Ο Θεός αγαπάει εμάς ή το χαβιάρι;

«Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι», οι σύγχρονοι Έλληνες αγαπάμε άραγε κάτι ή μήπως αγαπάμε και το Θεό και το χαβιάρι;

Με τη λέξη «δημοκρατία» μια λέξη μπορώ να φανταστώ άρρηκτα συνδεδεμένη και σε απόλυτη αλληλεξάρτηση, τη λέξη «σεβασμός». Αυτές οι δυο λέξεις αποτελούν, νομίζω, τους καθοριστικούς πυλώνες για τη λειτουργία της κοινωνίας και του πολιτεύματος. Δημοκρατία απ' τη μια, χωρίς σεβασμό σε αρχές, αξίες, νόμους και κανόνες, είναι μια χαοτική κατάσταση που ο καθένας μπορεί να «κάνει του κεφαλιού του» χωρίς να υπολογίζει τίποτα και σεβασμός δίχως δημοκρατία απ’ την άλλη, είναι μια αυταρχική κατάσταση καταπίεσης κι υποταγής, που το άτομα κι οι συλλογικότητες κινδυνεύουν να χαθούν κάτω από αυθεντίες και «πατερούληδες».

Στην πορεία μας προς το σήμερα, κάπου στο δρόμο –θαρρώ– τις ξεχάσαμε και τις χάσαμε και τις δυο. Δεν έχει σημασία ποια χάθηκε πρώτη ή ποια ξέφτισε δεύτερη. Σημασία έχει, κατά τη γνώμη μου, ν’ αναβαπτιστούμε το ταχύτερο ως λαός μέσα στην κολυμπήθρα της αυτογνωσίας, γιατί είναι ολισθηρός ο δρόμος προς τα πίσω, εκεί που –και χωρίς να το καταλάβεις πολλές φορές– βρίσκεσαι να ‘χεις διαβεί ένα άλλο, τραγικό κατώφλι ανάμεσα στις συμπληγάδες πια του αυταρχισμού και του φόβου.

Αποχώρησε ο Γιάννης Ραγκούσης από το ΠΑΣΟΚ, πέσανε να τον φάνε. Όσο ήτανε μέσα τον «τρώγανε» μαζί μ’ όλους τους άλλους.

Σχολιάστηκε το σχολικό βιβλίο της Στ’ Δημοτικού, δεν άρεσε σε κάποιους όρμισαν στον αρθρογράφο. Πριν μερικά χρόνια είχανε «φάει» τη Ρεπούση.

Τρωγόμαστε μεταξύ μας και τρωγόμαστε για όλα. Μύγα στο σπαθί μας δε σηκώνουμε, λυμένο συνέχεια το ζωνάρι για καυγά. Δεν αφήνουμε τίποτε να πέσει ασχολίαστο, αλλά κι ο σχολιασμός τις περισσότερες φορές είναι ύβρης, τσιτάτο, αφορισμός, κατάρα ή απειλή.

Στο όνομα της «δημοκρατίας» –που ο καθένας την ερμηνεύει και την αξιοποιεί κατά πώς τον βολεύει– καταλύεται κάθε έννοια σεβασμού στο συνάνθρωπο, ενώ στο όνομα του «σεβασμού» του δίκιου –που είναι πάντα απ’ τη μεριά που εμείς βλέπουμε τα πράγματα– καταπατάμε κάθε έννοια δημοκρατίας και δικαιώματος αντίθετης γνώμης.

Είμαστε χαρισματικοί και πεφιλημένοι, αξιαγάπητοι και ξεχωριστοί μόνο όμως όταν είμαστε μόνοι μας ή όταν το –όποιο– ακροατήριο συμφωνεί μαζί μας. Τότε μας αγαπάει ο θεός, αλλά κι ο κόσμος ολόκληρος –με το χαβιάρι του κι αυτό όλο μαζί– είναι δικός μας.

Είμαστε δύστροποι κι αγενείς, απρόσιτοι κι εριστικοί όταν μας φέρνουν αντιρρήσεις, όταν πιεζόμαστε, όταν πρέπει να πειθαρχήσουμε σε εντολές και οδηγίες για το κοινό καλό, όταν αισθανόμαστε ότι «μας πνίγει το δίκιο (μας)». Τότε «ποιος είδε το θεό και δε φοβήθηκε;» ο κόσμος να ‘ρθει –προτιμάμε– ανάποδα –με το χαβιάρι του κι αυτό όλο μαζί– παρά ν’ αλλάξουμε γνώμη, να συμβιβαστούμε, να συνεργαστούμε, να συμφωνήσουμε.

Είμαστε εδώ, λοιπόν, κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, καθένας με τη ρώτα και την πορεία του, καθένας με την άποψη και τη γνώμη του, περιμένοντας ο ένας τον άλλον να κάνει το πρώτο βήμα για να συναντηθούμε. Ένα κουβάρι περικοπές και μέτρα, αντιδράσεις και βία, συναντιώνται σε δρόμους και πλατείες για να λύσουν με λάθος τρόπο διαφορές αγεφύρωτες. Επιχειρούν να κερδίσουν το δίκιο τους μέσω του τετραγωνισμού του κύκλου, ο οποίος μάλιστα αφού είναι και φαύλος –έτσι όπως έχει καταντήσει κι ο δημόσιος βίος μας– άκρη δεν πρόκειται να βγει και μόνο «σε δουλειά θα βρισκόμαστε» κι ας χτυπάει κόκκινο η ανεργία.

Αλίμονο, αν σ’ αυτό το γαϊτανάκι της αδιαλλαξίας και της στενομυαλιάς, του κυβερνητικού αλαλούμ και της κοινωνικής αμφισβήτησης, δεν υπερισχύσει η φωνή του μέτρου και της λογικής και δεν μπει μια –άνω έστω– τελεία από τους δανειστές μας, με την ολοκλήρωση του εξουθενωτικού πήγαιν' - έλα και την καταβολή της επόμενης δόσης –ας είναι και κουτσουρεμένη. 

Σ’ αντίθετη περίπτωση, έτοιμοι είμαστε να κατρακυλήσουμε πλησίστιοι στον επόμενο φαύλο κύκλο, εκείνον της χρεοκοπίας και τότε να δούμε ποιον αγαπάει πιο πολύ ο Θεός, εμάς ή το χαβιάρι;