Τα ζύγια.

Τα ζύγια είναι το άλφα και το ωμέγα. Όσο φανταχτερός και πολύχρωμος αν είναι ο αετός, όσο φουντωτή και πυκνή να ‘ναι η ουρά, όσο κατσαρά και μακριά τα ζβουιχτάρια, έστω κι αν έχει σκουλαρίκια, τα ζύγια είναι εκείνα που θα τον «τραβήξουν» ίσια πάνω μόλις το αεράκι αρχίσει να τον σηκώνει, αυτά είναι που θα τον κρατήσουν σταθερό και σε ισορροπία όταν θα βρίσκεται ψηλά στον ουρανό κι έχει «βρει τον αέρα του».

Από ‘κει και πέρα, φυσικά, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα –που δεν είναι πάντα πράγματα– στη ζωή, έτσι και το «πέταγμα» του αετού αποτελεί συνάρτηση των υλικών κατασκευής. «Οι μάνες» π.χ. πρέπει να ‘ναι ελαφριές κι ίσες –δεν πειράζει να ‘ναι κι από καλάμι. Ο σπάγκος να είναι τυλιγμένος καλά στην καλούμπα για να μην μπερδεύεται και καλύτερα είναι να’ ναι κορδονέτο κι όχι πλαστικός. Το σχήμα έχει σημασία μόνο από αισθητική άποψη, όμως ο χάρτινος αετός είναι ο κορυφαίος. Κόλλες γυαλιστερές πολύχρωμες κολλημένες μεταξύ τους μ’ αλευρόκολλα (προσοχή το νερό να μην έχει κάψει!) Ρόλο, επίσης, όπως σε τόσες και τόσες δραστηριότητες της ζωής, παίζουν οι συνθήκες και το περιβάλλον. Η επιδεξιότητα, η αντίληψη, η καλή συνεργασία για ένα επιτυχημένο «κεφάλι», ο αέρας, το έδαφος, ο ανταγωνισμός, οι «κρεμάλες», οι ύπουλες δολιοφθορές με ξυραφάκια στην ουρά κ.ο.κ.

«Για το καλό πέταγμα, τα ζύγια είναι το άλφα και το ωμέγα, παιδί μου, κι αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ», μου έλεγε στερεότυπα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ο πατέρας μου καθώς κατασκευάζαμε τον χαρταετό μαζί. Πάντα, κάθε Καθαροδευτέρα, πετούσε πιο ψηλά απ’ όλους τους άλλους, με γέμιζε λαχτάρα, καμάρι, χαρά.

Τώρα που τα παιδιά δεν ξέρουν κάν τι είναι «οι μάνες», η αλευρόκολλα, η καλούμπα, ξέρω το γιατί. Τώρα που δεν υπάρχει διάθεση, κέφι, αισιοδοξία για «πέταγμα» κι η Σαρακοστή έχει πλέον 365 μέρες, ξέρω κι αυτό το γιατί.

Για χρόνια στη ζωή μετρούσε το πέταγμα, το ανέβασμα, με κάθε τρόπο όλο και πιο ψηλά, αδιαφορώντας για το πώς και το πόσο, παραβλέποντας τι μένει πίσω και τι σημαίνει το μπροστά, αψηφώντας τους κανόνες της φύσης, της φυσικής, της κοινωνίας και της ζωής της ίδιας. Όλοι κι όλα γύρω συνηγορούσαν και παρακινούσαν γι’ αυτό. Στο σπίτι, στη δουλειά, στην παρέα, στην ομάδα. Παντού. Όλο και πιο ψηλά, ήταν το μότο, για όλους. 'Οσο πιο εύκολα, όσο πιο γρήγοτα τόσο καλύτερα.

Αλλά από ‘κει ψηλά, όταν τα πράγματα –που δεν είναι πάντα πράγματα όπως είπαμε και πιο πάνω– έρθουν ανάποδα κι αρχίσει η κατρακύλα –όπως στον αετό π.χ. που ξαφνικά αρχίζει να κάνει «κωλοτούμπες» προς τα κάτω– όλα κι όλοι αρχίζουν να φταίνε. Ο μόνος υπεύθυνος όμως είναι τα χαλασμένα ζύγια. Έχασα την ισορροπία, το μέτρο.

Τώρα το ξέρω, πατέρα, πονάει αλλά αρχίζω να το συνειδητοποιώ.

Φωτο: ETHNOS