Πέντε [ακόμα] χρόνια φαγούρα.

Τέσσερις μήνες να το σκεφτούμε ή μάλλον να το ξανασκεφτούμε έχουμε. Έτσι καταλαβαίνω αυτήν την «παράταση». Προθεσμία για να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα, για να το «χωνέψουμε», για να συμφωνήσουμε και να οργανωθούμε. Μήπως, λέω εγώ. Μήπως και κάποια στιγμή κατορθώσουμε, αφού πέντε χρόνια τώρα έχουμε δοκιμάσει σχεδόν όλους τους πιθανούς κυβερνητικούς σχηματισμούς κι έχουμε επινοήσει εκατοντάδες πολιτικάντικους ελιγμούς και διαπραγματευτικές υπεκφυγές, κατορθώσουμε, λοιπόν, να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για τρεις – τέσσερις αυτονόητες για τις δυτικές δημοκρατίες προϋποθέσεις κι άλλες πέντε – έξι απαραίτητες για τη λειτουργία του κράτους αλλαγές.

Θέλω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, αλλά δεν τρέφω αυταπάτες. Διαισθάνομαι ότι πάνω σε μισές αλήθειες κι ολοστρόγγυλα ψέματα έχει δημιουργηθεί το προηγούμενο διάστημα ένα τεράστιο κοινωνικό ρήγμα, που όχι μόνο οι τέσσερις μήνες δεν αρκούν για να το γεφυρώσουν, αλλά ούτε τέσσερις ζωές. Από τη στιγμή μάλιστα που οι επικοινωνιακές ανάγκες της κυβέρνησης επιβάλουν να εξακολουθήσει η τακτική του «άσπρο – μαύρο», «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», περιοριζόμενες στη φιλάρεσκη μετονομασία όρων και διαδικασιών, η ελπίδα για ομόθυμη απεμπλοκή της κοινωνίας από το αποπροσανατολιστικό ψευτοδίλημμα τρεμοσβήνει προτού καν σχηματοποιηθεί.

Η τροφοδότηση αυτού του μύθου με ολόφρεσκα επεισόδια, με νέες εικασίες, με καινούργιους ήρωες κι αμετανόητους «εχθρούς», προοιωνίζει ένα φινάλε σε τέσσερις μήνες δομημένο πάνω σ’ ένα κρεσέντο αντιευρωπαϊκής ρητορείας, ένα σπαραγμό για τον «σφαγιασμό» της χώρας, ένα άσβεστο κι αβυσσαλέο μίσος για τους «προδότες» προκατόχους και τους «πουλημένους» συνοδοιπόρους τους. Η ανάγκη σωτηρίας πρώτα και κύρια της εικόνας, του επικοινωνιακού ίματζ, απειλεί να σαρώσει με πάταγο και οιμωγή τα τελευταία ψήγματα κοινωνικής προσμονής και να διασκορπίσει τα έσχατα ίχνη πολιτικής αξιοπιστίας.

Από ‘κει και πέρα, Κύριος οίδε πώς θα αποκληθούν οι εποχές κι οι περίοδοι. Μπορεί κι οι μήνες ν’ αλλάξουν την παραδοσιακή τους ονοματολογία. Η ζωή η ίδια μπορεί ν’ αλλάξει ρώτα, να γίνει πιο εσωστρεφής και σιωπηλή, πιο απόμακρη. Μπορεί και τα τουίτερ και τα φέισμπουκ όλα τα λεξικά να σκίσουν μ’ ένα στάτους. Οι δείκτες μόνο θα εξακολουθήσουν να υφίστανται κι οι ποσοτικοί οι στόχοι του νέου μεσοπρόθεσμου. Αυτοί θα ορίσουν και το ύψος των αναγκών του προϋπολογισμού [προς Θεού, όχι των «νέων μέτρων»]. Μετά την έλλειψη πολύτιμων εσόδων του πρώτου εξαμήνου μόνο το προβλεπόμενο πλεόνασμα αντικειμενικά θα περιοριστεί. Το πώς η υστέρηση αυτή και η φετινή «χασούρα», δεν θα προκαλέσει περαιτέρω απαίτηση των «θεσμών» για πρόσθετη αύξηση των εσόδων και για τα επόμενα χρόνια, ο προϋπολογισμός του 2016 μένει να δείξει. Από ‘κει και πέρα, μικρή θα έχει σημασία πια, ποιου υπουργού των οικονομικών το ι-μέιλ ήταν πιο σύντομο, πιο περιεκτικό, πιο όμορφο. Το νέο «ντιλ» με τους εταίρους το μέλλον της χώρας για τα επόμενα τα χρόνια θα ορίζει.

Μην θεωρείς δυσοίωνη και καταστροφική αυτή μου την προσέγγιση. Κάθε άλλο. Τις εξελίξεις τις τοποθετεί εντός των δεδομένων που –ευτυχώς μέχρι στιγμής– υπάρχουν κι εντός πλαισίου Ευρωπαϊκών θεσμών, εντός ευρώ. Το μονόδρομο της παραμονής της χώρας στο ευρώ σκιαγραφεί. Τη μία και μοναδική πορεία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που σημαίνει ποσοτικοί στόχοι, ισοσκελισμένοι –για να μην πω πλεονασματικοί– προϋπολογισμοί, ελεύθερη οικονομία. Δεν φταίνε οι προβλέψεις, ούτε καν οι «θεσμοί», που τώρα ανακαλύπτουν ορισμένοι, ότι στην εποχή μας πιο περίπλοκα, αλλά κι από πάντα, τα δημοκρατικά κράτη οργανώνονται με βάση κανόνες και αρχές, που είναι εν πολλοίς κοινές και δεσμεύουν όσους συμμετέχουν οικειοθελώς σε ενώσεις.

Ο άλλος δρόμος, με τα πακέτα τα χιλιάρικα και τα «σκυλιά που τα τραβούν με τα λουκάνικα», η άλλη εκδοχή, που αναβίωσε και τρέφεται απ’ την ακραία μισαλλοδοξία της κρίσης, μόνο σαν εφιάλτης μπορεί να με στοιχειώνει. Αυτές οι εύκολες και πληθωριστικές φαντασιώσεις για μιαν Ελλάδα που με αυτάρκη περηφάνια πορεύεται στο δρόμο του εθνικού της απωθημένου, δεν είναι δρόμος, αλλά χίμαιρα, καταστροφή κι οπισθοδρόμηση. Δεν είναι δρόμος αξιοπρέπειας και κύρους, αλλά θα είναι η μεγαλύτερη και πιο επώδυνη για το λαό μας ήττα, πολιτική, κοινωνική, ηθική. Αυτή την εθνική ταπείνωση πρώτοι εμείς πρέπει με κάθε τρόπο ν’ αποτρέψουμε κι όχι παθητικά –μοιραία– να την αποφεύγουμε πάνω σε ξένα δεκανίκια στηριγμένοι. Έτσι νομίζω.

Έχουμε δρόμο μπροστά μας, τα πέντε χρόνια φαντάζουν πολλά, αλλά δεν είναι. Δεν είναι, γιατί με τα καμώματα και τις τσιριμόνιες μας, με τη δυσανεξία στις αλλαγές και τη διχόνοια στις πολιτικές, λιγότερα απ’ όσα θα μπορούσαμε οφέλη μας προσέφεραν στην αναζήτηση της εξόδου απ’ την κρίση. Λιγότερο απέδωσαν θυσίες και προσπάθειες. Αυτός ο δρόμος είναι κοινός, δίχως κατ’ ανάγκη να μας βρίσκει κι όλους σύμφωνους. Τώρα έχουμε μπροστά μας μια ακόμα –τελευταία;– ευκαιρία. Μπορούμε να τον κάνουμε πιο σύντομο –πιο εύκολο, αυτή την ώρα, με δυσκολία θα τον χαρακτήριζα– αν εργαστούμε ομαδικά, φιλότιμα, με αξιοπρέπεια κι υπομονή, πάνω στις κατευθύνσεις και στην πορεία που με τους «θεσμούς» στο τέλος του τετράμηνου θα 'χει συμφωνηθεί. Πάνω στο νέο «ντιλ». 

Αυτό το «ντιλ» πρώτα μεταξύ μας θα πρέπει να το βρούμε. Πέντε χρόνια αποτυγχάνουμε. Μέσα σε τέσσερις μήνες άραγε προλαβαίνουμε; [Μην περιμένεις να στο πει το δημοψήφισμα].

Photo: news 247