Δέκα χρόνια (στα) κομμάτια.

Σαν χτες κι όμως μοιάζει να ‘χει περάσει από τότε μια ζωή. Μέσα σε μια δεκαετία μόνο φαίνεται να διανύσαμε με τεράστια άλματα την απόσταση που απέχει το ζενίθ από το ναδίρ. Ίσως γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν αισθανθήκαμε ότι βρεθήκαμε στο ζενίθ, ποτέ δεν πιστέψαμε ότι φτάσαμε, ότι το κατακτήσαμε. Ίσως γι’ αυτό δεν προσπαθήσαμε να κρατηθούμε, αφού δεν επρόκειτο για κάτι δικό μας, για μια κατάκτησή μας.

Αντίθετα, στο ναδίρ αισθανόμαστε πολύ βολικά και άνετα, λες κι είναι ο φυσικός μας χώρος κι η θέση που μας ταιριάζει. Για το ναδίρ μπορούμε να μιλάμε και να σχολιάζουμε ολημερίς, να κρίνουμε και να επικρίνουμε, να εξοργιζόμαστε και να θυμώνουμε, δίχως επί της ουσίας να έχουμε κανέναν άλλο λόγο γι’ αυτό πέρα απ’ το να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Η ατάκα «αυτή είναι η Ελλάδα» ίσως είναι η πιο πικρή, αλλά είναι μια πέρα για πέρα αληθινή ατάκα. Γι’ αυτό μας πείραξε και μα ξίνισε, γιατί «μας την είπε» κατάμουτρα.

Πόσο μας γλυκαίνουν και μας συναρπάζουν τα παραμύθια. Πόσο μας βολεύουν οι εύκολες αναγνώσεις κι οι απροβλημάτιστες διηγήσεις. Την αλήθεια την τρέμουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι. Γι' αυτό ποτέ δεν μπορούμε να διακρίνουμε αν υπάρχει πράγματι έστω και μια αντικειμενική αλήθεια σ’ αυτό τον τόπο. Η αλήθεια του ενός είναι ψέμα για τον άλλο κι η πραγματικότητα του άλλου είναι ψεύδος για τον παράλλο.

Πού, λοιπόν, το παράξενο, ότι ο όρος «συνεννόηση» δεν παραπέμπει σε έναν ειλικρινή κι ανιδιοτελή διάλογο, σε μια συμφωνία, σ’ ένα κοινό πλαίσιο δράσης, αλλά τουναντίον φέρνει στο μυαλό τη διαπλοκή, την αδιαφάνεια, την καμαρίλα κι ενδεχομένως και συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι; Έτσι εξηγείται, που στη χώρα μας οι πολιτικές επιλογές και πρωτοβουλίες της εκάστοτε κυβέρνησης βρίσκουν καθολικά σύσσωμα αντίθετες της κατά καιρούς αντιπολιτεύσεις. Έτσι ερμηνεύεται, ότι εκεί που άλλες χώρες κι άλλοι λαοί έχουν βρει ένα σημείο ισορροπίας για βασικές λειτουργίες του κράτους τους όπως η εκπαίδευση, η φορολογία, η υγεία, στην πατρίδα μας τα θέματα αυτά αποτελούν διαχρονικά σημεία τριβής, αντιπαράθεσης και αλλαγών.

Το καλοκαίρι του 2004 ήταν πέρα για πέρα το καλοκαίρι της Ελλάδας. Ήταν το καλοκαίρι της νίκης, της αισιοδοξίας, της ανάτασης, της προοπτικής, του όνειρου. Ξεγλίστρησε όμως και ξέφυγε καλοκαίρι με το καλοκαίρι, μέχρι να ξεβραστεί στις πανέμορφες ακτές του Καστελόριζου σαν κατάρα, σαν ήττα, σαν φούσκα, σαν εφιάλτης. Τα καλοκαίρια από τότε σέρνονται στα βαλτωμένα νερά του ναδίρ να κατακαίγονται από απαισιοδοξία, γκρίνια, ανασφάλεια, μιζέρια, πεσιμισμό.

Δέκα χρόνια, δέκα καλοκαίρια, μια ολόκληρη ζωή. Δέκα χρόνια στα κομμάτια. Το ναδίρ είναι πάντα εδώ, γνώριμο, ψυχοφθόρο, βασανιστικό, έτοιμο να μηδενίσει και να ισοπεδώσει κάθε απόπειρα και κάθε προσπάθεια να ονειρευτούμε έστω κάποια μελλοντικά καλοκαίρια ηλιόλουστα και γαλανά, αποφασισμένο να μην επιτρέψει στην ελπίδα να μπολιάσει μ’ αισιοδοξία το παρόν. Καλοκαίρι του 2014 κι οι πρωταγωνιστές, επιμένουν  να κρατούν την Ελλάδα στο ναδίρ, γιατί μέχρι εκεί φτάνει και το δικό τους το ανάστημα, γιατί αυτή θέλουν να είναι η Ελλάδα, στα μέτρα του ίσκιου τους.

Το δικό μας ανάστημα μέχρι πού φτάνει; Μέχρι το επόμενο παγκόσμιο κύπελλο;

Photo:MEDIA