"Κεντροαριστερά": Η κορυφή κι η βάση.

Να σου πω κάτι για να τελειώνουμε; Χέστηκα και για την κεντροαριστερά και για τη σοσιαλδημοκρατία και το δημοκρατικό σοσιαλισμό. Μια ζωή στην κόψη των εσωκομματικών ισορροπιών και συσχετισμών, στη διάθεση της κάθε ομάδας και της κάθε κλίκας, στην όρεξη του κάθε παράγοντα ή του κάθε οργάνου. 

Κουβέντες για βολεμένους και συζητήσεις για χορτάτους. Σοσιαλδημοκρατίες και πράσινα άλογα. Δεν θα λαϊκίσω μιλώντας για την κοινωνία που λιμοκτονεί, για τα μνημόνια, τον πολλαπλασιαστή κι άλλα, που καταναλώνονται εύκολα. Η συζήτηση όμως είναι αλλού, σύντροφοι, κι όλες αυτές οι κουβέντες, είναι κουβέντες του στυλ «σε δουλειά να βρισκόμαστε». Ψάχνουμε να οριοθετήσουμε το χάος, να χωρίσουμε ξανά στα δυο την Ερυθρά θάλασσα, να τραβήξουμε κι άλλες «κόκκινες γραμμές» παραβλέποντας, ότι μετά από τόσο κόκκινο μελάνι που έχει χυθεί αυτή την τελευταία τριετία για να τραβιώνται γραμμές, έχουμε χάσει και την άκρη και το μέτρο.

Πιείτε τον καφέ σας μαζί με τον σύντροφο Κουβέλη, σύντροφοι –αν το επιτρέψει βεβαίως ο κύριος Λυκούδης, όταν καταδεχτεί να διαβάσει την επιστολή σας– πείτε και κανένα καλαμπούρι και μετά ίσια στις κάμερες για τις δηλώσεις. Οι τηλεσχολιαστές θα αδημονούν και τα πάνελ θα ‘ναι έτοιμα να πάρουν φωτιά. Μπορεί να υπάρχουνε και «κάρτες», που ν’ αναπαριστούν φράση φράση τι ειπώθηκε ή μπορεί για χάρη σας να δημιουργήσουν για το κεντρικό δελτίο και animated movie για το πώς καθίσατε ή πώς πιάσατε τα φλιτζάνια. Κι αυτοί τη δουλειά τους κάνουνε οι άνθρωποι.

Θα το γράψω όπως το αντιλαμβάνομαι κι από ‘κει και πέρα –μεγάλοι άνθρωποι είσαστε– κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Θεός, γιατί ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς δεν γνωρίζω αν έχει κάτι να σας πει διαφωτιστικό, η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη καταλύει αυτή την εποχή σε πεντάστερα.

Ναι, υπάρχει, σύντροφοι, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που δεν εκπροσωπείται σήμερα από τα κόμματα που υπάρχουν. Υπάρχουν δυσαρεστημένοι, απογοητευμένοι, άνθρωποι που επιβιώνουν μετά βίας, άνθρωποι που έχασαν δουλειές, περιουσίες, παιδιά στην ξενιτιά και νέοι χωρίς μέλλον. Υπάρχουν άνθρωποι που προβληματίζονται για το αύριο των οικογένειών τους, που αγωνιούν για τις επιχειρήσεις τους, που βιώνουν καθημερινά την ανασφάλεια και το φόβο στη γειτονιά τους. Άνθρωποι που βρίσκονται σε απόγνωση γιατί θλίβονται για την απαξίωση και την ανημπόρια της πατρίδας τους.

Δεν χρειάζεται ν’ αναφερθώ σε μια προς μια στις περιπτώσεις, ούτε να επιχειρήσω να δημιουργήσω έναν ατέλειωτο κατάλογο από εν δυνάμει ψηφοφόρους, που ο καθένας για τους δικούς του λόγους δεν θα ψήφιζε σήμερα κάποια από τα κόμματα που υπάρχουν. Αυτό είναι όμως το ζήτημα; Υπάρχουν διαθέσιμοι ψηφοφόροι ας τους πλησιάσουμε, ας στοχεύσουμε στην ψήφο τους μην  τους «πάρει» ο ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή;

Για τη Νέα Δημοκρατία δουλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, σύντροφοι. Καλά, είστε σοβαροί; Στ’ αλήθεια πιστεύετε, ότι είναι δυνατόν αυτή μεγάλη πλειοψηφία ψηφοφόρων να κατευθυνθεί προ της κάλπης μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ; Οι πρώην δικοί σας ψηφοφόροι, οι άνθρωποι του κέντρου, του «μεσαίου» –κατά Κώστα Καραμανλή– χώρου θα πάνε στον Τσίπρα και τον Τατσόπουλο –αλήθεια, σε ποια μεριά της Αθήνας χάθηκε αυτή η ψυχή– όταν έρθει η ώρα των εκλογών; Όχι, σύντροφοι, στη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά θα πάνε, του πρωθυπουργού που –στηριζόμενος στην ψήφο και τη συμβολή σας– θα έχει κατορθώσει πισωγυρίζοντας κι ισοπεδώνοντας –ελέω δανειακών συμβάσεων και μνημονίων– τη χώρα να δημιουργήσει συνθήκες σταθερότητας και ανάκαμψης της οικονομίας. Άντε, εντάξει, κάποιοι λίγοι μπορεί να πάνε και κατά Χρυσή Αυγή μεριά –μη μου λέτε για τους «Ανεξάρτητους» γιατί θα σκάσω στα γέλια.

Εσείς φράγκο δεν θα πάρετε συντρόφια και δεν το λέω αυτό για να τα «σπάσετε» με την κυβέρνηση, όχι, για να σοβαρευτούμε λίγο το λέω. Καλά κάνετε κι είστε μέσα στην κυβέρνηση, άριστα πράξατε που συμβάλατε στη δημιουργία της. Για να πάει όμως όσο πιο μακριά γίνεται η «βαλίτσα» της διακυβέρνησης και να μην έχουμε καθημερινά τα πρωινά events των νεολαίων και των λοιπών συνιστωσών του Τσίπρα στους δρόμους και τα βραδινά show στα τηλεοπτικά παράθυρα, πρέπει να αισθανθούμε ότι συμμετέχετε στην κυβέρνηση κι εσείς. Πρέπει, καλοί μου σύντροφοι, πέρα από τη ποσόστωση στα καθίσματα –κοινώς καρέκλες– στα διάφορα πόστα, να συνδιαμορφώσετε μια κυβερνητική πολιτική –πέρα από οικονομίες και λοιπά δημοσιονομικά– που να προωθεί κάποιες από τις βασικές πτυχές τής σοσιαλιστικής θες, σοσιολδημοκρατικής θες, κεντώας θες, της όποιας –όπως θες πές την– φυσιογνωμίας σας. Είστε με τον άνθρωπο και τις ιδιαιτερότητές του, με την κοινωνία και τις βασικές της ανάγκες, με τη νεολαία και τα προβλήματά της; Με ό,τι είστε τέλος πάντων, όλα αυτά που για χρόνια σε προγράμματα και διακηρύξεις μας έχετε κάνει πλύση εγκεφάλου. Βρείτε από κοινού και διαμορφώστε πολιτικές για όλες τις κυβερνητικές δραστηριότητες, ανεξάρτητα ποιος ηγείται και ποιος έπεται στα υπουργεία, τους οργανισμούς, τις υπηρεσίες. Φέρτε ριζοσπαστικές προτάσεις στη Βουλή, αφήστε τα παράθυρα στους «επικοινωνιακούς» των άλλων χώρων και ριχτείτε με τα μούτρα στη συλλογική δουλειά με ομάδες εργασίας κοινές.

Φρέσκο αέρα να φέρετε στη κοινωνία, αέρα δημοκρατίας στην πράξη, αέρα πίστης και κουράγιου ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Α, και πού είστε; Μην τσιμπάτε διαρκώς με την «αυτοκριτική» και την «αυτοκριτική». Τα έχετε κάνει μπάχαλο, το ξέρετε εσείς πρώτοι και καλύτεροι. Εδώ μια λίστα με φοροφυγάδες ήρθε στα χέρια σας και τα κάνατε μούσκεμα. Ιδανικοί αυτόχειρες, αλλά οι κουβέντες και τα τρυκ με τα περασμένα να τελειώνουν. Ας κάνει κάθε λειτουργός του κράτους τη δουλειά του, ανεξάρτητα και κατά συνείδηση και στο τέλος θα κάνουμε το λογαριασμό. Μήπως –εδώ που τα λέμε– κι όλοι «μέσα» να πάτε, δεν θα βρεθεί κάποιος να σας κατηγορήσει ότι στη φυλακή τρώτε χαβιάρι;

Βγείτε από τα λαγούμια σας και τον αυτισμό σας και καταλάβετε ότι όσες συζητήσεις κι αν κάνετε για το σοσιαλισμό και τ’ άλλα που λέγαμε πιο πάνω θα πάνε στο βρόντο. Ο δεκαοχτάρης ή ο δεκαπεντάρης που σε τρία χρόνια θα ψηφίζει ξέρετε πού τα έχει γραμμένα όλα αυτά; Ακούστε «Ψυχόδραμα» και θα καταλάβετε. Αν πάλι σας ενδιαφέρει μόνο η ψήφος μου, Ο.Κ. δεν σας την ξαναδίνω έτσι. Δεν σας αξίζει. Εδώ αποδεικνύετε καθημερινά, ότι έναν τεράστιο κοινωνικό χώρο, έναν χώρο μετριοπαθή και φιλελεύθερο, φιλήσυχο και δημιουργικό –κάτι σαν τους «νοικοκυραίους» της δεξιάς– δεν μπορείτε να τον εκφράσετε ενιαία, συστηματικά και με συνέπεια. Με έργα, όχι με τις γνωστές επικοινωνιακές φανφάρες.

Θα σας κατανοήσω, δεν υπάρχει ο Ανδρέας, ούτε ζούμε το ’81. (Μια που το’ φερε η κουβέντα, μην σας παραξενέψει αν σε λίγο πάνε τον Τσίπρα και σε κανένα μνημόσυνο του «αείμνηστου»). Αντί ν’ αναζητάμε, όμως, σωτήρες κι εθνάρχες –τ’ όνομα το ‘χουμε, αλλά από χάρη κάτι λείπει– δεν είναι καλύτερα μέσα από νέες συλλογικές δράσεις κι οργανωμένες κινήσεις να σηματοδοτήσουμε αυτό που θέλουμε να δείξουμε ότι είμαστε; Δεν επιχειρούμε να σταθούμε υπεύθυνα απέναντι στην κοινωνία και να προωθήσουμε πολιτικές και προγράμματα που θα στοχεύουν και θα επιδιώκουν την ανακούφιση της;

Δεν είναι ανάγκη να μοιράσουμε λεφτά, ο κόσμος κατάλαβε ότι λεφτά περισσευούμενα πλέον δεν υπάρχουν, αλλά αντί να προσπαθούμε να κανακέψουμε κάθε συντεχνία και να «βγάλουμε απ’ τη μύγα ξίγκι» επειδή ανέβηκε κι ο Τσίπρας σε τρακτέρ –ως άλλος Χατζηγάκης– ας διασφαλίσουμε, ότι τα λεφτά που διαθέτουμε πάνε εκεί που πρέπει και δεν πάνε σε τσέπες δεξιά κι αριστερά. Αντί να προσπαθήσουμε να πείσουμε τον κόσμο για τ’ αυτονόητα, ας προωθήσουμε άμεσα διαδικασίες απλές κι ευέλικτες για την εξυπηρέτηση του πολίτη, του επιχειρηματία, του επενδυτή. Άστε το σύντροφο Μανιτάκη να σχεδιάζει αναδιοργανώσεις κι αξιολογήσεις, αποφασίστε άμεσα, τώρα παράλληλες διοικητές δομές και διαδικασίες τύπου ΚΕΠ, που θα παρακάμπτουν υφιστάμενες γραφειοκρατίες και αγκυλώσεις. Δώστε βάρος και κεντρική θέση της πολιτικής στον τουρισμό και τον πολιτισμό με συγκεκριμένες προτάσεις και μέτρα. Αρχίστε να νομοθετείτε από μηδενική βάση, δημιουργείστε και θεσμικά μια νέα μεταπολίτευση, στην πράξη, όχι στα λόγια και τις εικασίες.

Έτσι, πρόχειρα και βιαστικά ίσως τα έγραψα, σύντροφοι, αλλά έτσι πιστεύω ότι χτίζονται οι σχέσεις εμπιστοσύνης κι αρχίζουν τα πράγματα να κινούνται και να ξεφεύγουν απ’ το τέλμα που βρίσκονται σήμερα. Οι επιστολές και τα τσαλίμια συσχετισμών κι υπολογισμών μόνο να βαθύνουν την απογοήτευση και να επιτείνουν την αμηχανία του κόσμου που σας παρακολουθεί κι ελπίζει ότι κάποια στιγμή μπορεί κάτι να κάνετε, του κόσμου που προσδοκά και περιμένει.

Δεν είναι που το γράφω εγώ, αλλά θαρρώ πως κάπως έτσι το φαντάζεστε κι εσείς –έστω κι αν αποφεύγετε και να το σκεφτείτε– αν, λοιπόν, λέω, σύντροφοι, δεν μπορείτε να κοιτάξετε την αλήθεια κατάματα και να πάρετε από κοινού τις αναγκαίες για την κοινωνία και το λαό που χειμάζει αποφάσεις, ε, τραβάτε σιγά – σιγά για το ταμείο συνταξιούχων βουλευτών από μόνοι σας και μην περιμένετε, η σοσιαλδημοκρατία δεν πρόκειται να γεννηθεί ούτως ή άλλως αυτόματα, γιατί η ώρα των εκλογών απλώς θα το επικυρώσει.

Εμείς όμως άραγε –και πάλι– τότε τι θα φταίμε;