί και αξιοσέβαστοι πολιτικοί θεσμοί, υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες οργάνωσης και λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων, υπάρχει διάχυτη κουλτούρα συμμετοχής και δράσης της κοινωνίας των πολιτών στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.

Όταν, λοιπόν, οι ελλείψεις στο πολιτικό σύστημα της χώρας είναι τόσο μεγάλες, τα πρόσωπα έρχονται σε πρώτο πλάνο ή –μάλλον– στο πλάνο που τα τοποθετούν άλλοι θεσμοί κι άτυπες εξουσίες. Τα πρόσωπα διαδραματίζουν το ρόλο που τους επιφυλάσσουν τα εκάστοτε συμφέροντα κι οι ισχυροί κάθε εποχής. Εκείνοι, δηλαδή, που κάθε φορά έχουν τον τρόπο και τα μέσα να κινούν τα νήματα, να ποδηγετούν τις εξελίξεις, να επηρεάζουν την κοινή γνώμη και να επιβάλλουν τελικά «λύσεις» που ανακουφίζουν μεν το λαϊκό αίσθημα, αλλά επί της ουσίας διαιωνίζουν τα άλυτα και πολύπλοκα προβλήματα της χώρας.

Τι να κάνουμε; Θα πει κάποιος. Επειδή έχουμε πρόβλημα θεσμών θα κάτσουμε να κλαίμε τη μοίρα μας, αφήνοντας τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του να ισοπεδώνουν τα πάντα;

‘Οσο εύλογος και λογικός αν ακούγεται αυτός ο προβληματισμός, δε σημαίνει, ότι στην αγωνία για ν’ απαλλαγεί η χώρα από μια κυβέρνηση, που όντως πορεύεται δίχως σχέδιο και όραμα στα χνάρια των πλέον σκληρών και στενών κομματικών γραμμών που έχει γνωρίσει ο κρατικός μηχανισμός κι ο τόπος, δίνουμε άλλοθι και ανοχή σε οποιοδήποτε σχήμα, παραβλέποντας κι αδιαφορώντας για το πολιτικό του στίγμα και τον ιδεολογικό του προσανατολισμό.

Είναι τόσο εύκολο, αναρωτιέμαι κι εγώ με τη σειρά μου, με την εκλογή ενός προσώπου αντί κάποιου άλλου στην ηγεσία της συντηρητικής παράταξης της χώρας, να επενδύονται τόσα πολλά από δυνάμεις, προσωπικότητες και πρόσωπα που κάθε άλλο –κατά δήλωσή τους πάντα– έχουν ιδεολογική ή πολιτική συγγένεια με τη «δεξιά» και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει για τα ιστορικά δεδομένα και τα πολιτικά πεπραγμένα στη χώρα;

Είναι μια εύκολη λύση ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Για όλους αυτούς τους φιλελεύθερους «προοδευτικούς», που σπεύδουν από την Κυριακή το βράδυ να επενδύσουν στο πρόσωπό του, ο «Κυριάκος» είναι το εύκολο άλλοθι για μη χρειαστεί –για άλλη μια φορά– να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Είναι η ανέξοδη διέξοδος από το πολιτικό τους αδιέξοδο και την αδυναμία να ξεφύγουν από τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις και τα κομματικά τους –ο Θεός να το κάνει– στεγανά.

Είναι η χρυσή ευκαιρία για να αποφύγουν τις όποιες συζητήσεις, ζυμώσεις ή έστω προβληματισμούς, για τη δημιουργία ενός πολιτικού σχηματισμού με σημείο αναφοράς τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, σ’ ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος, που με δικαιοσύνη και ισότητα επενδύει στο παρόν, με μετριοπάθεια και σοβαρότητα κλίνει το γόνυ στο παρελθόν και με υπευθυνότητα και όραμα έχει στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον. 

Αυτόματα αίρεται το ενδεχόμενο για συμμετοχή στις διεργασίες της συλλογικής προσπάθειας υπέρβασης της σημερινής «αριστερής» κυβέρνησης, με τον σχηματισμό ενός πραγματικά δυνατού αξιόπιστου δημοκρατικού και με προοδευτικό πρόσημο κεντρογενούς πολιτικού χώρου. Μένουν μετέωρες οι όποιες –ισχνές μεν, αλλά παρούσες– προοπτικές, δυνατότητες, ελπίδες, για την ανασυγκρότηση του πολιτικού τοπίου, για την αναθέρμανση των πολιτικών διαδικασιών, για την αφύπνιση και ενεργοποίηση των πολιτών και κυρίως των νέων.

Με τον «Κυριάκο» αρχίζει να οικοδομείται ο νέος δικομματισμός. Η σχηματοποίησή του, η δημιουργία του δίπολου «ΣΥΡΙΖΑ» Vs Νέας Δημοκρατίας ή –επί το θεαματικότερο– «Αλέξης εναντίον Κυριάκου», θα δώσει τη δυνατότητα σε όσους σήμερα «φυτοζωούν» πολιτικά στο 3, 4 ή 5 τα εκατό, είτε να διαλέξουν στρατόπεδο εκ του ασφαλούς, είτε να μείνουν στο περιθώριο των εξελίξεων προσκολλημένοι αυτάρεσκα στην ηγετική καρέκλα τους.

Αν αυτό είναι, τελικά, το ζητούμενο, οι όψιμοι αγιογράφοι του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι το έργο τους. Ούτως ή άλλως κι αυτός –όταν έρθει η ώρα– «καμμένη γη» θα παραλάβει και θα ‘χει δίκιο, αφού μέχρι τότε κι η κυβέρνηση θα συνεχίζει ανενόχλητη το δικό της.

Photo: Youtube