Πρώτα νέο ΕΣΡ ή πρώτα νέα κυβέρνηση;

Ο Πολύδωρας περίσσευε.

Το ‘χουμε καταλάβει καλά ότι το «νέο» έχει μπει για τα καλά στην πολιτική και στη ζωή μας γενικότερα. Αυτή καθαυτή η διαδικασία αδειοδότησης μέσω της «καινοτομίας» Παππά κι όλα όσα εξακολουθούν να εξελίσσονται και να βλέπουν το φως της δημοσιότητας καθημερινά ως κυβερνητικές επιλογές και πρωτοβουλίες –καμαρούλες μια σταλιά, τροπολογία για μαύρο στα κανάλια, επίθεση στο ΣτΕ κ.λπ.– συνιστούν, αναμφισβήτητα, οφθαλμοφανή βήματα προς την πλήρη επικράτηση του νέου ήθους και της νέας πρακτικής και στη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, κόντρα στην ανομία, τη διαπλοκή και το φαύλο παρελθόν των προηγούμενων.

Νέο δεν είναι –πέρα από την πλάκα– ότι η κυβέρνηση για το θέμα των αδειών βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση. Τολμώ να πω, ότι σε τόσο δεινή θέση δεν είχε βρεθεί ούτε πέρσι το καλοκαίρι με την κορύφωση εκείνης της ολέθριας διαπραγμάτευσης, το κλείσιμο των τραπεζών, το 3ο μνημόνιο κι ό,τι ακολούθησε.

Τώρα, πετάει ένα όνομα στο τραπέζι, που όχι μόνο για τον πλέον αδαή περί τα πολιτικά, αλλά και για τη δεξιά την ίδια, αποτελεί παρελθόν του παρελθόντος. Τι επιδιώκει να κερδίσει; Να στριμώξει τη Νέα Δημοκρατία; Να καταγγείλει τον Μητσοτάκη; Ν’ αποδείξει πόσο συναινετική είναι η κυβέρνηση και πόσο αδιάλλακτη η αντιπολίτευση; Και αυτά –για να ‘χουμε να λέμε– αλλά, νομίζω, ότι αναζητά κάτι περισσότερο και πολυτιμότερο έτσι όπως φαίνεται να εξελίσσονται τα πράγματα, ψάχνει χώρο και χρόνο, κυρίως χρόνο.

Κοιτάζοντας λίγο ψύχραιμα τα πράγματα, εύκολα γίνεται αντιληπτό, ότι από το περασμένο καλοκαίρι και μετά έχουν αρχίσει πυρετώδεις προετοιμασίες για την ηρωική έφοδο-έξοδο. Όλη αυτή η κλιμακούμενη κι εντεινόμενη επίκληση από την κυβέρνηση της εδώ και τώρα ανάγκης ρύθμισης του χρέους –που από κούρεμα έγινε «ό,τι προαιρείσθε» κι από αποδιοπομπαίο τράγο έκανε το ΔΝΤ σύμμαχο– παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις του συνόλου των βασικών ρυθμιστών του θέματος, μονόδρομα την οδηγούν σ’ ένα προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, που μόνο εκείνη καμώνεται πως δεν το βλέπει.

Βέβαια, με όλα αυτά που έχουν δει και βλέπουν τα μάτια μας στην καθημερινή και τρέχουσα άσκηση των πολιτικών εκ μέρους του κυβερνητικού επιτελείου, διόλου απίθανο είναι, όντως να έχουν πείσει τον εαυτό τους, ότι όντως με τις μέχρι σήμερα αποφάσεις τους έχουν εκπληρώσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της χώρας κι έχουν ως κυβέρνηση τιμήσει τις υπογραφές στο μνημόνιο και τις συμφωνίες.

Αλλά κι αν αυτό ακόμα δεν συμβαίνει –δεν τους έχω για τόσο αφελείς– το βέβαιο είναι ότι ευελπιστούν να το πιστεύουν οι πρόθυμοι οπαδοί, οι ακάματοι εργάτες του διαδικτύου και των μέσων, οι αταλάντευτα πολέμιοι του παλαιού κατεστημένου κι οι Ηρακληδείς του νέου και του ηθικού πλεονεκτήματος. Εκτιμούν, ότι μπορεί να το «χάψουν» εκείνοι που περιμένουν τις θέσεις στους παιδικούς σταθμούς ή το διορισμό από τα λεφτά των αδειών, πολύ πιθανόν κι εκείνοι του διαγωνισμού του ’98 –του περασμένου αιώνα δηλαδή– που διορίζονται διοικητικοί υπάλληλοι στα νοσοκομεία σε εκτέλεση της απόφασης του ΣτΕ –εδώ, σας παρακαλώ, τσιμουδιά για πραξικοπήματα και πολέμους.

Ο «Πολύδωρας», λοιπόν, είναι άλλο ένα πυροτέχνημα, άλλο ένα προπέτασμα καπνού για τα κανάλια – της διαπλοκής και μόνο πλέον αφού ο «νόμος Παππά» μας άφησε χρόνους– για τα πάνελ και τα πανέρια που περιφέρει την πραμάτεια της η κυβέρνηση, μέχρι να αρχίσουν να «σκάνε» εκκωφαντικά οι δηλώσεις-βόμβες και να κλείνουν ερμητικά, μπαίνοντας το ’17, το ένα μετά το άλλο τα ξένα στόματα για το χρέος, αφήνοντας οριστικά μία και μοναδική μόνο διέξοδο για την «πανταχόθεν βαλλόμενη» ηρωική Ελληνική κυβέρνηση, την έξοδο κινδύνου προς τις εκλογές.

Τόσα χρόνια έχουμε μάθει να ζούμε χωρίς συνεννόηση και συναίνεση, ε, ας κάνουμε μερικούς μήνες ακόμα υπομονή, εξάλλου στο θέμα της συνεργασίας των κομμάτων τα έχουμε δει όλα κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από τους καλούς πρωταγωνιστές σ’ αυτό. Το μόνο που προς το παρόν μένει να δούμε, είναι αν πρώτα θα συγκροτηθεί το ΕΣΡ ή η επόμενη κυβέρνηση…

Photo: ΕΘΝΟΣ