Το Πολυτεχνείο έχει καεί.

Το Πολυτεχνείο έχει καεί. Κάηκε όχι απόψε μόνο, κάηκε από τότε που το σύστημα εξουσίας το επισημοποίησε, το απέσπασε απ' τη συλλογική μνήμη και το μετέτρεψε σε μνημείο, σε επέτειο, σε γιορτή.

Το Πολυτεχνείο, αντί ν’ αναληφθεί στο πάνθεον των παλλαϊκών αγώνων –όσο παλλαϊκός μπορεί να θεωρηθεί ο αγώνας κατά της δικτατορίας– αντί να μετουσιωθεί σε συμβολισμό της δύναμης της συλλογικότητας και της ομαδικής προσπάθειας, αντί να μετενσαρκωθεί σε ύμνο για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, ξέπεσε σε σχολική γιορτούλα, εμπορευματοποιήθηκε σαν πανηγυράκι, λοιδορίθηκε και ποδοπατήθηκε σαν απάτη και παραμύθι, ευτελίστηκε σαν σκαλοπάτι ανέλιξης και πολιτικής καριέρας.

Όσο, χρόνο με το χρόνο, η κοινωνική ένταση κι ο πολιτικός ανταγωνισμός για το νόημα της εξέγερσης, τη δικαίωση του αγώνα και τη «γενιά του Πολυτεχνείου» φούντωνε, τόσο αραίωνε το πλήθος στις πορείες, τόσο η ισχύς του μηνύματός αδυνάτιζε, τόσο η θλίψη κι απογοήτευση του ανώνυμου πλήθους που το δημιούργησε, το έζησε, το αισθάνθηκε και το εγκολπώθηκε βαθιά στα φυλλοκάρδια, μεγένθυνε την απόστασή του από τις αξίες που αυθόρμητα αναδύθηκαν εκείνο το τριήμερο και το απομάκρυνε από τις νέες γενιές, τους νέους, τα παιδιά, τα εγγόνια τους.

Αν θέλουμε –το θέλουμε;– το Πολυτεχνείο να ζήσει, νομίζω θα πρέπει να το τοποθετήσουμε με ευλάβεια και σεμνότητα εκεί που ανήκει, εκεί που δεν θα μπορεί κανείς να το εκμεταλλευτεί πλέον, να το περιπαίξει, να το συκοφαντήσει, να το αφήσουμε ν’ αναπαυτεί, όχι πάνω σε δάφνες, γαρύφαλλα, μολότοφ, ποιηματάκια του τίποτε και πανηγυρικούς της δεκάρας, αλλά στη μνήμη, στη μνήμη του καθενός και της καθεμιάς, στη μνήμη των πολιτών, στη μνήμη εκείνων που το σέβονται και το τιμούν.

Πώς; Ούτε σχολικές αργίες, ούτε ειδικές αναφορές κι εκδηλώσεις, ούτε πομπώδεις δηλώσεις κι αδιέξοδες πορείες. Ούτε συμβολίζουν όλα αυτά κάτι, ούτε σχέση έχουν με τα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73. Αποκαθήλωση, ξήλωμα του αγκάθινου στεφάνου απ’ το μέτωπο εκείνων που χάθηκαν, που μάτωσαν, που πόνεσαν. Ενός λεπτού σιγή, ίσως, σ’ όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα στις 17 Νοέμβρη κάθε χρόνο και μετατροπή του κατακαμμένου και πολλαπλά ταλαιπωρημένου κτιρίου του Πολυτεχνείου στην Πατησίων σε μουσείο δημοκρατίας κι εκεί να βρουν τη θέση τους κι όλα αυτά που ανήκουν στο Πολυτεχνείο του ’73 και την εποχή του.

Για το κτίριο τα πράγματα είναι εύκολα, όλο και κάποιο κονδύλι θα βρουν οι μηχανικοί του ΕΜΠ για να το κατασκευάσουν –δεν θα ‘ναι άλλωστε η πρώτη η φορά– για τη μνήμη τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, γιατί οι μνήμες δεν προστατεύονται ούτε απ’ το άσυλο, ούτε απ’ τους τοίχους, ούτε απ' τα ΜΑΤ, εύκολα στο πέρασμα των χρόνων ξεφτίζουν και χάνονται, μεταλλάσσονται ή λοξοδρομούν και καμιά γιορτή κι αργία δεν έχει τη δύναμη να τις κρατήσει ζωντανές.

Photo: NEWSBEAST