Στον πάτο με τους λεβέντες.

Ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού. Ψάχνοντας τρόπο κι έξοδο διαφυγής, αναζητώντας τον πάτο για να κάνουμε νέο ξεκίνημα, δεν καταλάβαμε ότι τον πάτο τον έχουμε πιάσει από χρόνια, πολλά χρόνια πριν. Τα χρόνια που τώρα ονομάζουμε σαν «χρόνια της ευμάρειας» βρισκόμασταν για τα καλά στον πάτο, σαν χώρα, σαν κοινωνία, σαν λαός.

Αναμοχλεύουμε τώρα ξανά και ξανά τα κατακάθια αυτού του πάτου και νομίζουμε πως ότι αναδύεται απ’ αυτό το βούρκο κι απ’ αυτό το τέλμα είναι καινούργιο κι είναι φρέσκο, είναι το «νέο» που μπορεί να μας εκφράσει και να μας εκπροσωπήσει μ’ αξιώσεις και συνέπεια, με εντιμότητα κι αξιοπρέπεια. Αναζητάμε την ελπίδα που θα βάλει επιτέλους τέλος στην απελπισία μας κάνοντας μέρα με τη μέρα βαθύτερα μακροβούτια στο μακροχρόνιο τέλμα που μας έχει καταπιεί.

Σπασμωδικές αποφάσεις κι επιλογές απελπισίας χαρακτηρίζουν την κάθε μας κίνηση. Από το κακό στο χειρότερο και ψηλαφώντας στα κατασκότεινα, αρπάζουμε κι αρπαζόμαστε όπως – όπως απ’ όποια άποψη μας γυαλίσει και στρέφουμε προς τη μεριά απ’ όπου ακούγεται ο περισσότερος θόρυβος ή παίζουν οι τηλεοράσεις στη διαπασών. Μηχανικές οι αντιδράσεις μας, αγέλης, κοπαδιού δίχως τσομπάνο, δίχως κατεύθυνση και προορισμό. Από τη μια στιγμή στην άλλη μεταμορφωνόμαστε σε όχλο και μάζα διαγράφοντας μονοκοντυλιά δεκαετίες και χρόνια ολόκληρα, την πορεία, τις επιτυχίες, τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματά μας ως πολίτες κι ως οργανωμένη κοινωνία.

Μαζί, παθητικά κι αδιάφορα βρεθήκαμε σ’ αυτή τη δεινή θέση. Τώρα –θα μου πεις– μέσα στην αναμπουμπούλα και τον κουρνιαχτό της κρίσης καθένας έχει και το σενάριο και την ιστορία του, καθένας μπορεί να υποδείξει τους ενόχους και τους υπεύθυνους, καθένας γνωρίζει τα «πώς» και τα «γιατί», άλλος γιατί ακούει πως είναι γραμμένα σε λίστες, άλλος πως τα μεταδίδουν τα ξένα δίκτυα κι άλλος πάλι επειδή έτυχε να τα δει σε κάποιο σάιτ στο διαδίκτυο. Α! Είναι και κάποιοι που έμαθαν την ιστορία και την κατάσταση φαρσί στις πλατείες των αγανακτισμένων.

Κάποιος να μας πει τι πρέπει να κάνουμε για να ξεφύγουμε απ’ το τέλμα υπάρχει; Υπάρχει κάποιος αρμόδιος που να κυβερνά αυτόν τον τόπο, που να έχει την ευθύνη και την αρμοδιότητα γι’ αυτή τη χώρα και γι’ αυτόν τον λαό, να μας πει τι ακριβώς θα πρέπει να γίνει για να ξεφύγουμε απ’ το φαύλο κύκλο της φθοράς και της καταστροφής;

Δυστυχώς δεν υπάρχει. Μόλις τελείωσαν οι «πρώτη φορά αριστερά» αυτοσχεδιασμοί, μόλις ολοκληρώθηκαν –με το δραματικό τρόπο που ολοκληρώθηκαν– οι φαντεζί πιρουέτες στα Γιούρογκρουπ, ξαναγυρίσαμε στην ίδια κατάσταση των μνημονίων, στην ίδια δίνη των περικοπών, στην ίδια μιζέρια των αριθμών και των ποσοστών. Αποκαλύφθηκε το μέγεθος της αυταπάτης –για να μην γράψω σκέτα «απάτης»– και γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» –ευτυχώς ο Λευκός στέκει ακόμα στη θέση του.

Μέσα στη θλιβερή, λοιπόν, και ζοφερή πραγματικότητα των ημερών, τώρα που τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα των κυβερνώντων διαψεύδονται και κονιορτοποιούνται από την αυγή μέχρι το δείλι, η ματαιότητα κυριαρχεί κι η αναξιοπιστία μεγεθύνεται. Τα πολιτικά μεγέθη γίνονται τόσο μικρά κι ασήμαντα, που στην ιδέα και μόνο των προβλημάτων και των διλημμάτων που πρέπει ν’ αντιμετωπιστούν, εξαφανίζονται κι ευτελίζονται πίσω από τετριμμένα φληναφήματα όπως «κι εσείς τα ίδια κάνατε» ή «οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι;» και σε ξύλινες ατάκες παλιομοδίτικου στυλ «δεν δικαιούστε να μιλάτε» και «ο λαός σας καταδίκασε».

Παλεύουμε χωμένοι τόσα χρόνια μες στο τέλμα με τα ίδια μέσα, με τις ίδιες αδυναμίες, με την ίδια λογική από την εποχή της ευκολίας και της άνεσης. Όποιοι επιμένουν να φωνάζουν –γιατί υπάρχουν ευτυχώς κι αυτοί– ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε νοοτροπία και μυαλά κι ότι θα πρέπει να γίνουν θεαματικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία, τη δικαιοσύνη, την υγεία και να ξαναδημιουργήσουμε το κράτος μας με σύγχρονα μέσα κι αντιλήψεις, με δικαιοσύνη κι αξιοκρατία, περιθωριοποιούνται και κατακεραυνώνται –δυστυχώς–  από νεόκοπους τηλεθεωρητικούς σαν εχθροί του λαού και της φτωχολογιάς.

Ξύνοντας τον πάτο, λοιπόν, ξύνουμε τις πληγές μας. Η κυβέρνηση κατά την πεπατημένη κι οι αντιπολιτευόμενοι κατά τα πατροπαράδοτα. Ο κύριος Τσίπρας σήμερα ζητάει συναίνεση σε θέματα που, όχι μόνο την περίοδο των μνημονίων, αλλά μια ζωή ήταν κατηγορηματικά κι αναφανδόν αντίθετος κι αρνητικός. Τότε, το ασφαλιστικό π.χ., δεν ήταν «εθνικό θέμα», τώρα ανακάλυψε ο πρωθυπουργός κι ο κύριος υπουργός Εργασίας την κρισιμότητά, η υπουργική καρέκλα έδωσε φώτιση –φαίνεται– και με το «φως το αληθινόν». Σύσκεψη αρχηγών για να δώσει λύσεις –επιτέλους– ο κύριος Λεβέντης.

Στον πάτο, αντί για σχέδιο και δουλειά στην κυβέρνηση έχουμε δούλεμα κι αντί για ομοψυχία και λεβεντιά στο κοινοβούλιο έχουμε λεβέντες.

[Σ' αυτή τη σύγχρονη τραγωδία, κανείς «από μηχανής θεός» δεν μπορεί να προσφέρει λύση, αν εμείς οι ίδιοι αδυνατούμε να το κατανοήσουμε κι αυτό δεν αποτελεί θέμα κοινής συναίνεσης, αλλά στοιχειώδους συναίσθησης και κοινής λογικής].