Το δικό μας παραμύθι [ή το 1960 ζει]

Το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης ασφαλώς πολλοί το γνωρίζουν κι όπως όλα τα παραμύθια –ή τα περισσότερα τουλάχιστον– έχει ευχάριστο τέλος, αφού ο πρίγκηπας ανακαλύπτει την από χρόνια –εξ αιτίας μιας κατάρας– κοιμωμένη βασιλοπούλα, την ξυπνά, το βασίλειο αφυπνίζεται, αποχτά ζωντάνια, δραστηριοποιείται και... ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

Στην δική μας περίπτωση, μόνο αυτοί ζήσανε καλά. Στο Ελληνικό παραμύθι κανένας “πρίγκηπας” και καμιά “δύναμη” δεν έχει σταθεί δυνατόν να μας ξυπνήσει. Εδώ, χρόνια και χρόνια –λες και μια κατάρα το έχει καταφέρει– μένουμε μονίμως με τους ίδιους εφιάλτες και με τα ίδια φαντάσματα να στοιχειώνουν τον εθνικό μας ύπνο και τη μεγαλειώδη μας νάρκωση.

Τι καταστροφές, τι ευκαιρίες, τι αποτυχίες, τι επιτυχίες, εκεί κολλημένοι σ’ ένα μοτίβο και μια καθημερινότητα της οποίας το σενάριο παραμένει διαχρονικά αναλλοίωτο μονότονα επαναλαμβανόμενο από πολιτικούς πρωταγωνιστές που απλώς εναλλάσσονται στους ρόλους, ενώ σταθερά οι –πάντα ανεύθυνοι κι ανυποψίαστοι– λαϊκοί κομπάρσοι γκρινιάζουν μονότονα, διαπληκτίζονται απελπιστικά κι επιμένουν να διχάζονται, αμετανόητα, σε λάθος επιλογές.

Μια ματιά στην καθημερινότητά μας αρκεί για ν’ αποκαλυφθεί η στασιμότητα κι η αγκύλωση που έχει ο χρόνος σ’ αυτή τη χώρα που πνίγεται [όπως πνιγόταν] με την πρώτη μπόρα, καίγεται [όπως καιγόταν] με τον πρώτο καύσωνα, ακινητοποιείται [όπως ακινητοποιούνταν] στους δρόμους με την πρώτη απεργία των ΜΜΜ, βουλιάζει [όπως βούλιαζε] κάτω απ’ τα σκουπίδια μόλις «μπουκώσει» η Φυλή, ξεροσταλιάζει [όπως ξεροστάλιαζε] στις ουρές για μια αίτηση, πεθαίνει [όπως πέθαινε] για μια κτηματική διαφορά ή για μια απιστία και δικάζεται [όπως δικαζόταν] μετά από 15 χρόνια.

Χρεοκοπήσαμε το ’09, τι άλλο ποια θα μπορούσε να μας βρει για ν’ αφυπνιστούμε; Τι χειρότερο θα μπορούσε να πληγώσει την περηφάνια και να κινητοποιήσει το φιλότιμό μας κι όλες μας τις δυνάμεις; Επαναστατήσαμε κατά των πάντων, δεξιά αριστερά, μέσα έξω, φέραμε βίαια τα πάνω κάτω. Οχτώ χρόνια και ποιο είναι τελικά το αποτέλεσμα; Ξυπνήσαμε; Αντιμετωπίσαμε με σύνεση, επιμονή και συλλογικότητα τις αιτίες που μας πνίγουν, μας βουλιάζουν, μας ακινητοποιούν, μας σκοτώνουν; Σας παρακαλώ. Μη μου τους ύπνους –και τις ιδεοληψίες– τάραττε.

Ξεπετάμε σαν τα πουκάμισα τους πρωταγωνιστές σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου, εξορίζουμε κι απομονώνουμε τον ορθό λόγο, κι είμαστε έτοιμοι να τα δώσουμε όλα, σαν αυθεντικοί κομπάρσοι κι οπαδοί, σε χορούς λυτρωτικούς και σε παλαμάκια αποθέωσης μέχρι να μας ξινίσουν αυτοί και να πάμε γι’ άλλα και γι’ άλλους. [Να δω όταν ξωπετάξουμε και τον Τσίπρα τι θα λέμε και τι θα κάνουμε].

Ναι, γιατί εδώ σ’ αυτή την ωραία κοιμωμένη χώρα, μόνο ο «μπροστινός» μετράει, ο αρχηγός. Σπρώχνονται όλα τα λεφτά στον Κυριάκο τώρα, όπως στον Αλέξη ως τα σήμερα, στον Κώστα προηγούμενα κ.ο.κ. Είναι η μόνη χώρα που ένας κούκος περιμένουμε να φέρει την άνοιξη, γι’ αυτό μας πνίγει με την πρώτη ευκαιρία ο κακός μας ο καιρός κι όχι μόνο το πρώτο μπουρίνι.

Μέχρι κι οι ξένοι το κατάλαβαν ότι σ’ αυτόν τον τόπο που βασιλεύει –φτου κακά θα μου πεις, αλλά έτσι είναι– ο ατομισμός, η καχυποψία, η μισαλλοδοξία κι οι “ξύπνιοι”, είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να εφαρμοστούν σωστά κανόνες και να λειτουργήσουν απρόσκοπτα θεσμοί, είναι ακατόρθωτο η δημοκρατία, η δικαιοσύνη κι η ισότητα να πάρουν κεφάλι από το ρουσφέτι, τη «γνωριμία», τον κομματισμό.

Μείναμε έτσι να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας και να παριστάνουμε τους αγουροξυπνημένους [ίσως απ’ τα γέλια του Τσίπρα και του Καμμένου στο Ζάππειο], όντας βαθιά νυχτωμένοι –και τραγικά αδιάφοροι– για τις μεγάλες αλλαγές που ήδη θα έπρεπε να έχουν γίνει για να προλάβουμε να δούμε και πάλι μιαν άσπρη μέρα και τα παιδιά μας να προκόβουν στον τόπο τους, να γίνει πράξη η συνεννόηση κι η συνεργασία για τα μείζονα, να υπάρξει, επιτέλους, συμφωνία και προσήλωση σε συγκεκριμένους στόχους ανάπτυξης και προόδου.

Ψιλά γράμματα, το πριγκιπόπουλο στο δικό μας παραμύθι έχει πολύ δρόμο και πολύ ψάξιμο ακόμα, αν και –εδώ που τα λέμε– το ορόσημο του 2060 μπορεί να περιμένει, προηγείται να λύσουμε τις διαφορές μας με το... 1960.