Αυτός ο ήλιος δεν είναι μόνο του ΠΑΣΟΚ.

Κάποιοι απ’ τους μεν ψάχνονται για το πώς βρέθηκαν εκτός κυβέρνησης, κάποιοι άλλοι απ’ τους δε διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, γιατί βρίσκονται στην κυβέρνηση. Οι υπόλοιποι –όσοι για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν ξημεροβραδιάζονται στα social media κάνοντας κριτική– εξακολουθούν να ψάχνονται πώς «θα τα φέρουν βόλτα» διαρρηγνύοντας –όσοι απ’ αυτούς ασχολούνται ακόμα– τα ιμάτιά τους για τη θλιβερή εικόνα του δημόσιου βίου της χώρας.

Περίσσεψε η ευθύνη και πάλι. Καθένας ό,τι έπραξε, αποκλειστικά και μόνο από αγαθές προθέσεις και βαθύ αίσθημα ευθύνης το έπραξε, είτε έφυγε, είτε έμεινε στην κυβέρνηση. Ευθύνη με ευθύνη έχουν κομμάτι διαφορά, βέβαια, αλλά όταν κοιτάς αποκλειστικά και μόνο το υπό στενή έννοια κομματικό σου ακροατήριο, μπορείς και το κρέας ψάρι να βαφτίζεις και να σε πιστεύουν ή και να σε θαυμάζουν ακόμα. Στην προκειμένη περίπτωση η παραμονή ήταν επιβεβλημένος μονόδρομος, εκτός κι αν κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι οι εκλογές σ’ αυτόν τον τόπο αποτελούν τη μόνη δημοκρατική διέξοδο. «Να μιλήσει ο λαός», αλλά –πέρα απ’ το ότι ήταν πασιφανές ότι ο «λαός» εν προκειμένω δεν ήθελε με τίποτε εκλογές– ο «λαός» παραμιλάει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί απ’ το κακό που τον έχει βρει, τι να πει, επομένως, χόρτασε από λόγια, απ’ το κακό στο χειρότερο. Εδώ ακόμα κι οι του ΣΥΡΙΖΑ, που ήθελαν –λέει– τις εκλογές, έτρεμαν μήπως και πιάσει τον Βενιζέλο τίποτε ΠΑΣΟΚικό και ρίξει την κυβέρνηση.

Κάποτε κάνουμε την ανάγκη φιλότιμο, μερικές φορές επιλέγουμε με κριτήριο «το μη χείρον βέλτιστο», κάπου-κάπου επιβάλλεται να κάνουμε και το κορόιδο. Ας προσπαθήσουν να το δουν κάπως ψύχραιμα όσοι απ’ τους μεν και τους δε, Νεοδημοκράτες βουλευτές ή ΠΑΣΟΚους πολιτευτές, έχουν βγει στα κεραμίδια με αφορμή την κυβερνητική συνεργασία Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Ας αναλογιστούν, ότι αν υπήρχε λίγη συναίσθηση ευθύνης εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού του τόπου, από καιρό τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Η κρίση να μη μας βρει απροετοίμαστους, να μην αποτελεί πεδίο βίαιης πολιτικής διαπάλης κι αντιπαράθεσης, να μην κατακερματίζει την κοινωνία, να μην αναδεικνύει κάθε αρνητική πτυχή της ιδιοσυγκρασίας και της κουλτούρας μας. Τώρα, εδώ που έχουμε φτάσει, μέχρι τα ρουθούνια στη λάσπη, εξακολουθούν κάποιοι να θέλουν να μας σπρώξουν ακόμα πιο κάτω; Τον πάτο δεν θα τον πιάσουμε κάνοντας μακροβούτια στη λάσπη, αλλά αδειάζοντας απ’ τις λάσπες το βαρέλι.

Κάποιος δεν πρέπει να κρατάει και τα προσχήματα μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε; Κάπου δεν πρέπει να φαίνεται ότι η χώρα, παρά τα προβλήματά της, παρά τις αδυναμίες της υπάρχει, πασχίζει και λειτουργεί; Ήταν ο Παπανδρέου λυσσάξανε –έκανε βέβαια κι αυτός ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του– να τον «φάνε». ‘Ηρθε ο Παπαδήμος τρελαθήκανε να τον αλλάξουνε, με το ζόρι μπας και κυβερνήσει ο χριστιανός. Τώρα, μετά από τόσες κωλοτούμπες, Ζάππεια κι ισοδύναμα είναι ο Σαμαράς πρωθυπουργός, τι πρέπει να κάνουμε, ρε παιδιά; Κάθε τρεις και λίγο αυτό το παραμύθι θα γίνεται; Δεν υπάρχει καμιά δουλειά να κάνουν όλοι αυτοί που ξεμεροβραδιάζονται στις τηλεοράσεις –αχ, πού ‘σε ΕΡΤ μου με τη Στάη σου και το Φελέκη σου;– τα twitter και τα facebook; Στα περίπτερα οι τίτλοι των εφημερίδων κοντεύουν να ξεπεράσουν τις μάρκες των τσιγάρων. Ποια κρίση κι ανεργία στα μέσα, πλάκα μας κάνετε; Από πού χρηματοδοτούνται όλοι αυτοί για να μας «τηγανίζουν» καθημερινά απ’ το πρωί ως το βράδυ συνοδεία λαϊκής ορχήστρας και κουπονιών σούπερ μάρκετ;

Ένα είναι αυτό που διαφαίνεται ότι έρχεται, η θεαματική αλλαγή του πολιτικού κατεστημένου. Όσοι κατέχοντες το έχουν διακρίνει, διαγκωνίζονται να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, να προσεταιριστούν και να επηρεάσουν τη νέα κατάσταση, να πλασαριστούν σε ευνοϊκές θέσεις στο οικονομικό τοπίο και στην αγορά που διαμορφώνεται. Τώρα που όλα είναι «στον αέρα» ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας απ’ τη διεκδίκηση αλλαγών και μεταρρυθμίσεων σε όφελός της, αποτελεί γι’ αυτούς στρατηγικό στόχο.

Ας μην κουτουλάμε καθημερινά πάνω στο ίδιο δέντρο. Το δάσος είναι μακριά, αλλά υπάρχει. Μπορούμε να φτάσουμε όλοι εκεί. Τραβάμε κουπί τρία χρόνια τώρα, όλο τα ίδια και τα ίδια ακούμε. Υπάρχουμε. Αργόσυρτα και βασανιστικά κυλάνε οι εξελίξεις, αλλά ας μην το αφήσουμε να πάει χαμένο. Ας διεκδικήσουμε δημιουργικά τις αλλαγές ο καθένας απ’ το χώρο που ζει, δραστηριοποιείται κι ενδιαφέρεται. Ας επιδιώξουμε τις αλλαγές πρώτα και κύρια στο άμεσο περιβάλλον μας. Αρνούμενοι κι αντιδρώντας στα πάντα, στρώνουμε με βούτυρο το ψωμί όσων επιθυμούν κι επιδιώκουν ν’ αποφασίζουν ερήμην μας. Κάποιοι έχασαν ή χάνουν τις δουλειές τους, κάποιοι δεν μπορούν να τα «φέρουν βόλτα», όλοι –άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο– ξεβολευτήκαμε. Αντί να κοιτάμε μανιωδώς πώς θα ξεβολευτούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι γείτονες, οι γνωστοί, οι φίλοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι κ.ο.κ., ας αντιμετωπίσουμε τις νέες ισορροπίες με θετική ενέργεια, αρνούμενοι να μπούμε στο τρυπάκι της αυτοκαταστροφικής ισοπέδωσης και της μοιρολατρικής αναμονής.

Είναι καλοκαίρι, ζούμε στην Ελλάδα, αξίζει να μπορούμε κοιτώντας ψηλά ν’ απολαύσουμε σ’ όλο του το μεγαλείο αυτόν τον ήλιο τουλάχιστον. Ας τον αφήσουμε να φτάσει μέσα μας, να ζεστάνει βαθειά τις καρδιές μας. Για ν’ αντικρίζουμε το πρωί αυτόν τον ήλιο αξίζει και μόνο να προσπαθήσουμε κι ας είμαστε ως τα ρουθούνια μέσ’ στις λάσπες. Μπορούμε ν' αναδυθούμε, φτάνει να το προσπαθήσουμε. Ο ήλιος ψηλά δείχνει το δρόμο.

Foto: Liz