Σκηνές απ' το παρελθόν.

Σκηνές απ' το παρελθόν. Πίσω στο ’11 και στις σκηνές στην πλατεία Συντάγματος. Η επανάληψη του νοσηρού χτες πανταχού παρούσα σε κάθε μας βήμα, σε κάθε λέξη σε κάθε σκέψη.

Τι να πει κανείς; Τι μένει να ειπωθεί που δεν ειπώθηκε όλα αυτά τα χρόνια; Τα λόγια συναγωνίζονται και μάλλον ξεπερνούν σε ποσότητα τον πόνο, την απογοήτευση και τη θλίψη. Απ’ την άλλη, όμως πόσα πρέπει να γίνουν που δεν έγιναν όλα αυτά τα χρόνια;

Τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Το μόνο που αλλάζει πλέον μέρα με τη μέρα είναι η ζωή η ίδια, η ζωή μας που χειροτερεύει και πάει, γίνεται ολοένα και πιο ανασφαλής, ολοένα και πιο δύσκολη, ολοένα και πιο ανυπόφορη. Κάθε μέρα και μια καινούργια δυσάρεστη είδηση, μια νέα επώδυνη αλλαγή, ένα επιπλέον δυσβάσταχτο μέτρο, κάποια παραπάνω «θυσία» στο βωμό της κρίσης.

Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος πλέον για το τι του ξημερώνει. Οι υπολογισμοί της κυβέρνησης ξεκινούν –σύμφωνα με το μνημόνιο που έχει υπογράψει– από το πόσα χρειάζεται στο ταμείο για να είναι ισοσκελισμένος ο προϋπολογισμός, επειδή όμως κανένα συγκεκριμένο οικονομικό σχέδιο δεν έχει καταστρωθεί γι’ αυτό, πηγαίνει από καθυστέρηση σε καθυστέρηση κι από αξιολόγηση σ’ αξιολόγηση, με αποτέλεσμα όλο να μεγαλώνει ο λογαριασμός κι όλο τα χρωστούμενα ν’ αυξάνονται κι οι αναγκαίες περικοπές να πολλαπλασιάζονται.

Ο λογαριασμός δεν βγαίνει κι οι περικοπές που απαιτούνται είναι όντως δυσβάσταχτες για την κοινωνία, αφού η λιτότητα κι η κρίση διανύει ήδη τον έκτο χρόνο. Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις και στιβαρή διακυβέρνηση, προκειμένου να εφαρμοστεί μια κοινωνικά δίκαιη οικονομική πολιτική, ώστε η αναγκαία κι αναπόφευκτη προσαρμογή να κινηθεί κατά το δυνατόν με ταχύτητα κι ευελιξία επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα την απαραίτητη κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Ο τετραγωνισμός του κύκλου δεν έχει επινοηθεί, ούτε πρόκειται, αλλά και δεν απαιτείται, να επινοηθεί απ’ αυτήν την κυβέρνηση. Η εφαρμογή του μνημονίου δεν χρειάζεται τόσο ευρηματικές επινοήσεις –σαν τα μικρόφωνα στους τουρίστες λόγου χάρη– απαιτεί όμως λογική, συνεργασία, αποφασιστικότητα και πολιτική βούληση. Απαλλαγή από το σύνδρομο του κρατισμού, της πελατείας και του ρουσφετιού είναι τα προαπαιτούμενα. Από ‘κει και πέρα ισονομία, διαφάνεια, έλεγχος και λογοδοσία, τελεία.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα της χώρας. Κάποιοι δεν έχουν καμιά διάθεση να κουνηθούν ρούπι από την για δεκαετίες πεπατημένη της διακυβέρνησης της χώρας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, από τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα της, φαίνεται ότι δεν έχει ίχνος βούλησης να ξεφύγει και ν’ ανατρέψει τις μεθόδους διακυβέρνησης που ακολουθούσαν για δεκαετίες ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, τους αντιγράφει κατά γράμμα. Εξού κι οι διαπληκτισμοί για τους μετακλητούς κι οι φωνασκίες για τους διορισμούς ή οι κορώνες περί «ηθικού πλεονεκτήματος».

[Η μεταρρύθμιση με τόση σπουδή στα ραδιοτηλεοπτικά, μόνον τις επικοινωνιακές ανάγκες –δεν γράφω προπαγάνδα– της κυβέρνησης εξυπηρετούν κι όχι την ανάγκη για εκλογίκευση του όντως προβληματικού ραδιοτηλεοπτικού τοπίου. Η κραγαλαία κομματικοποίηση της ΕΡΤ κι η επαναλειτουργία τόσων κρατικών καναλιών για να προβάλλονται επαναλήψεις εκπομπών του περασμένου αιώνα ή να λανσάρονται οι δημοσιογράφοι και τα πρωτοσέλιδα της κομματικής Αυγής –εντάξει το Χωνί ή τον Στο Κόκκινο δεν τ’ αναφέρω– αποτελούν πλέον την κρατική τηλεοπτική πραγματικότητα].

Ταυτόχρονα, όμως, δεν υπάρχει ούτε ψήγμα ιδέας για το πώς θα πρέπει να συνδυαστεί η ισόρροπη ανάπτυξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, ώστε να ξεκολλήσει η χώρα από τη στασιμότητα και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξή της. Όλα συναρτώνται και στηρίζονται στο κράτος και τις γραφειοκρατικές κι αντιπαραγωγικές υποδομές, δράσεις και λειτουργίες του. Ο «άγνωστος» ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, κατά την κυβερνητική ιδεοληψία, δεν είναι μόνο επιβλαβής και παρασιτικός, αλλά κι επικίνδυνος. Αυτό κάνει το πρόβλημα διακυβέρνησης ακόμα πιο δύσκολο, το κάνει άλυτο.

Αυτό το αδιέξοδο βιώνουμε. Την αδυναμία, απ’ τη μια,  να ξεφύγει η κυβέρνηση από τον εναγκαλισμό και την κομματική εκμετάλλευση του κράτους και την άγνοια, απ’ την άλλη, των δυνατοτήτων που παρέχει η σχεδιασμένη κι ανεμπόδιστη –στο πλαίσιο των υφιστάμενων κανόνων–  ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Αυτή την ανασφάλεια ζούμε καθημερινά. Την ταλάντωση μεταξύ της λογικής, απ’ τη μια, που υπαγορεύει την ειλικρινή συνεννόηση και συνεργασία των πολικών δυνάμεων πάνω σ’ ένα σαφές και ρεαλιστικό κυβερνητικό μακροπρόθεσμο σχέδιο και τις σπασμωδικές κινήσεις εντυπωσιασμού και φτηνής προπαγάνδας για λόγους σκοπιμότητας και ψηφοθηρίας, απ’ την άλλη.

Αυτή η Σισύφεια πολύχρονη προσπάθεια της κοινωνίας μόνο την πλήρη διάλυση και την κατάρρευσή της, τελικά, προϊονίζει. Η κυβέρνηση οφείλει ν’ αναλογιστεί σοβαρά σε τι καιρούς διαχειρίζεται την τύχη της χώρας και ν’ αναλάβει με τόλμη και θάρρος τις αναγκαίες συναινετικές πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση του απαξιωμένου κι αναξιόπιστου πολιτικού κλίματος και την εκτόνωση με συγκεκριμένες αποφάσεις της διάχυτης κοινωνικής δυσπιστίας κι απογοήτευσης.

Αν διστάσει, αδρανήσει ή αδιαφορήσει εξακολουθώντας τη λάθος μέχρι σήμερα πεπατημένη του κομματικού κατεστημένου, η πραγματικότητα κι οι λύσεις που εκ των πραγμάτων θα επιβληθούν, πολύ φοβάμαι, θα ‘ναι πολύ πιο οδυνηρά κι απ’ τα πιο δυσβάσταχτα κι επώδυνα μέτρα, που σήμερα –κι επί σειρά ετών– αποφεύγουμε, όχι μόνο να παραδεχτούμε και ν’ αποφασίσουμε, αλλά και να σκεφτούμε καν.

Τότε, οι σκηνές στις πλατείες δεν θα’ ναι φτηνές τηλεοπτικές εικόνες από ένα μακρινό παρελθόν, αλλά πανάκριβα βιώματα του τραγικού παρόντος.


Photo: davidanthonyfineart.com