Η ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Στις συμπληγάδες της διαφθοράς και της αναξιοπιστίας παραδέρνει η κυβέρνηση της χώρας, από τη Σκύλα των σκανδάλων και της ρεμούλας στη Χάρυβδη της ευνοιοκρατίας και του νεποτισμού. Πόσο μακρινός μοιάζει αλήθεια αυτές τις μέρες, ο καιρός που ο Σάββας Τσιτουρίδης αποπέμφθηκε από τον Κώστα Καραμανλή εξαιτίας της μετεγγραφής του παιδιού του; Ήταν τότε, που ακόμα δεν είχαμε καταλάβει, ότι η αναφορά στους «νταβατζίδες» δεν συνοδεύτηκε από απειλητικό κούνημα του δάχτυλου, αλλά απλώς με πονηρό κλείσιμο του ματιού…

Οι κυνικές αποκαλύψεις, που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, περί δωροδοκιών για την εξασφάλιση κάποιων δρομολογίων –βλέπε κρατικών επιδοτήσεων– στις άγονες γραμμές, επαληθεύουν με τον πλέον δραματικό για τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τρόπο, ότι η άγονη γραμμή που για χρόνια εκτελούσε, έπεσε σε δίνη και το καράβι «εξουσία» από τα διαδοχικά στραπάτσα δεν μπάζει μόνο νερά, αλλά κοντεύει να βουλιάξει αύτανδρο.

Ο Κώστας Καραμανλής βρίσκεται σήμερα σε δεινή θέση, όχι γιατί δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει κάποιες κρίσιμες από τις δομικές δυσλειτουργίες του πολιτικού συστήματος, αλλά γιατί ούτε κάν το επεχείρησε. Με το ΠΑΣΟΚ στο καναβάτσο της πολιτικής κονίστρας, απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, δεν στάθηκε ούτε στιγμή για να εκτιμήσει τις ανάγκες και τα προβλήματα της κοινωνίας, δεν αντιλήφθηκε κάν την οργή και τη δυσαρέσκεια που είχε προκαλέσει στους πολίτες η αλαζονική διακυβέρνηση, που μόλις είχε καταψηφιστεί το Μάρτιο του 2004. Θεώρησε ότι μ’ ένα «σεμνά και ταπεινά» θα είχε καθαρίσει εφ’ όρου ζωής. Παράβλεψε το στοιχειώδες, ότι σπουδαιότερος αντίπαλος δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ και το –ούτως ή άλλως– αναμφισβήτητο στη συνείδηση του πολύ κόσμου έργο του, αλλά ο ίδιος ο κόσμος, εκείνοι που καταψηφίζοντας το ΠΑΣΟΚ, προσέβλεπαν στον νέο πολιτικό αρχηγό με τον πληθωρικό λόγο και την εξαιρετική ευφράδεια, ως ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτά που υποσχόταν.

Τώρα πια, πέντε και πλέον χρόνια μετά, κανείς δεν πιστεύει ότι ο Πρωθυπουργός είχε τη διάθεση, την ικανότητα ή την πυγμή να συγκρουστεί με κατεστημένες αντιλήψεις, συμφέροντα, νοοτροπίες και δομές. Αμφιβάλω αν κι ο ίδιος δεν σκάει στα γέλια διαβάζοντας το «καταλληλότερος». Έπαιξε βάναυσα και προκλητικά με την υπομονή του κόσμου και την πίστωση χρόνου που αποδεδειγμένα του πρόσφερε, ίσως νόμιζε ότι ήταν το ίδιο εύκολο με το παιχνίδι των λέξεων ή το play station. Τώρα πλέον, όσα αυτοκίνητα κι αν πουληθούν, όσα άσυλα κι αν ποδοπατηθούν, όσα εισιτήρια κι αν μειωθούν, όσα εγκαίνια κι αν γίνουν, η πίστωση έχει λήξει και μαζί της κι η ανοχή στο πολιτικό σύστημα.

Το ζητούμενο όμως για τους πολίτες, για την κοινωνία, δεν είναι να φύγει ο Καραμανλής, ούτε κάν τι θ’ αφήσει πίσω της αυτή η διακυβέρνηση. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι πώς θα λειτουργήσει η επόμενη. Ποιες πολιτικές θ’ ακολουθήσει, ποιες προτεραιότητες θα θέσει, ποιες κοινωνικές ομάδες και στρώματα θα στηρίξει, με ποιες δυνάμεις θα συνεργαστεί. Η κυβέρνηση εκείνη ούτε πίστωση χρόνου θα διαθέτει, ούτε δημοσιονομική άνεση. Τα δεδομένα μέσα στα οποία θα πρέπει να κινηθεί είναι γνωστά. Τα προβλήματα, οι αγκυλώσεις κι οι δυσλειτουργίες των δομών του κράτους είναι επίσης γνωστά και καταγεγραμμένα.

Το καράβι δεν χρειάζεται απλώς άλλον καπετάνιο, αλλά άλλη ρώτα, αλλαγή πορείας έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα για να ξεφύγει από τη δίνη της κρίσης και της απαξίωσης. Η εξέλιξη των πραγμάτων μέχρι σήμερα δείχνει, ότι ο κόσμος εμπιστεύεται γι’ αυτόν το ρόλο ξανά το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δείχνει να αντιλαμβάνεται μέρα με τη μέρα, ότι η εκλογική νίκη μπορεί να είναι εύκολη, ύστερα όμως αρχίζουν τα δύσκολα και τότε περισσότερο από ποτέ, πρέπει να είναι όχι μόνο έτοιμο, αλλά ενωμένο και δυνατό…