ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ "ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ"

Τα τελευταία χρόνια το θέμα των σχολικών βιβλίων έρχεται και επανέρχεται στο προσκήνιο των συζητήσεων για την παιδεία. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα με αφορμή τη διαμάχη για το περιεχόμενο του βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού (2006-2007) από τη συγγραφική ομάδα με επικεφαλής την καθηγήτρια Πανεπιστημίου Κα Μαρία Ρεπούση, αλλά και το βιβλίο των Θρησκευτικών της ίδιας χρονιάς και πάει λέγοντας.

Απέναντι στο πρόβλημα, η στάση του Υπουργείου Παιδείας, που έχει την πολιτική ευθύνη, αλλά και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, που από την πλευρά του έχει την ευθύνη συγγραφής των βιβλίων, ήταν πέρα για πέρα αντιφατική, δισταχτική και άκρως καιροσκοπική. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι τα πέντε προηγούμενα χρόνια επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας άλλαξαν τρεις υπουργοί και ξεκίνησε δυο φορές διάλογος για την παιδεία από μηδενική βάση. Ακριβώς στο μηδέν βρισκόμαστε και σήμερα. (Αλήθεια, ξέρει κανείς πότε θα διανεμηθούν επιτέλους στα σχολεία τα… «Ματωμένα χώματα»;)

Τα σχολικά βιβλία είναι γεγονός, ότι αποτελούν στις μέρες μας ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του συστήματος της λεγόμενης «δωρεάν» παιδείας. Είναι ένας θεσμός αναχρονιστικός, πολυέξοδος, αναποτελεσματικός που έχει κλείσει πλέον τον ιστορικό του κύκλο.

Στην διαπίστωση αυτή δεν μας οδηγεί μόνο η αλματώδης τεχνολογική πρόοδος και των δυνατοτήτων που προσφέρουν οι εφαρμογές της στην εκπαίδευση, αλλά προπαντός το γεγονός, ότι με το σημερινό σύστημα διαιωνίζεται η παπαγαλία και η αποστήθιση, εξαιτίας της μορφωτικής μονομέρειας της αυθεντίας και του αλάθητου του ενός και μοναδικού βιβλίου ανά μάθημα.

Ταυτόχρονα, η ανάγκη της κάθε συγγραφικής ομάδας να διαφοροποιηθεί κατά το δυνατόν από την προηγούμενη, έχει οδηγήσει στην αναφορά μέσα στα σχολικά βιβλία τέτοιου όγκου δευτερευουσών και τριτευουσών λεπτομερειών, σε βαθμό που χάνεται η ουσία, αλλά και το ενδιαφέρον των μαθητών.

Εξάλλου, είναι γνωστό σε όλους, ότι τα σχολικά βοηθήματα των εκδοτικών οίκων, έχουν αναχθεί σε επιστημονικές μονογραφίες και συναγωνίζονται –αν όχι ξεπερνούν– σε πλουραλισμό και σαφήνεια αυτά καθαυτά τα σχολικά βιβλία. Το γεγονός, ότι έχει εκδοθεί βοήθημα ακόμα και για τα θρησκευτικά, δεν έχει να κάνει μόνο με τον μαθησιακό «αφιονισμό» της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας, αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό και με το δυσνόητο περιεχόμενο του σχολικού βιβλίου (μια ματιά π.χ. στο βιβλίο Θρησκευτικών ή της Ιστορίας της Β’ Γυμνασίου είναι αρκετή).

Με ικανοποίηση άκουσα το Γιώργο Παπανδρέου την περασμένη Κυριακή (22-2-2009) στην Αθηναΐδα, ν’ αναφέρεται –μεταξύ των άλλων– και στο θέμα των σχολικών βιβλίων και του τρόπου διδασκαλίας, αναλύοντας ποιοι είναι για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι: «Πέντε Εθνικοί Στόχοι: Το σχέδιό μας για τη χώρα».

«Δημόσιο σχολείο με υπολογιστές, γρήγορο internet, ανοιχτές ψηφιακές βιβλιοθήκες. Με την ξένη γλώσσα να γίνεται κτήμα μέσα στο δημόσιο σχολείο. Κάθε παιδί, το δικό του ηλεκτρονικό βιβλίο. Άμεση δηλαδή και εύκολη πρόσβαση σ’ ένα τεράστιο όγκο γνώσεων και πληροφοριών, που θα αναιρεί την ανάγκη απλής αποστήθισης, και θα κάνει το σχολείο, χώρο συνεχούς έρευνας μιας όμορφης εκπαιδευτικής ανακάλυψης, με μια νέα, δημιουργική σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή».

Είμαι από εκείνους που σταθερά υποστήριξαν και υποστηρίζουν την κατάργηση της δωρεάν διανομής του ενός βιβλίου στα σχολεία και αυτή η προσεχτική διατύπωση κινείται κατά τη γνώμη μου προς την κατεύθυνση αυτή. Φανερώνει, ότι υπάρχει η πρόθεση από το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να θέσει σε εντελώς διαφορετική βάση, από αυτήν που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, όχι μόνο το θέμα των σχολικών βιβλίων, αλλά όλης της διδακτικής διαδικασίας και του τρόπου που γίνεται το μάθημα στο σχολείο.

Φυσικά, μια εξαγγελία αυτής της μορφής αφορά μια όψη μόνο από τις διαρθρωτικές αλλαγές που θα πρέπει να γίνουν στο σύνολο του εκπαιδευτικού μας συστήματος, πράγμα που σημαίνει ουσιαστικό διάλογο με όλους τους ενδιαφερόμενους πάνω σε καλοσχεδιασμένο πρόγραμμα, με χρονοδιάγραμμα, με εξασφαλισμένους πόρους, με ευελιξία, με διαφάνεια κι αποφασιστικότητα. Μια εξαγγελία που θα τολμήσει να γίνει πράξη αδιαφορώντας για το «πολιτικό κόστος», αλλά και για τη δημιουργία πρόσκαιρων αποτελεσμάτων –αμφίβολης εμβέλειας– και άμεσων εντυπώσεων χάριν της επικοινωνιακής επιτυχίας.

Τέτοιου είδους εξαγγελίες, έχει ανάγκη ο τόπος, που φέρνουν νέα προσέγγιση και φρέσκια ματιά στα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα του τόπου και τοποθετούν σε νέες βάσεις την πολιτική διαδικασία, προσδίδοντάς της κάτι από το χαμένο κύρος και την αξιοπιστία της. Οψόμεθα…

ΦΩΤΟ κεφαλίδας: Βάσω Γώγου, από το βιβλίο Θρησκευτικών της Β' Γυμνασίου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Ο Καθηγητής μου...

Γνώρισα τον Γιώργο Παπαδημητρίου ως καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας τη δεκαετία του ’80. Εκεί –στο γραφείο της Ομήρου– κάποια απογεύματα ξεμέναμε για να πούμε δυο κουβέντες πέρα από το Συνταγματικό, τον Τσάτσο και την Αναθεώρηση και για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., για την ανάγκη ταχύτερου βηματισμού της κυβέρνησης, για τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.

Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, πάντα με τον τόνο της χαρακτηριστικής του φωνής χαμηλό -έστω κι αν κάποιες φορές πάνω στον ενθουσιασμό της κουβέντας ακουγόμουν λίγο παραπάνω - πάντα νηφάλιος, πάντα μετρημένος, γνώστης κι ευχάριστος συνομιλητής.

Σταθερός στις αξίες και στις αρχές του, βαθειά ανθρώπινος κι ευαίσθητος, ξεχωριστός για την επιστημονική του γνώση, προσηλωμένος στο καθήκον και με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης του απέναντι στους φοιτητές του, στους συνεργάτες του, στους συναδέλφους του, στους ανθρώπους του.

Με στήριξε απεριόριστα ηθικά και νομικά την περίοδο –μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004– που η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας άρχισε την «επανίδρυση» του Κράτους με την αντικατάσταση των διευθυντικών στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης.

Με τίμησε γράφοντας τον πρόλογο στο πρόσφατο βιβλίο μου και στη συνέχεια συμμετέχοντας με τον έγκυρο επιστημονικό του λόγο στην παρουσίαση που ακολούθησε.

Θα τον θυμάμαι πάντα με σεβασμό, εκτίμηση και αγάπη, κρατώντας στη μνήμη την εικόνα του να με υποδέχεται εγκάρδια στο γραφείο του με την ατάκα: «Πώς πάει το τυπογραφείο;»

Η ΓΡΑΜΜΗ 19 ΤΟΥ ΤΡΟΛΕΪ "ΜΟΥΣΕΙΟ - ΧΑΛΑΝΔΡΙ"

Το Χαλάνδρι εξυπηρετείται από τον ΗΛΠΑΠ με δύο γραμμές τρόλεϊ, τη γραμμή 18 «Μουσείο – Χαλάνδρι (Εθνικής Αντιστάσεως)» και τη γραμμή 19 «Μουσείο - Σταθμός μετρό Χαλάνδρι (Σίδερα)», που αποτελεί εδώ και μερικούς μήνες προέκταση της γραμμής 19 «Μουσείο – Χαλάνδρι (Σίδερα)» που ήδη λειτουργούσε. Το δρομολόγιο της γραμμής 19 όμως από την αφετηρία στο σταθμό του μετρό και ακολουθώντας τη διαδρομή Λεωφόρος Δουκίσσης Πλακεντίας, πλατεία Κένεντι (Φλύας) Παλαιολόγου και δεξιά την οδό Ανδρέα Παπανδρέου, διέρχεται και πάλι μέσω του κέντρου του Χαλανδρίου, με αποτέλεσμα να καθυστερεί υπερβολικά. Ιδιαίτερα τις ώρες κυκλοφοριακής αιχμής τα δρομολόγια έχουν διάρκεια πάνω από μιάμιση ώρα.

Για τους διερχόμενους από την περιοχή οδηγούς είναι γνωστά τα μποτιλιαρίσματα που δημιουργούνται καθημερινά τις ώρες αιχμής στον κόμβο της πλατείας Κένεντι, στη διασταύρωση Παλαιολόγου (Παπανικολή) και Εθνικής Αντιστάσεως, στην έξοδο της Ανδρέα Παπανδρέου προς την πλατεία Χαλανδρίου, στη συμβολή της Βασιλέως Γεωργίου με την Κολοκοτρώνη, αλλά και στον κόμβο της Κηφισίας στα Σίδερα Χαλανδρίου.

Είναι απορίας άξιο πώς ο Δήμος Χαλανδρίου κι οι υπηρεσίες του επέτρεψαν να επιβαρύνεται με τη διέλευση ενός ακόμα μέσου συγκοινωνίας το ήδη ασφυκτικά επιβαρυμένο εμπορικό κέντρο του Χαλανδρίου. Οι οδοί Ανδρέα Παπανδρέου και 25ης Μαρτίου είναι οι δύο οδικοί άξονες εισόδου και εξόδου αντίστοιχα στο κέντρο του Χαλανδρίου, ποια άραγε ανάγκη υπήρχε, ώστε κι αυτή η γραμμή του τρόλεϊ να στρίβει όπως κατέρχεται τον οδικό άξονα της Παλαιολόγου και να μπαίνει μέσα στο κέντρο διαγράφοντας ολόκληρο κύκλο μέσω της οδού Κολοκοτρώνη;

Για του λόγου το αληθές, το πρωινό δρομολόγιο των 8.00’ από σταθμό μετρό Χαλάνδρι (16-2-2009), έφτασε στο Μουσείο στις 9.20’, ενώ ήταν ακόμα μποτιλιαρισμένο στα Σίδερα Χαλανδρίου μέχρι τις 8.40’. Δηλαδή, όση ώρα χρειάστηκε για μια διαδρομή 5-6 χιλιομέτρων (Μετρό – Σίδερα σε 40’ λεπτά) άλλη τόση χρειάστηκε για τη διαδρομή μέσω Αμπελοκήπων – Αλεξάνδρας μέχρι το Μουσείο στο κέντρο της Αθήνας!

Επειδή το Χαλάνδρι είναι από τα προάστια που δέχονται μεγάλο φόρτο αυτοκινήτων, δίχως δυστυχώς να έχουν μεγάλα περιθώρια εναλλακτικών λύσεων, πρέπει οπωσδήποτε οι υπεύθυνοι του Ο.Α.Σ.Α. –γιατί αν περιμένουμε απ’ τον Δήμο Χαλανδρίου μάλλον ματαιοπονούμε– να επανεξετάσουν την τροποποίηση του δρομολογίου, ώστε να γίνει συντομότερο κι επομένως περισσότερο εξυπηρετικό για το κοινό. Αυτή την περίοδο μάλιστα που το μετρό δεν λειτουργεί, είναι αναγκαίο το τρόλεϊ –εφόσον πλέον υπάρχει– να προσφέρει μια κατά το δυνατόν αξιόπιστη εναλλακτική λύση.

Κατά τη γνώμη μας, η πλέον απλή λύση είναι η γραμμή 19 να μην διέρχεται μέσω του κέντρου Χαλανδρίου και αυτό μπορεί πολύ εύκολα να επιτευχθεί, αν τροποποιηθεί το δρομολόγιο προς Αθήνα και τα τρόλεϊ να κατεβαίνουν ευθεία την οδό Παλαιολόγου μέχρι τα Σίδερα Χαλανδρίου. Κατά τον ίδιο τρόπο και στην άνοδο από Λεωφόρο Κηφισίας, να ανεβαίνουν ευθεία την οδό Παπανικολή.

Πιστεύουμε, ότι οι αρμόδιοι θα δείξουν την αναγκαία ευαισθησία για την αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των πολιτών, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη, ότι με την προτεινόμενη τροποποίηση κάθε άλλο παρά προβλήματα δημιουργούν στο ήδη υπερφορτωμένο από μέσα μαζικής μεταφοράς κέντρο του Χαλανδρίου. Αντίθετα, με τον τρόπο αυτό συμβάλουν ουσιαστικά στην αποσυμφόρησή του.

Η ΥΓΕΙΑ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ: ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ...

Αβοήθητος μέσα στο ασθενοφόρο πέθανε 53χρονος πατέρας δύο παιδιών στη Θεσσαλονίκη λόγω ελλείψεων ιατροφαρμακευτικού υλικού, αξίας μόλις 100 ευρώ!

O άτυχος 53χρονος, κάλεσε το ΕΚΑΒ όταν αισθάνθηκε έντονους πόνους στη καρδιά και το ασθενοφόρο σε διάστημα μικρότερο των 5’ πήγε να τον παραλάβει από το σπίτι του στην περιοχή της Χαριλάου. Κατά τη διακομιδή του στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ έπαθε ανακοπή, όμως οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τον επαναφέρουν χρησιμοποιώντας τον απινιδωτή, γιατί δεν είχαν τα απαραίτητα αυτοκόλλητα (patch) που τοποθετούνται κάτω από τα ηλεκτρόδια, με αποτέλεσμα να πεθάνει καθ’ οδόν.
Είναι γεγονός, ότι το πρόβλημα των ελλείψεων απαραίτητων υλικών για τη φροντίδα των ασθενών έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις το τελευταίο διάστημα, μετά την εμπλοκή της διευθέτησης των χρεών των νοσοκομείων προς τους προμηθευτές. Οι τελευταίοι, δηλώνουν πως δεν μπορούν να δώσουν άλλη πίστωση χρόνου και ότι αδυνατούν να εκτελέσουν πλέον τις προμήθειες προς τα νοσοκομεία…
Διαβάζουμε σχετικά στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (12-2-2009): «Το πρόβλημα με τις ελλείψεις υλικών στα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ πήρε μεγάλες διαστάσεις από τον Ιούνιο του 2008, με την εφαρμογή του νέου συστήματος προμηθειών, που είχε ως συνέπεια σημαντικές καθυστερήσεις. Η διοίκηση είχε ζητήσει στο παρελθόν με την ένδειξη «κατεπείγον» την αγορά δύο απινιδωτών, κάτι που καθυστέρησε εννέα μήνες. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες ο μεγαλύτερος «πονοκέφαλος» για τους εργαζομένους στο ΕΚΑΒ ήταν η έλλειψη των ειδικών αυτοκόλλητων, ένα υλικό το κόστος του οποίου δεν ξεπερνά τα 100 ευρώ για κάθε απινιδωτή.
Μάλιστα, παρ’ ότι κανονικά πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο μία φορά, ούτως ώστε να μην «αναμειχθούν» τα σωματικά υγρά διαφορετικών ασθενών, οι διασώστες αναγκάζονταν να τα χρησιμοποιούν έως και τρεις φορές για να κάνουν οικονομία!»

Αυτό το κοινωνικό κράτος οραματίζεται η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ο Κώστας Καραμανλής για την Ελλάδα του 21ου αιώνα. Φυσικά, οι πιστώσεις είναι επαρκέστατες για την αποζημίωση των διορισμένων μελών στα Διοικητικά Συμβούλια των νοσοκομείων, στις συνθέσεις των οποίων συμμετέχουν και επώνυμοι συμπολίτες μας, κάποιοι από τους οποίους κατέχουν και ιδιαίτερα κρίσιμες θέσεις στον τομέα της ενημέρωσης και στην –εξίσου σημαντική για τις επιδιώξεις της κυβέρνησης– διαμόρφωση της κοινής γνώμης μέσω των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών που παρουσιάζουν…
Τι να πούμε όμως; Σ’ αυτόν τον τόπο… Ουδείς αναμάρτητος!....