ΑΧΡΕΙΑΣΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Αναρωτιέμαι, τι περισσότερο ή λιγότερο θα μπορούσε να συμβεί αν δεν υπήρχε κυβέρνηση στη χώρα; Τι θα παθαίναμε, δηλαδή, αν δεν ακούγαμε δηλώσεις κι εξαγγελίες που αναιρούνται και διαψεύδονται μέσα σε λίγα μόνο 24ωρα ή πώς θα ζούσαμε, αν δεν εξευτελιζόμασταν καθημερινά από ανεξέλεγκτες επιθέσεις ενάντια στη νοημοσύνη, την αξιοπρέπεια, αλλά και το πορτοφόλι μας;
Οι μόνοι που θα πάθαιναν ίσως ήταν οι καναλάρχες, που δεν θα είχαν ανοησίες για να γεμίζουν τις βραδινές πολύωρες φλυαρίες των υπαλλήλων τους κι ίσως οι πολυάριθμοι bloggers του διαδικτύου, που θα έχαναν έναν πανεύκολο «μεζέ» για τα χιουμοριστικά κείμενα και σχόλιά τους. Οι υπόλοιποι κάτι μου λέει πως θα περνούσαμε καλύτερα κάνοντας το κουμάντο μόνοι μας, εφόσον αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες με τη διακυβέρνηση της χώρας δεν έχει όμοιό του, όχι μόνο στη σύγχρονη ιστορία του τόπου, αλλά και στην ιστορία οποιασδήποτε πολιτισμένης ή ανεπτυγμένης –ας το πούμε έτσι– χώρας.
Η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται από τους κυβερνώντες τα προβλήματα της χώρας είναι άνευ προηγουμένου. Πρέπει η κατάσταση να φτάσει στο απροχώρητο για να αφυπνιστούν και να παρέμβουν, αλλά κι αυτή η προσπάθειά τους, γίνεται συνήθως με τόσο αδέξιο, πρόχειρο κι επιπόλαιο τρόπο, ώστε προκαλεί τα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα.
Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, όλοι αυτοί οι ιθύνοντες της Νέας Δημοκρατίας, στους οποίους ο ελληνικός λαός έχει εμπιστευθεί τα τελευταία πέντε χρόνια την τύχη του, επιχειρούν όπως – όπως τις τελευταίες μέρες να κρύψουν πίσω από το συγκυριακό φαινόμενο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, την πλήρη αποτυχία της οικονομικής –και όχι μόνο– πολιτικής τους στην προσπάθειά τους να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο. Πού ζούμε;

Σκέφτομαι ότι απομένουν τυπικά άλλα δυόμιση χρόνια κυβερνητικής θητείας και με πιάνει δέος. Αν τυχόν δοκιμάσουν να την εξαντλήσουν, τι άραγε θα έχει μείνει όρθιο; Και καταλαβαίνετε πολύ καλά, ότι η έκφραση δεν έχει πια μόνο τη μεταφορική σημασία της…