ΣΥΝΤΑΓΜΑ... ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ

Αν η ψηφοφορία της προηγούμενης Δευτέρας, για την παραπομπή ή όχι του πρώην υπουργού Αριστοτέλη Παυλίδη, αφορούσε πρόταση εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, σήμερα ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας κ. Κώστας Καραμανλής θα βρισκόταν με μια διερευνητική εντολή στα χέρια «προκειμένου να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης». Το Σύνταγμα της χώρας επιτάσσει όμως διαφορετικές κατά περίπτωση πλειοψηφίες και για μεν την παραπομπή κατά το άρθρο 86 απαιτεί «την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών», ενώ για την περίπτωση της πρότασης εμπιστοσύνης κατά το άρθρο 84 επιβάλει «την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών».

Με αυτά και μ’ αυτά τα «παιχνίδια» πλειοψηφιών, σε συνδυασμό και με τις επιμέρους διατάξεις του Κανονισμού της Βουλής, οι εκάστοτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που –αξίζει να επισημανθεί– προκύπτουν πάντα από μη αναλογικούς εκλογικούς Νόμους, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν την κυριαρχία τους παρακάμπτοντας και παραβιάζοντας ουσιαστικά άλλες θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος, όπως π.χ. την Κοινοβουλευτική Αρχή ή την Αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών.

Δεν είναι τυχαίο, ότι σχεδόν ταυτόχρονα με τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών, σχετικά με τις υποθέσεις που διερευνά η δικαιοσύνη και αφορούν την ενδεχόμενη εμπλοκή πολιτικών προσώπων, άρχισε και η συζήτηση για την ανάγκη τροποποίησης και του νόμου περί ευθύνης των υπουργών, που μόλις το 2001 ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.

Ο προβληματισμός δεν αναφέρεται στο γιατί μέσω της «Υπόθεσης Παυλίδη» δεν οδηγηθήκαμε σε βουλευτικές εκλογές, αλλά στοχεύει στο να αναδείξει με ποιον τρόπο, έχοντας προσαρμόσει τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας, το Σύνταγμα, στην επίπλαστη και κατασκευασμένη ανάγκη των ισχυρών μονοκομματικών κυβερνήσεων, οδηγούνται οι κυβερνώσες πλειοψηφίες σε κοινοβουλευτικές ακροβασίες –βλέπε αποχώρηση από τη συζήτηση για το Βατοπέδιο και την υπόθεση SIEMENS– και μεθοδεύσεις –βλέπε λευκή ψήφος για την «υπόθεση Παυλίδη»– που καταρρακώνουν την αξιοπιστία και το κύρος των κοινοβουλευτικών θεσμών, αλλά παράλληλα φαλκιδεύουν και το νόημα και την ουσία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Αν, επομένως, ο κύριος Κώστας Καραμανλής, ως αρχηγός «του κόμματος που διαθέτει τη σχετική πλειοψηφία» –κατά το άρθρο 37 του Συντάγματος– βρισκόταν σήμερα με τη διερευνητική εντολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στα χέρια, μπορεί να στενοχωριόταν κάποιοι μεγαλοεκδότες –ξέρετε από ‘κείνους τους «νταβατζήδες»– ή κάποιοι βουλευτές που θα διακινδύνευαν σε περίπτωση εκλογών την επανεκλογή τους, όμως οι θεσμοί θα τροφοδοτούνταν με το αναγκαίο και αναζωογονητικό για τη λειτουργία τους οξυγόνο της εμπιστοσύνης και της στήριξης των πολιτών. Ενδεχομένως, στην περίπτωση αυτή, να υποστήριζε κάποιος, ότι τα όποια αδικήματα θα παραγράφονταν. Σωστά, διερωτώμαι όμως, αν υπάρχει έστω και ένας αυτή τη στιγμή στη χώρα, που μπορεί να διαβεβαιώσει, ότι όντως για τις ελεγχόμενες υποθέσεις, έτσι όπως εξελίσσονται οι σχετικές διαδικασίες, δεν θα υπάρξει ούτως ή άλλως παραγραφή.

Αξιοποιώντας αυτά τα «εργαλεία» του Συντάγματος μπορεί, λοιπόν, να στρογγυλοκάθεται ο «καταλληλότερος» κ. Κώστας Καραμανλής στην πρωθυπουργική πολυθρόνα, κάνοντάς μας μάλιστα και τη χάρη –αφού έτσι ισχυρίζεται ότι του διαμηνύσαμε μέσα από τις δημοσκοπήσεις– να μη μας τραβάει παρά τη θέλησή μας σε διπλές εκλογές καλοκαιριάτικα.

Πιστεύω, ότι η επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έχει την ευθύνη, παραδειγματισμένη από τα λάθη του παρελθόντος και στο πλαίσιο της πολιτικής για την αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπιστίας των θεσμών, να αναλάβει και όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες τόσο στο πολιτικό, όσο και στο κοινοβουλευτικό πεδίο, προκειμένου ν’ αποκατασταθούν οι όποιες συνταγματικές ή νομικές στρεβλώσεις, που αλλοιώνουν το πνεύμα και το νόημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ταυτόχρονα οι αποφάσεις αυτές, θα επικυρώνουν στην πράξη και τη συμφωνία, για τη δημιουργία και ανάπτυξη μιας σύγχρονης σχέσης εμπιστοσύνης πολιτών και πολιτικής, που θα έχει ήδη θεμελιωθεί με τη θετική ψήφο τους προς το ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές.