Η κυβέρνηση εξαντλεί τις δυνατότητές της.

«Η Ελλάδα εξαντλεί τις δυνατότητές της». Υπάρχει κάποιος που διαφωνεί σ’ αυτή τη διαπίστωση; Τουναντίον, πολλοί θα βρεθούν να υποστηρίξουν, ότι «προ πολλού τις έχει εξαντλήσει». Δεν θα ‘χουν άδικο.

Από τη στιγμή που άρχισαν να λαμβάνονται μέτρα για τη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, έχουν προκληθεί τόσες πολλές διαδοχικές ανατροπές στη λειτουργία της οικονομίας του κράτους και των νοικοκυριών, που όμοιές τους δεν είχε ξαναγνωρίσει η κοινωνία μας. Το γεγονός, μάλιστα, ότι οι αλλαγές αυτές επήλθαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και με βίαιο τρόπο, είχε σαν αποτέλεσμα, πέραν της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης, να προκαλέσει και σοβαρές επιπτώσεις στη συνοχή της ίδιας της κοινωνίας.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια και πλέον σε καθεστώς χρεοκοπίας, επιτήρησης και μνημονίων, βιώνουμε για μια ακόμα φορά με την ίδια ένταση μια πράξη ενός έργου που επαναλαμβάνεται μονότονα κάθε φορά που οι εκπρόσωποι των δανειστών πραγματοποιούν αξιολόγηση των αποτελεσμάτων μιας περιόδου του προγράμματος. Κάθε φορά επαναλαμβάνονται απαράλλαχτα τα ίδια για τις «σκληρές διαπραγματεύσεις». Κάθε φορά ακούγονταν τα ίδια στερεότυπα για «κόκκινες γραμμές». Κάθε φορά η ίδια επίκληση για την ανάγκη πολιτικής λύσης. Κάθε φορά –το έχουμε μάθει πια– ο επίλογος αυτής της επώδυνης διαδικασίας γράφεται με τον ίδιο δραματικό τρόπο από επιπλέον οριζόντιες περικοπές κι επιβαρύνσεις.

Η χώρα έχει θιγεί καίρια, εξαιτίας της αφερεγγυότητας και της αναξιοπιστίας των στοιχείων που εμφάνιζε επί σειρά ετών προ του 2009 έναντι των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυβέρνηση έχει διαψευσθεί κατ’ επανάληψη στις διαβεβαιώσεις προς τον λαό, ότι δεν πρόκειται να λάβει άλλα μέτρα ή ότι η οικονομία έχει ανακάμψει κι η έξοδος από την κρίση είναι θέμα χρόνου. Τώρα, λοιπόν, στην πλέον κρίσιμη καμπή, αντί να έχει φροντίσει να καλυφθεί εγκαίρως με τις απαραίτητες πολιτικές αποφάσεις και μέτρα το έλλειμμα αξιοπιστίας, τόσο έναντι της Ευρώπης, όσο και έναντι του λαού, η κυβέρνηση αναγκάζεται να καταφύγει στην επίκληση πολιτικών επιχειρημάτων για τη διευθέτηση ενός αμιγώς οικονομικού προβλήματος, παραμένοντας έτσι και πάλι εκτεθειμένη.

Αφού επί μήνες βιώσαμε την κυβερνητική «άνοιξη της οικονομίας» και τα πρωθυπουργικά «success story» κι αφού –αφελώς όπως προκύπτει– θεωρήσαμε, ότι το πρωτογενές πλεόνασμα από μόνο του ήταν η αναγκαία, αλλά –προπαντός– η ικανή συνθήκη για την πολυπόθητη έξοδο, τώρα αναζητούνται εναγωνίως «τεχνικές λεπτομέρειες» για την παράταση του προγράμματος και διεκδικούμε πολιτική λύση.

Αυτό ίσως είναι το οδυνηρότερο. Αυτό είναι που δυναμιτίζει το πολυπόθητο κλίμα σταθερότητας στην κοινωνία και την οικονομία και υπονομεύει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς το κράτος και τους θεσμούς του. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ μετά και ποιος Παπανδρέου. Ανακαλύπτονται δικαιολογίες και προφάσεις εν αμαρτίες για να κουκουλωθούν όπως - όπως κραυγαλέες κυβερνητικές ανεπάρκειες και αρρυθμίες. Νομοθετικές ρυθμίσεις κι αποφάσεις αντιφατικές, αλληλοσυγκρουόμενες, περίπλοκες, ατελέσφορες, συνθέτουν ένα πλαίσιο λειτουργίας αναποτελεσματικό κι απρογραμμάτιστο. Τι να πρωτοθυμηθείς; Τις ρυθμίσεις για την αξιολόγηση; Για τον ΕΝΦΙΑ; Για τα δάνεια; Για τι; Ένα διαρκές μπρος πίσω κι ένα ατέρμονο γαϊτανάκι μετακύλισης ευθυνών κι υπευθύνων. Ενδεικτικό της κυβερνητικής ασυνεννοησίας, η επίκληση του πρωθυπουργού για να ληφθεί μια απόφαση κάθε φορά που τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Πόσες φορές ακούστηκε αυτό το επιχείρημα;

Κάποιοι ίσως να νομίζουν, ότι αυτή η διαδικασία αποτελεί διαφήμιση του πρωθυπουργού κι ανάδειξη του ηγετικού του προφίλ. Δείγμα ανικανότητας και ανεπαρκούς συντονισμού συνθέτουν, σημάδι ασυνεννοησίας και προχειρότητας, μιας κυβέρνησης που σχηματίστηκε κάτω από εντελώς εξαιρετικές περιστάσεις και που, όχι μόνο υπό το βάρος των δεσμεύσεων και των αναγκών της κοινωνίας, αλλά προπαντός υπό το βάρος της ευθύνης και της συγκυρίας, θα έπρεπε «να πετάει», προωθώντας τις πολιτικές για τον ταχύ μετασχηματισμό και την ανάπτυξη της χώρας.

Αντί για επενδύσεις στην οικονομία επενδύθηκαν πολλά στην επικοινωνιακή υποστήριξη και προβολή του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Τα περισσότερα για φιλάρεσκους μονολόγους μπροστά σε βουβά ακροατήρια χειροκροτητών ή πάνελ παραπολιτικών διαξιφισμών και αντεγκλήσεων. Το αίσθημα της κυβερνητικής αισιοδοξίας ξεφούσκωνε αμέσως μετά τις δηλώσεις, μόλις έσβηναν οι προβολείς μπροστά απ’ την εξώπορτα του Μαξίμου και φωτιζόταν η σκληρή πραγματικότητα. Η κυβέρνηση –ιδιαίτερα μετά τις Ευρωεκλογές– «πετούσε» στον αέρα της τηλεθέασης και τους αιθέρες των ραδιοφωνικών συχνοτήτων.

Η κυβέρνηση, είναι προφανές, ότι απευθυνόμενη τώρα στους δανειστές λέει μια μεγάλη αλήθεια, υποστηρίζοντας, πως «η Ελλάδα εξαντλεί τις δυνατότητές της». Με τη μόνη διαφορά, πως υπεύθυνη γι’ αυτή την εξέλιξη είναι πρωταρχικά η ίδια. Αυτή κυβερνά κι έχει την πρωτοβουλία των εξελίξεων. Αυτή με τις αποφάσεις της οδηγεί τους Έλληνες στην απόγνωση, στην απογοήτευση, στην αμφισβήτηση. Αυτή με τις επιλογές της αποσταθεροποιεί θεσμούς και συστήματα με πρώτο και καλύτερο το πολιτικό. Αυτή με δηλώσεις κι εκδηλώσεις στελεχών της κατευθύνει την κοινωνία προς ακραίες, λαϊκιστικές κι αντισυστημικές συμπεριφορές.

Η λύση δεν μπορεί, συνεπώς, παρά να είναι πολιτική. Μόνο που, ως φαίνεται, αυτή τη λύση δεν θα τη δώσουν πρώτοι οι Ευρωπαίοι, αλλά οι 'Ελληνες. Στην Ευρώπη το έχουν καταλάβει, θέμα χρόνου είναι να το κατανοήσουν και στην κυβέρνηση.

Οι πρώτες κινήσεις άρχισαν ήδη. Η κυβέρνηση εξαντλεί τις δυνατότητές της.

Photo: Greece Reporter