Φταίει ο καιρός.

Φταίει ο καιρός. Σε όλους φταίει, για όλα φταίει αυτός. Πού οι εποχές που το νεράκι του Θεού ήτανε ευλογία. Πού η περίοδος του Μητσοτάκη που κάθε σταγόνα ήταν πολύτιμη κι όφελος για την τσέπη. Πάνε όλα. Τώρα κάθε μέρα τα βάζουμε με τον κακό καιρό, με τον «κακό μας τον καιρό».

Με την ψυχολογία στο ναδίρ και το ταμείο στο μείον αναζητάμε κάπου να φορτώσουμε την κακοκεφιά και την απελπισία μας. Ψάχνουμε κάποιον να φορτώσουμε την ψυχοφθόρα παράταση μιας αδιαπραγμάτευτης περηφάνιας. Ξεχάσαμε να ζούμε στα δύσκολα, δεν αντέχουμε τις αγωνιώδεις αναμονές, δεν χορταίνουμε μόνο με λόγια και ξερό ψωμί. Βρήκαμε αποκούμπι τον κακό καιρό.

Ο καιρός έχει τα γυρίσματά του. Οι εποχές έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Ζούμε σε άλλες εποχές. Άλλαξαν οι καιροί. Δεν είναι μόνο οι βροχές κι οι καθημερινές συννεφιές που το φανερώνουν. Δεν είναι μόνο η κατάθλιψη κι η καθημερινή κακοκεφιά που το επιβεβαιώνουν. Είναι τα ακούσματα κι οι σιωπές. Είναι οι εικόνες και το σκοτάδι. Είναι οι παρουσίες κι οι απόντες.

Γέμισαν οι ταμιευτήρες τώρα που στερεύουν οι απαντοχές. Ειρωνεία. Όσο ειρωνικό φαντάζει ν’ ακούς τα ίδια λόγια από άλλα χείλη. Να αναμένεις τις ίδιες λύσεις από άλλες μεριές. Να ζεις τις ίδιες αγωνίες από άλλες εποχές.

Κι όμως παρά τις βροχές, διάγουμε μιαν εποχή έντονης, εντονότατης, ανομβρίας. Ξηρασία ιδεών, αξιών, οραμάτων, ελπίδων. Δεν φταίει γι’ αυτό ο καιρός, ο καιρός αυτός τουλάχιστον. Φταίνε περασμένοι καιροί, λησμονημένοι πια από την πολυκαιρία, που σπατάλησαν και σπαταλήθηκαν μαζί μ’ αυτά και πόρους και μέσα και ανθρώπους. Καιροί που έγραψαν ιστορίες δίχως να γραφτούν ποτέ στην Ιστορία περάσανε και κύλησαν παρασυρμένες από τον ρου του χρόνου, από την ορμή της εξέλιξης, από την ταχύτητα των γεγονότων.

Αυτόν τον καιρό αν τον είχαμε αρμενίσει μαζί θα βρισκόμασταν αλλού. Όχι σ’ άλλη γη και σ’ άλλα μέρη, αλλά σ’ άλλες μέρες. Λίγο απ’ το περίσσευμα της ψυχής μας να ήμασταν διατεθειμένοι να διαθέσουμε. Λάθος. Όχι «διατεθειμένοι», αλλά μαθημένοι, εκπαιδευμένοι.

Έχουμε χαθεί από καιρό –αν ποτέ βρεθήκαμε. Χαμένοι στην ιδιωτικότητα και την ιδιοτέλεια χάσαμε τον καιρό μας. Εκτεθειμένοι πια, υποκρινόμαστε –κάπου ανάμεσα στα ζάπινγκ στις διαφημίσεις– πως τάχα καταλαβαίνουμε το πόσο είναι πολύτιμος, πόσο αναντικατάστατος, πόσο δυσαναπλήρωτος. Τώρα που, εκτιθέμενοι σε δημόσια θέα, διαπιστώνουμε στο πάτημα των πλήκτρων τα λάθη μας [διαγράφεται μια λέξη] κι είμαστε έτοιμοι με πάθος κι ευκολία μοναδική να τα επαναλάβουμε. Φταίει –λέμε– ο καιρός, κι έτσι, η βροχή δεν ξεπλένει μονότονα μόνο τους δρόμους, αλλά και τις συνειδήσεις, τις μνήμες, την Ιστορία.

Να δούμε τώρα, όσο θα καλοκαιριάζει κι η προθεσμία του παλιόκαιρου εκπνέει, σε ποιου καιρού τις μέρες θα βρούμε να φορτώσουμε ξανά την κακοκεφιά μας όλη και την απελπισία πέρα ως πέρα. Γιατί, το μόνο βέβαιο που η ζωή υποδεικνύει, είναι ότι, οι εποχές και οι καιροί μπορεί ν’ αλλάζουνε του τόπου, μπορεί ν’ αλλάζουν οι κυβερνήσεις ή κι οι λέξεις, αλλά διδάγματα εύκολα δεν βγαίνουν για να σταλάξουνε σοφία και σωφροσύνη κι όπου συμβαίνει ομόθυμα συμπέρασμα να βγαίνει, είναι ότι ο καιρός, αυτός ο μόνος φταίχτης, υπαίτιος είναι για όλα [αυτά τουλάχιστον που δεν φορτώνουμε στους άλλους].