Το κόμμα του Γιώργου κι οι λαχανοντολμάδες.

Στο τραπέζι. Πού αλλού γίνονται χρονιάρες μέρες οι καλύτερες συζητήσεις; Εξάλλου, το ‘χει κι η οικογενειακή παράδοση. Από τα παιδικά μας χρόνια γύρω απ’ ένα τραπέζι, πότε στο Περιστέρι, πότε στην Παλατιανή στα Λιόσια –‘Ιλιον πλέον– κι αργότερα στην Αριστομένους, εξελίσσονταν μεταξύ πατεράδων, θείων και παππούδων οι πιο σκληρές συζητήσεις κι αντιπαραθέσεις. Για τι άλλο; Για τα πολιτικά.

Μετά το μιλένιουμ μόνο, στα χρόνια του ευρώ και της «θωρακισμένης οικονομίας» –αποφεύγω τεχνηέντως την τετριμμένη πια λέξη «ευμάρεια»– οι συζητήσεις γίνανε λίγο - πολύ νερόβραστες. Πληθύνανε τα καλούδια κι οι μεζέδες, τα κρεατικά άφθονα κι οι οίνοι εύφραιναν τις καρδιές, αλλά οι συζητήσεις δεν ξεστράτιζαν συχνά, όπως πριν, κατά πολιτική μεριά. Κάτι η τηλεόραση, κάτι τα ριάλιτι και το λάιφ στάιλ, κάτι τα παιδιά μας –πλέον– μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον.

Στο τραπέζι, λοιπόν, το Χριστουγεννιάτικο θυμηθήκαμε –ξαδέρφια τα περισσότερα πια και κάποιοι καλοί φίλοι– πως πρέπει να εκλεγεί πρόεδρος για να μην γίνουν εκλογές. Όλοι συμφωνούσαν, παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις και διαφωνίες, ότι η μη εκλογή προέδρου δεν θα πρόσφερε κάτι άλλο, από το να συνεχιστεί η αστάθεια, η αβεβαιότητα, τα προβλήματα. Κι ενώ –ω του θαύματος– οι σύμφωνες απόψεις πλειοψηφούσαν κι οι διαπιστώσεις ήταν συντονισμένες –ανάμεσα στην πιατέλα με τους λαχανοντολμάδες και το μπολ με την τυροκαυτερή– στους άστοχους ελιγμούς του Σαμαρά και στη βεβαιότητα ότι κι ο ΣΥΡΙΖΑ θ’ αναγκαστεί να κινηθεί στην ίδια γραμμή, μια φωνή ακούστηκε στ’ αριστερά μου –απ’ το ξάφνιασμα δεν κατάλαβα αν ήταν ο εικοσιπεντάχρονος ανιψιός μου ο Φοίβος ή η ξαδέρφη μου η Αλίκη που κάνει το δεύτερο χρόνο των μεταπτυχιακών της στην Κολωνία– να λέει μ’ αποφασιστικότητα: «Εγώ θα ψηφίσω τον Γιώργο αν κάνει κόμμα». 

Μάταια ο θείος Σπύρος –διαβλέποντας τα επακόλουθα ίσως– ύψωσε κείνη τη στιγμή το ποτήρι του αναφωνώντας; «‘Αντε, στην υγεία μας, ρε παιδιά». Ούτε η χρονιάρα μέρα, ούτε τα προσχήματα εμπόδισαν τη γιορταστική συναίνεση να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Τα «σεις» και τα «σας» πήγαν περίπατο –μαζί κι ένα πιρούνι που έπεσε στο χαλί κι η μπουκιά του μελομένου χοιρινού έκανε έναν λεκέ «να». Όλοι εκείνοι που πριν λίγο συμφωνούσαν για τ’ αυτονόητα, εκείνοι που μοιράζονταν προβληματισμούς για το τι μπορεί να γίνει να πάνε τα πράγματα καλύτερα, εκείνοι που πίστευαν στη δύναμη της συμφωνίας, της συνεργασίας και της ομαδικής προσπάθειας, άρπαξαν τα νταούλια και τους ζουρνάδες –σαν αυτά που θα βαρά ο Τσίπρας για να χορεύουν οι αγορές, θα έλεγα– και έσυραν μαζικά τον προεκλογικό χορό.

Ο Μιχάλης –αυτοδημιούργητος εργολάβος– θυμήθηκε το πρώτο μνημόνιο, το Καστελόριζο και την «πλατεία» και τοποθετήθηκε αταλάντευτα στη γραμμή Τέρενς Κουϊκ – Παύλου Χαϊκάλη. Μαζί του συμφωνούσε κι η Γιωργία με το Μήτσο –συνταξιούχο εργοδηγό του ΟΤΕ. Η θεία Μαρία –σύζυγος του θείου Σπύρου– πρώην τραπεζοκόμος και νυν συνταξιούχος του δημοσίου– δήλωσε με βραχνή απ’ το κάπνισμα φωνή, ότι αν ο Γιώργος κάνει κόμμα, θα ‘ναι σα να σκοτώνει τον πατέρα του κι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν διχοτομείται, ούτε μοιράζεται. [Ο θείος Σπύρος μου φάνηκε σαν να συγκατένευσε μ’ ένα απροσδιόριστο νεύμα ή απλώς και μόνο  απολάμβανε τον λευκό ξηρό που ήταν ομολογουμένως εξαιρετικός].

Η Γιωργία κι ο Τάκης –το ξέραμε από τότε που κουρεύτηκαν τα ομόλογά τους– θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο κι η Μαρία με τον οδοντοτεχνίτη σύζυγό της, τον Χρήστο, επειδή είχαν κάτι κόκκινα δάνεια στην Εθνική. Σιωπηλά, αλλά ήταν κοινό μυστικό προς τα ‘κει όδευε κι Ματίνα μετά την απόλυσή της από τη βιοτεχνία που έκλεισε. Ο Αργύρης πίστευε, δειλά μεν αλλά αρκούντως σθεναρά, ότι ο Σαμαράς με το Βενιζέλο έπρεπε να μείνουν για να ολοκληρώσουν το κυβερνητικό τους έργο. Το ίδιο υποστήριζε –περισσότερο διακριτικά θα έλεγα– κι ο γιατρός της παρέας, ο κύριος Γιάννης. Η σιωπή του θείου Χαράλαμπου –όχι εκείνου του πεθαμένου της διαφήμισης– από πολλούς πέρασε απαρατήρητη, αλλά εγώ –επειδή βρισκόμαστε και τα λέμε συχνά με το θείο που και τετρακόσια τα ‘χει και στον εμφύλιο έχει πολεμήσει– κατάλαβα ότι ή ΚΚΕ ετοιμάζει ή καμιά βόλτα στο καφενείο την Κυριακή των –όποτε κι αν γίνουν– εκλογών.

Μέσα στην άψα της συζήτησης, όχι μόνο οι λαχανοντολμάδες έμειναν και τους τρώω τρεις μέρες τώρα, αλλά κι η μισή γέμιση της γαλοπούλας, τρεις μερίδες χοιρινό, μια πιατέλα παστουρμάς, σχεδόν τα μισά τυριά, κάτι παγωμένα κομμάτια λουκάνικο, η τυροκαυτερή –όντως είχε μια δόση παραπανίσια πιπεριά– κι οι περισσότερες μπύρες στο ψυγείο.

Στο τραπέζι, λοιπόν, το Χριστουγεννιάτικο άρχισε ο ενδοοικογενειακός προεκλογικός αγώνας μεταξύ συγγενών και φίλων, που το 2009 –κι όχι ασφαλώς μόνο– και μπροστά και πίσω απ’ το παραβάν είχανε ψηφίσει ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον Γιώργο Παπανδρέου. Την Πρωτοχρονιά, όταν όλοι μαζί ξαναβρεθούμε στο ίδιο τραπέζι, ίσως μάθω –εκτός από το σε ποιο κομμάτι «θα πέσει» το φλουρί– και πόσα κομμάτια μπορούν να γίνουν οι παλιοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, που το μόνο που καταφέρνει μ’ επιτυχία μέχρι στιγμής είναι απλώς να «είναι εδώ».

Καλή Πρωτοχρονιά. 

[Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Μόνο τα Χριστούγεννα κι οι λαχανοντολμάδες ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Προφανώς και το κόμμα του Γιώργου].

Photo: BANK WARS