"Ψηφιακή αλληλεγγύη" σαν φάρμακο.

Τα φάρμακα που μαζεύουν για τις κοινωνικές δράσεις τους ο ΣΚΑΪ κι η Αρχιεπισκοπή Αθηνών ήταν η μια αφορμή, η άλλη ήταν το «επίδομα ψηφιακής αλληλεγγύης». Και η μια κι η άλλη δράση αφορμή για σκέψη και για προβληματισμό.

Πώς συμβαίνει σε μια χώρα σε βαθιά οικονομική κρίση απ’ τη μια να συλλέγονται δεκάδες σακούλες και τόνοι φάρμακα από τους ιδιώτες σαν ένδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης κι ευαισθησίας κι απ’ την άλλη να διατίθενται ογδόντα εκατομμύρια ευρώ για την προμήθεια ηλεκτρονικών συσκευών κι εξοπλισμού (τάμπλετ, λάπτοπ κ.λπ.) σε δικαιούχους του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης με την αιτιολογία, ότι: «Οι ψηφιακές υπηρεσίες αλληλεγγύης θα δώσουν την ευκαιρία στις ομάδες πληθυσμού οι οποίες, λόγω της οικονομικής κρίσης, έχουν υποστεί σοβαρές εισοδηματικές απώλειες και κινδυνεύουν να καταστούν «ψηφιακά αναλφάβητες» να αποκτήσουν βασικές ψηφιακές δεξιότητες χρήσης ΤΠΕ καθώς και την δυνατότητα πρόσβασης στο ιντερνετ».

Πώς βρέθηκαν τόσες ποσότητες αχρησιμοποίητων κι άχρηστων φαρμάκων και φαρμακευτικού υλικού –όπως προκύπτει από τα γεγονότα– στα ντουλάπια ιδιωτών; Ποιοι γιατροί συνταγογράφησαν μεγαλύτερες από τις αναγκαίες ποσότητες; Ποια ασφαλιστικά ταμεία επιβαρύνθηκαν και πόσο;

Απ’ την άλλη, είναι δυνατόν με μόνο κριτήριο τους δικαιούχους του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης, που –όπως διαβάζουμε– καταβάλλεται και «στους δικαιούχους σύνταξης γήρατος- αναπηρίας και θανάτου των Οργανισμών Κύριας Ασφάλισης αρμοδιότητας Υπουργείου Εργασίας, Κοιν. Ασφάλισης και Πρόνοιας, εφόσον κατά την ημερομηνία αυτή οι συνταξιούχοι λόγω γήρατος και θανάτου είχαν συμπληρώσει το 60ο έτος της ηλικίας τους. Για τους συνταξιούχους αναπηρίας καθώς και για τα τέκνα που ελάμβαναν σύνταξη λόγω θανάτου του γονέα τους δεν απαιτείτο η συμπλήρωση συγκεκριμένου ορίου ηλικίας».

Δεν μου «δένουν» όλα αυτά. Κατανοώ την ανάγκη να δείξουμε την ανθρωπιά και την ευαισθησία μας αυτή τη δύσκολη για όλους περίοδο για τη χώρα και την κοινωνία, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα, πώς είναι δυνατόν ακόμα να ζει και να βασιλεύει η ασυδοσία κι ο ανορθολογισμός. Δεν μπορώ να δεχτώ, γιατροί να συνταγογραφούν ανεξέλεγκτα φάρμακα επιβαρύνοντας ασφαλιστικούς φορείς και ταμεία. Δεν ανέχομαι Ευρωπαϊκοί πόροι να εξανεμίζονται στις μέρες μας με τόσο επιπόλαιο κι αντιαναπτυξιακό τρόπο, έστω κι αυτό γίνεται για λόγους... «ψηφιακής αλληλεγγύης».

Κάθε ευρώ που δαπανάται από τα κρατικά ταμεία είναι υπερπολύτιμο κι αναντικατάστατο. Κι όμως με την ίδια ελαφρότητα κι απερισκεψία που δαπανούσαμε τις «καλές εποχές», με την ίδια απερισκεψία κι ελαφρότητα εξακολουθούμε να σπαταλάμε και να εξαντλούμε τους ελάχιστους διατιθέμενους πόρους.

Μεταρρυθμίσεις ακούμε για τη φαρμακευτική δαπάνη. Ποιος ελέγχει όλους αυτούς που βυθίζουν τα ταμεία για να εξασφαλίσουν τις διακοπές τους στα πεντάστερα πολυτελή ξενοδοχεία του Ντουμάι και του Παρισιού δαπάναις πολυεθνικών φαρμακευτικών κολοσσών; Ποιος προστατεύει την κοινωνία από τον εθισμό στην πολυφαρμακία και στην κατανάλωση «αντιβίωσης» ακόμα και για ψύλλου πήδημα; Ποιος έχει την ευθύνη να σχεδιάσει την προστασία της δημόσιας υγείας και τη λειτουργία των νοσοκομείων, των φαρμακείων κι όσων επαγγελμάτων σχετίζονται μ’ αυτά;

Αξιοποίηση –διατυμπανίζεται– των κοινοτικών πόρων (ΕΣΠΑ) για την ανάπτυξη. Πού είναι; Έχουμε καλύψει όλες τις άλλες ανάγκες στον τομέα των νέων τεχνολογιών, οπότε περισσεύουν ογδόντα εκατομμύρια για να χρηματοδοτηθούν τα εμπορικά με τα ηλεκτρονικά κι οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας; Απ’ ευθείας επιχορήγηση σ’ αυτούς τους ιδιώτες είναι η «ψηφιακή αλληλεγγύη» που χρηματοδοτείται από το επιχειρησιακό πρόγραμμα «Ψηφιακή Σύγκλιση».

Έτσι αντιλαμβανόμαστε ακόμα την ανάπτυξη και την εφαρμογή και διάδοση των νέων τεχνολογιών, με το να δίνεται δωρεάν, δηλαδή, στην κάθε υπέργηρη γιαγιά και τον κάθε υπερήλικα παππού κι από ένα λάπτοπ, για να μη μας ξεμείνει –και πάλι λέει– «ψηφιακά αναλφάβητος». Το απλό αναρωτιέμαι, έψαξε κανείς από τους φωστήρες που επινόησαν το πρόγραμμα, αν όλοι αυτοί οι δικαιούχοι γνωρίζουν, όχι τι είναι e-mail, αλλά έστω γραφή κι ανάγνωση; Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας διερεύνησης θα είχε μεγάλη πλάκα [με πίκρα πραγματική τ’ αναφέρω].

Δεν είναι θέμα γκρίνιας, ούτε μιζέριας. Ούτε οι παππούδες κι οι γιαγιάδες φταίνε που έσπευσαν –χάριν παιδιών κι εγγονών– στα καταστήματα, ούτε οι φιλάνθρωποι συνάνθρωποί μας, που κι αυτοί με τη σειρά τους έσπευσαν να συνεισφέρουν σε μια κοινωνική δράση κάποια φάρμακα. Είναι όμως λυπηρό, απογοητευτικό και, τελικά, αποκαρδιωτικό, να διαπιστώνεται ότι μετά από τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης, κρίσιμοι τομείς για τα δημόσια οικονομικά να παραμένουν ανέγγιχτοι από τις απολύτως απαραίτητες μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις, με συνέπεια και πόροι του κράτους να εξακολουθούν να δαπανώνται ανεξέλεγκτα κι ατελέσφορα κι η χώρα να μην μπορεί να ορθοποδήσει, να εξυγιάνει αποτελεσματικά τα δημοσιονομικά της μεγέθη για να κάνει έτσι ένα αποφασιστικό βήμα προς την οριστική έξοδο απ’ την κρίση.

Αν δεν αλλάξουν αυτές οι λογικές, αν δεν σταματήσουν οι «φιλανθρωπίες» κι οι «κοινωνικές πολιτικές» με –κυριολεκτικά– «ξένα κόλλυβα», ούτε η χώρα πρόκειται ν’ ανασάνει, ούτε η κοινωνία ν’ αντιληφθεί το αδιέξοδο και το καταστροφικό αυτών των αντιλήψεων, αυτής της νοοτροπίας.

Αξίζει, νομίζω, να σκεφτούμε και να το ξανασκεφτούμε.

Photo: dikaiologitika.gr