ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ 'Η ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ;

Όταν η σοβαρότητα κι η αξιοπιστία πέφτουν στο ναδίρ, πώς μπορεί ο πολιτικός λόγος να κρατηθεί σε ευπρεπές επίπεδο και η προεκλογική αντιπαράθεση στο ύψος του –πάλαι ποτέ– «πολιτικού πολιτισμού»;
Δεν υπάρχει πιο ανόητο και γελοίο θέαμα από το ν’ ακούς τον –με το γνωστό ύφος– κυβερνητικό εκπρόσωπο, να «επιχειρηματολογεί» λαϊκίζοντας για το «πρωτοφανές ολίσθημα» του Γιώργου Παπανδρέου, αξιώνοντας μάλιστα τη δημόσια συγγνώμη του προς τους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων.
Αξία του έδωσαν από το ΠΑΣΟΚ που του απάντησαν.
Την περιφρόνηση και την αδιαφορία μας αξίζει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, η –κατά γενική ομολογία– πιο ανίκανη κι αναποτελεσματική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Να μείνει, αυτή κι οι παπαγάλοι της, να παπαγαλίζουν κάθιδροι τα ίδια και τα ίδια από στάδιο σε στάδιο προσθέτοντας κι άλλα επεισόδια στο κακόγουστο και βαρετό σήριαλ: «Ο καταλληλότερος στη μοναχική πορεία του προς τις Ευρωεκλογές».
Την περιφρόνηση και την αδιαφορία μας αξίζει, όταν φωτογραφίζεται ή εγκαινιάζει έργα που σχεδιάστηκαν και ξεκίνησαν πέντε και δέκα χρόνια πριν. Όταν –με κλειστή πάντα τη Βουλή– αισθάνεται ασφαλής να μιλά για διαφάνεια και αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Όταν αυτοσαρκάζεται για το πόσο απέδωσαν οι πολιτικές για την ποιότητα και τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας. Όταν καμώνεται, πως αντιμετώπισε επιτυχώς την οικονομική κρίση μοιράζοντας πολυτελή αυτοκίνητα. Όταν αναζητά εναγωνίως δεκανίκι από τον συχωρεμένο Κωνσταντίνο Καραμανλή, που μόνο το λείψανό του σε λαϊκό προσκύνημα δεν έχει βγάλει.
Αυτή την κυβέρνηση, της περιφρόνησης και της γελοιοποίησης των θεσμών, της περιθωριοποίησης και της καταρράκωσης της πολιτικής, της ανυπαρξίας και της αδιαφορίας, της κρίσης και των ελλειμμάτων, της ανεργίας και των stage, πρέπει να τη θυμηθούμε ξανά στις 7 του Ιούνη.
Τότε, μπροστά από την κάλπη των Ευρωεκλογών πρέπει να θυμηθούμε όλα αυτά για τα οποία αυτές τις μέρες σκοπίμως ξεχνά –ο κατά τα λοιπά λαλίστατος κύριος πρωθυπουργός– να μας μιλήσει. Για τη νέα σκληρή λιτότητα που προετοιμάζεται πυρετωδώς για να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες του κρατικού προϋπολογισμού. Για τους νέους φόρους στα ακίνητα, στα αυτοκίνητα, στα εισοδήματα. Για την περαιτέρω επιδείνωση του βιοτικού μας επιπέδου, για την εκμηδένιση των πιστώσεων για την υγεία, την παιδεία, το περιβάλλον. Για όλα όσα έγιναν ή δεν έγιναν αυτά τα χρόνια και μας οδήγησαν ως κοινωνία και ως πολίτες σ’ αυτή την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κρίση, που δεν είναι μόνο οικονομική η θεσμική, αλλά και αξιών, προτύπων και σχέσεων. Για όλα αυτά που με ανέξοδες κορώνες και περισσή αυθάδεια, βαφτίζονται αυτές τις μέρες υπεύθυνη και συμφέρουσα για το λαό και τον τόπο πολιτική.
Όσοι πάλι προτιμήσουν, στο όνομα της αδιαφορίας, της απογοήτευσης ή του «όλοι ίδιοι είναι», να «ξεχάσουν» και να μην ψηφίσουν, αλλά να κατευθυνθούν –φορτωμένοι ομπρέλες, ρακέτες κι αντηλιακά– σε κάποια παραλία, είναι σίγουρο πως τη Δευτέρα το βράδυ θα επιστρέψουν πιο ροδαλοί κι ηλιοκαμένοι. Εξίσου σίγουρο όμως είναι, ότι το κανονικό «μαύρισμα» θ’ αρχίζει και γι’ αυτούς από την Τρίτη. Και τότε –όσο κι αν χτυπάνε το κεφάλι τους– θα είναι αργά για να θυμηθούν…