Φταίει η τρόικα.

Ένας θεός ξέρει τι διαμείβεται πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες του Μαξίμου αυτή την ώρα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μάγος, όμως, για να φανταστεί ότι η συζήτηση του πρωθυπουργού με την τρόικα κάθε άλλο παρά μαγικές λύσεις θα αναδείξει και ως δια μαγείας θα αρθεί το από μέρες διαφαινόμενο αδιέξοδο.

Φωτιά πήραν τις τελευταίες μέρες τα κομπιουτεράκια υπουργείων για να εξοικονομηθούν μερικά εκατομμύρια ευρώ, μήπως και θαμπωθούν οι εκπρόσωποι των δανειστών και πιστέψουν ότι όντως όλα εξελίσσονται ως προς τα δημοσιονομικά ομαλά κι ότι βρισκόμαστε «εντός στόχων». Τα Α4 έδιναν κι έπαιρναν απ’ την άλλη και τα οργανογράμματα κάποιων υπουργείων κόντεψαν να κάψουν τα εκτυπωτικά. Αυτά μαζί με τα σενάρια και τις εναλλακτικές της κινητικότητας κρατούσαν ως αργά τις νύχτες στη Βασιλίσσης Σοφίας αναμμένα τα φώτα.

Δύσκολο έργο η διαπραγμάτευση, αλλά στην περίπτωσή μας –ας μην γελιόμαστε– δεν διαπραγματευόμαστε. Το να διατείνεσαι, ότι η κοινωνία «δεν αντέχει» και «θα μας πάρει με τις πέτρες» γιατί δεν «έχει μία» για νέους φόρους, δεν είναι διαπραγμάτευση, ρεζιλίκι είναι. Το να επιχειρηματολογείς, ότι ο κόσμος δεν αντέχει άλλα μέτρα και περιμένει ελαφρύνσεις, γι’ αυτό «χαλαρώστε» τις πιέσεις, δεν είναι διαπραγμάτευση, ξεφτίλα είναι. Α! Και πολιτική αστάθεια μπορεί να δημιουργηθεί, αν η τρόικα επιμείνει στις αρνήσεις της. H κυβέρνηση κινδυνεύει με πτώση, όχι, φυσικά, από υπερκόπωση, αλλά από αφόρητη –στις περισσότερες υπουργικές καρέκλες– ραθυμία, αμεριμνησία και παθητικότητα.

Το τραγικότερο θα είναι να νομισθεί, ότι η προσφυγή του πρωθυπουργού στους ευρωπαίους εταίρους και όργανα θα επιφέρει την πολυπόθητη «χαλάρωση» κι έτσι θα πάρουμε μερικές ανάσες μέχρι το επόμενο θρίλερ. Αν φτάσουμε ίσαμ’ εκεί –ο μοι γένοιτο– το στραπατσάρισμα κι ένας νέος γύρος αρνητικών πρωτοσέλιδων για τη χώρα είναι το πιθανότερο.

Φταίει η τρόικα για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα. Φταίει, γιατί έπρεπε μετά τα πρώτα μέτρα, το καλοκαίρι του 2010, να μείνει ανυποχώρητη στην αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα. Από τότε έπρεπε να έχουν μπει πιεστικά οι όροι για τις αλλαγές και τις αναδιαρθρώσεις στο κράτος. Κουβέντα δεν έπρεπε ν’ ακούσει στις επόμενες επισκέψεις της, αν δεν έβλεπε πρώτα απτά δείγματα αλλαγών στις δημόσιες υπηρεσίες. Άφησε τις κυβερνήσεις να κυνηγάνε τη δημοσιονομική προσαρμογή επιτιθέμενες επί της ουσίας στην κοινωνία και διαλύοντας με οριζόντιες περικοπές και φόρους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, προγραμματισμούς ζωής, προσδοκίες κι ελπίδες για το μέλλον.

Τώρα που τα «εύκολα» λεφτά από τις διαδοχικές επελάσεις στα εισοδήματα της κοινωνίας εξάντλησαν τα όριά τους, τώρα που οι προϋπολογισμοί των υπουργείων έχουν στερέψει κι οι περικοπές «χτύπησαν» κόκκινο, βρεθήκαμε αίφνης μπροστά στο αδιέξοδο. Γι’ αυτό φταίει η τρόικα, γιατί αρκέστηκε στον εύκολο δρόμο των αριθμών και της λογιστικής, ενθουσιάστηκε από την ταχύτητα μείωσης του ελλείμματος, δελεάστηκε από τις ανεξάντλητες νομοθετικές πρωτοβουλίες και τις άπειρες αποφάσεις κι εγκυκλίους. Ερχόταν κι έφευγε μπαινοβγαίνοντας στο Υπουργείο Οικονομικών και κατά περίσταση δεξιά κι αριστερά γύρω απ’ την πλατεία Συντάγματος. Στοιχεία και πίνακες, εκθέσεις και σχεδιαγράμματα έβλεπε, ασκήσεις επί χάρτου, επί μήνες.

Τώρα που τα «παίζουν όλα για όλα» τρόικα και κυβέρνηση, τούτη την ώρα που πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες κάποιοι δίνουν και κάποιοι παίρνουν, είναι καλό να περάσει για μια στιγμή έστω απ’ το μυαλό τους, ότι βγαίνοντας έξω, μπορεί πολλοί ρεπόρτερς να τους περιμένουν για να τους πουν, η κοινωνία όμως δεν τους περιμένει για ν’ ακούσει –βαρέθηκε πια– αλλά για να τους δει άμεσα να πράττουν.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν κι ο όποιος ανασχηματισμός δεν διασώζει πλέον κανέναν. Αν δεν αποφασίσουν, έστω και τώρα, ν’ αλλάξουν κυβερνητική ρώτα, το 2013, δυστυχώς, θα έχει τελειώσει για όλους πρόωρα.

FOTO: Nico Ramos