Καλά ξεμπερδέματα.

Είμαι μπερδεμένος.

Η Μέρκελ εκδικήθηκε; Ο Αναστασιάδης δεν κατάλαβε; Ο Στουρνάρας δεν είδε; Ο Σόιμπλε δεν ήθελε; Ο Χριστόφιας ήξερε; Το σχέδιο Ανάν πότε εφαρμόστηκε; Το «όχι» το είπε ο λαός; Οι Ευρωπαίοι εκβιάζουν; Οι Ρώσοι υποστηρίζουν;

Αυτό που καταλαβαίνω να συμβαίνει και πάλι από την περασμένη Παρασκευή το βράδυ είναι το πόσο εύκολα τελικά, ευκαιρίας δοθείσης, διχαζόμαστε,  μοιραζόμαστε στα δυο. Πόσο πρόχειρο έχουμε τον αντίλογο και την αντίρρηση. Πόσο μπορούν τα συναισθηματικά αντανακλαστικά κι η παρόρμηση της στιγμής να υποκαθιστούν τη λογική και το μέτρο.

Αν τα «μπράβο» και τα «ζήτω», που ακούστηκαν μετά το –«ηρωικό»–  «όχι» της Κυπριακής Βουλής στο σχέδιο διάσωσης που πρότεινε η Ευρωπαϊκή Ένωση, συνυπολογίζονταν στα 5,8 δις, τότε ούτε τα λεφτά των Ρώσων θα είχε ανάγκη η κυπριακή οικονομία για να μη χρεοκοπήσει, ούτε την περιουσία της Εκκλησίας, ούτε το κούρεμα των καταθέσεων θα ήταν απαραίτητο.

Αν ο εθνικός ενθουσιασμός κι η ανάταση που επικράτησαν στην Ελλάδα έναντι των «αδελφών Κυπρίων» για την σθεναρή τους αντίσταση έναντι της Γερμανίας της Μέρκελ και του Σόιμπλε, μετουσιωνόταν σε προθεσμιακές καταθέσεις στην Κύπρου ή τη Λαϊκή, ασφαλώς οι τράπεζες αυτές θα ξεπερνούσαν μονομιάς το πρόβλημα ανακεφαλαιοποίησής τους και θ’ απέφευγαν τα χειρότερα.

Λες κι όλα μας τα προβλήματα εδώ είναι λυμένα. Αντί να διαισθανθούμε και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι διακυβεύεται, αντί να υπολογίσουμε και να προετοιμαστούμε για κάθε ενδεχόμενο, αντί να συμβάλουμε στη διατήρηση νηφαλιότητας και σύνεσης σε Ελλάδα και Κύπρο, βγήκαμε μονομιάς «στον αέρα». Δίχως να σταθμιστούν συνέπειες κι επιπτώσεις, παρενέργειες κι αντιδράσεις ο υδράργυρος της ελληνικής λεβεντιάς «χτύπησε κόκκινο», τα πρωτοπαλίκαρα του μονοπωλίου πατριωτικής περηφάνιας «ανέβηκαν στα κεραμίδια». Σχεδόν μέχρι ΕΟΚΑ Γ’ απείλησαν (μέσω facebook και twitter εξυπακούεται).

Διακαής πόθος κι ανάγκη για την με κάθε τρόπο και μέσο αυτοδικαίωση κι αυτοεπιβεβαίωση μαξιμαλιστικών κι ανερμάτιστων πολιτικών, ανεξάρτητα αν οι εξελίξεις στη συνέχεια κάθε άλλο παρά συνηγορούν κι επισφραγίζουν την ορθότητά τους. Φτάνει που εκδηλώθηκε αντίδραση, φτάνει που υπήρξε απόρριψη των αποφασισμένων κι υπαναχώρηση από τα συμφωνηθέντα. Η περηφάνια συνώνυμο της αφερεγγυότητας κι ο τσαμπουκάς αντίστοιχο του θάρρους.

Παράλληλα –και για να μην ξεχνιόμαστε– οι μύδροι που εξαπολύθηκαν εναντίον της προσδεμένης «στο άρμα του ακραίου νεοφιλελεύθερου μερκελισμού» κυβέρνησης, είναι καταιγιστικοί. Ομόφωνη ήταν η απόφαση της Συνόδου κορυφής για τη Κύπρο, αλλά μόνο οι εκπρόσωποί μας μειοδότησαν, μόνο οι Έλληνες «ήταν κότες», μόνο ο υπουργός Οικονομικών εκτέθηκε. Για τον τελευταίο, μάλιστα, μέχρι και πρόταση μομφής επιχειρήθηκε να προωθηθεί, δίχως να υπάρχουν κάν οι προβλεπόμενες θεσμικές προϋποθέσεις. Σε δουλειά να βρισκόμαστε, να ‘χουν και τα κανάλια «εικόνα».

Αν όμως είμαι εγώ μπερδεμένος, πώς να μην είναι κι όσοι από το πρωί μέχρι το βράδυ εξαντλούνται στο ν' αναζητούν ευκαιρίες για να εκφράσουν τη διαφωνία τους, να καταγγείλουν, να καυτηριάσουν, να επικρίνουν, να καταψηφίσουν, να ισοπεδώσουν. Πώς να μη μπερδεύουν και συγχέουν δηλώσεις, καταστάσεις, έννοιες και πολιτικές, συμφέροντα, συσχετισμούς κι ισορροπίες, χώρες, λαούς και συγκυρίες;

Πάντως, περισσότερο κι από μένα κι αυτούς κι από όλους, έχω την εντύπωση, ότι η πλέον μπερδεμένη είναι η Κύπρος. Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει και την οποία –και πάλι έχω την εντύπωση– θα τη δούμε να εξελίσσεται το αμέσως επόμενο διάστημα, δεν θα έχει καμιά σχέση με όσα ευφάνταστα πατριωτικά και γλαφυρά οικονομοτεχνικά βλέπουν το φως της δημοσιότητας στον Ελλαδικό χώρο αυτές τις μέρες.

Το τραύμα έγινε.

Δουλεύοντας με σύνεση και συνέπεια, με αποφασιστικότητα και τόλμη μπορεί να μην κακοφορμίσει και να επουλωθεί. Οι Κύπριοι, είμαι βέβαιος, το γνωρίζουν.

Όσο για μας… Καλά ξεμπερδέματα.

Φωτο: Yalçın Varnalı