Ο λάθος Αύγουστος.

Είμαστε σε άλλο μήκος κύματος. Το θερινό εννοώ, όχι το χειμέριο, που βγάζει φίδια και ξεβράζει με λύσσα τη θάλασσα πάνω σε παραλιακούς δρόμους και παραθεριστικές κατοικίες «δίπλα στο κύμα». Αλλού θέμε να βρεθούμε εμείς «κι αλλού η ζωή μας πάει» –που λέει και το παλιό τραγούδι με τον Αντώνη Καλογιάννη. Λίγοι ξεφύγαμε φέτος, αλλά οι σταθερές μας αξίες αντέχουν διατηρώντας αξιοθαύμαστα υψηλά ποσοστά επισκεψιμότητας. Για το fb μιλάω, που αμέσως να πάει το μυαλό σας στη Μύκονο και την Πάρο. Τσακίσαμε τις σελίδες με διακοπές και θέρετρα και μαγιό και αξεσουάρ, αλλά στο τέλος καταλήξαμε για καφέ στην πλατεία. Στην καλύτερη το σπίτι στην πατρίδα του κολλητού ή μια βόλτα από το χωριό της μάνας μας κι αυτό ήτανε. Πέντε δέκα μέρες έτσι, για το ξεκάρφωμα. Για να χαθούμε από τα στέκια και να πάρουμε μια – δυο ανάσες αποκεντρωμένο καθαρό αέρα.

Είμαστε αλλού σου λέω. Αλλιώς την είδαμε φέτος και δεν ξέρω πού θα κάτσει η μπίλια και για του χρόνου. Ως τότε, να δούμε όμως πρώτα πού θα «σκάσει» το χειμέριο κύμα. «Είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος» –που τραγούδησε κι ο Νταλάρας την εποχή που τσάκιζε ακόμα τους «χρυσούς». Το ωραίο είναι, ότι την περιμέναμε. Κότες κάτσαμε όλον τον χειμώνα λες και το χειμέριο κύμα ήταν μασκαρεμένο σε ΕΕΤΗΔΕ ή σε «κόκκινο» δάνειο. Δεν την είδαμε όπως οι Γερμανοί που προγραμματίζουν τις διακοπές τους από τον Οκτώβρη. Πώς να μας καταλάβουν μετά οι άνθρωποι; Εμείς αμά δεν πάρουμε δυο – τρεις παρατάσεις –πέρα από τις «σιωπηρές»– δε λέμε να το αποφασίσουμε για άλλα, πιο σοβαρά, πράγματα, τις διακοπές θα βάλουμε στο πρόγραμμα; Κι άμα δεν υπάρχει και μία, χέσε μέσα. Ο προγραμματισμός μας μάρανε.

«Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα» –όπως «κελαϊδούσε» η Μοσχολιού τα καταπληκτικά λόγια του Τριπολίτη. Ποια καλοκαίρια μας έφεραν ίσαμ’ εδώ; Στην εποχή που ξαφνικά τα μάθαμε όλα, αλλά ο καθένας με τον τρόπο και τη μέθοδό του. Απλή μέθοδος των τριών ξεκίνησε, αλλά έμειναν δύο και συνεχίζουν στην ίδια τη συχνότητα. Εμείς πού είμαστε; Παραλία; Βουνό ή νησί; Τα καλοκαίρια μας ενώνουν, αλλά πού; Στην Πάρο και τη Νάξο; Σίκινο και Νιο; Αλλάξτε αέρα ή πλευρό. Ούτε αιρ κοντίσιον δεν άναψε φέτος, θυσία το ξενύχτι στο βωμό του μίνι καύσωνα. Άλλοι μιλάνε για «ανθρωποθυσίες». Μπορεί να ‘ναι κι έτσι. Ποιος είναι με ποιον και σε ποια συχνότητα αυτόν τον Αύγουστο; Μήπως ήταν στην ίδια και τον προηγούμενο ή μήπως του 2011; Καθένας το βιολί του και τα πανηγύρια κάθε νύχτα. Αύγουστος γαρ.

Φεύγω για λίγες μέρες και αν λέω ό,τι θέλω είναι γιατί αυτός ο Αύγουστος με πάει αλλού από τα μέρη τα συνήθη και τα γνωστά των διακοπών μου. Δεν είναι λάθος ο Αύγουστος, εγώ έκανα το λάθος να νομίσω ότι θα ξεκινούσα για τα ίδια. Αν κάπου είναι λάθος αυτός ο Αύγουστος είναι ότι έφτασε σε λάθος εποχή. «Κουράγιο θα περάσει θα μου πεις» –αχ! Νικόλα– αλλά πού μυαλό κι υπομονή όταν η κόχη της ψυχής έχει φτάσει στα χείλη; ‘Ηρθε αργά αυτός ο Αύγουστος, αυτός όμως δεν έφταιγε, μας καθυστέρησαν τα καλοκαίρια στη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Μας λοξοδρόμισαν οι Αύγουστοι με τις Ολυμπιάδες. Μας πισωγύρισαν οι ατέλειωτοι Αύγουστοι με τα πύρινά τους μέτωπα. Ποια Παναγιά να κάνει τώρα το θαύμα της; Μεγάλη χάρη Της! Είμαστε κι εμείς μεγάλοι, όχι στα λόγια και τα φούμαρα, είμαστε μεγάλοι στ’ αλήθεια. Όταν δεν περιμένουμε τα θαύματα, αλλά τα δημιουργούμε. Μόνοι μας.

Αυτός ο Αύγουστος δεν έπρεπε να έφτανε ποτέ. Θα είναι θαύμα όμως αν –μιας και του επιτρέψαμε να έρθει– μας διδάξει, ότι ποτέ πια δεν πρέπει κανένας άλλος Αύγουστος να χαθεί, κανένα καλοκαίρι, καμιά εποχή, επειδή εμείς ποτέ πια δεν θα επιτρέψουμε να ξαναχαθούμε στο δρόμο. Όλοι μαζί.


Foto: Kaushik Chatterje